Παγκόσμια Ημέρα για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας: 10 μικρές ιστορίες απόγνωσης πίσω από τις τάσεις που δεν είναι πάντα ορατές
The Jennettes
10 Σεπτεμβρίου 2020
Η σημερινή ημέρα είναι πολύ σημαντική, καθώς εστιάζει στην ψυχική υγεία και στο πώς εκείνη πρέπει να διασφαλίζεται ώστε να προλαμβάνεται κάθε υποσυνείδητη πρόθεση αυτοχειρίας.
Σε αύξουσα τάση με σταθερή πορεία ήταν ο αριθμός των αυτοκτονιών κατά τα έτη 2018, 2019 και μέχρι τις 31/8/2020, σύμφωνα με τα στοιχεία του Παρατηρητηρίου Αυτοκτονιών του Κέντρου Ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας της ΜΚΟ «Κλίμακα». Επίσης, η πλειοψηφία των αυτοχείρων ήταν άντρες, ενώ οι άνθρωποι ηλικίας 80 και άνω και ηλικίας από 50 έως 59 ετών σημειώνουν τις περισσότερες αυτοκτονίες σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ηλικιακές ομάδες. Οι περιφέρειες με το υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας από αυτοκτονία είναι η Κρήτη, η Θεσσαλία και η Αττική.
Η πιο συχνή μέθοδος αυτοκτονίας κατά την τελευταία τριετία είναι ο απαγχονισμός και ακολουθεί η πτώση από ύψος. Η χρονική περίοδος κατά την οποία σημειώνονται τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών είναι κατά τους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες (Μάρτιος έως Αύγουστος). Παράλληλα σύμφωνα με την «Κλίμακα» περισσότεροι από 500 άνθρωποι αυτοκτονούν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω τουλάχιστον 5.000 πενθούντες ετησίως.
Όπως αναφέρουν, διεθνείς έρευνες και μελέτες, για κάθε μία αυτοκτονία μένουν πίσω τουλάχιστον 5-10 άτομα που πενθούν, βιώνοντας όχι μόνο το συναισθηματικό φορτίο του πένθους αλλά και τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες του στίγματος της αυτοκτονίας, ενώ 135 άτομα θεωρείται ότι επηρεάζονται άμεσα από κάθε αυτοκτονία. Ακόμη, στην Ελλάδα δεν έχουμε καταγραφή των μη θανατηφόρων αποπειρών αυτοκτονίας, οι οποίες εκτιμάται ότι είναι σχεδόν 25 φορές περισσότερες των καταγεγραμμένων αυτοκτονιών.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, ανατρέξαμε σε μια φωτογραφική συλλογή, που δείχνει ότι οι τάσεις αυτοκτονίας δεν γίνονται πάντα αντιληπτές, ακόμη και αν πολλοί άνθρωποι βρίσκονται στα πρόθυρά της. Οι άνθρωποι, που καλούνται να αντιμετωπίσουν θέματα ψυχικής υγείας, συχνά αποσιωπούν την ανάγκη τους να μιλήσουν ανοιχτά γι’ αυτό. Οι παρακάτω φωτογραφίες απεικονίζουν πρόσωπα, που δε βρίσκονται πια στη ζωή ή κάποτε βρέθηκαν σε μεγάλη απόγνωση, σώζοντας το τελευταίο λεπτό τη ζωή τους. Όπως θα δείτε κι εσείς ωστόσο, το πρόσωπό τους δε μαρτυρά καμία υποψία για αυτοκτονία.
«Οι σκέψεις γύρω από την αυτοκτονία ήταν πάντα εκεί, αλλά ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει αποδοχή»
Δείτε όλες τις φωτογραφίες των ανθρώπων και της προσωπικής ιστορίας του καθενός στην παρακάτω gallery:
«Τη νύχτα πριν καταλήξει στο νοσοκομείο, η κόρη μου χόρευε με τον μπαμπά της και περνούσε υπέροχα. Ευτυχώς, είναι ακόμα ζωντανή ως σήμερα και έμαθε να αντιμετωπίζει την ασθένεια της»
«Η κατάθλιψη ζει μέσα στο σπίτι μας. Προσπάθησα να κρεμάσω τον εαυτό μου στη σοφίτα όταν έπεσε ο γάντζος και έσπασε η οροφή, ειδοποιώντας την οικογένειά μου. Αγωνίζομαι κάθε μέρα. Ο σύζυγός μου προσπαθεί για το καλύτερο, αλλά δεν μπορεί να τα καταφέρει»
«Αυτός είναι ο φίλος μου δύο εβδομάδες πριν κρεμαστεί. Ποτέ δεν θα το καταλαβαίναμε…»
«Μπορεί να πάσχετε από κατάθλιψη ακόμα και όταν έχετε ένα παιδί. Το να ακούω πράγματα όπως «Δεν έχεις λόγο να έχεις κατάθλιψη όταν έχεις δίπλα σου αυτό το κοριτσάκι» δεν δουλεύει και με κάνει να νιώθω χειρότερα με τον εαυτό μου»
«Πλέον, ζητάω την βοήθεια των γιατρών, όμως οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα τι περνάω και ότι κλαίω στο ντους ή στο αυτοκίνητο στο δρόμο για το σπίτι από την δουλειά ή ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ νύχτα, εξαιτίας των κρίσεων πανικού»
«Τις περισσότερες φορές νιώθω σαν να πνίγομαι, αλλά τις τελευταίες δύο μέρες ήταν πιο εύκολο. Μερικές φορές αν μιλήσουμε γι ‘αυτό, μπορεί να είναι κάθαρση. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ζητήστε βοήθεια αν το χρειάζεστε»
«Το πρόσωπο της κατάθλιψης. Κάποιες φορές φαίνεται αισιόδοξη. Μερικές φορές δεν το κάνει. Και έχοντας ένα έξυπνο, όμορφο παιδί δεν σημαίνει ότι αυτά δεν υπάρχουν»
«Αγωνίζομαι με την κατάθλιψη και το άγχος εδώ και πολλά χρόνια. Άρχισα να έχω συμπτώματα γύρω στα 12, ενώ δεν είχα αρχίσει θεραπεία μέχρι τα 25 μου»
«Είχα κατάθλιψη για περισσότερα από τα 2/3 της ζωής μου. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου ήταν με πόνο και δυστυχία, προσπαθούσα διαρκώς να συνεχίσω να αγωνίζομαι»
