Tα παιδικά χρόνια του Πέδρο Αλμοδόβαρ θυμίζουν σκηνή βγαλμένη από κάποια από τις ταινίες του: ένα μικρό αγόρι, αναγκάζεται από την ίδια την οικογένειά του να φύγει από το χωριό του στη Λα Μάντσα ώστε να εκπαιδευτεί σε ειδικό σχολείο από ιερείς, πολλοί από τους οποίους αποδείχτηκαν στην πορεία παιδόφιλοι και εκείνος έβρισκε καταφύγιο στο γωνιακό σινεμά. Ο Αλμοδόβαρ θυμάται τα χρώματα εκείνου του κολεγίου ζοφερά, με ένα αρρωστημένο κίτρινο να κυριαρχεί στους τοίχους και στα πρόσωπα.
Δεν είναι λοιπόν να απορείς, γιατί αποφάσισε να το αντιστρέψει όλο αυτό το αρρωστημένο σκηνικό μέσω των ταινιών του, τα χρώματα των οποίων είναι πάντα ζωηρά, χτυπητά και χαρούμενα. Το Φεστιβάλ των Καννών που θα διαρκέσει από τις 14 ως τις 25 Μαΐου 2019 φιλοξενεί και τη νέα του ταινία «Πόνος και δόξα» (Dolor y Gloria), η οποία είναι η πιο αυτοβιογραφική του. Μιλά για έναν σκηνοθέτη γύρω στα 60 (Αντόνιο Μπαντέρας) που αναλογίζεται τι έχει κάνει σωστά και κυρίως, τι έχει κάνει λάθος στη ζωή του.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Protagon
