«Δεν έχουμε που να πάμε, που μπορούμε να πάμε;»: Οι Ουκρανοί για τη ρωσική εισβολή, όπως την έζησαν
Στεφανία Παπαδημητρίου
25 Φεβρουαρίου 2022
Η χθεσινή μέρα, Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου, θα μείνει στην ιστορία. Μετά από εβδομάδες προειδοποιήσεων, πραγματοποιήθηκε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και η ζωή που γνώριζαν ως τώρα οι πολίτες, χάθηκε για πάντα. Τίποτα δε θα είναι πια ίδιο.
Πολλοί προσπάθησαν να φύγουν, άλλοι αποφάσισαν να μείνουν και να υπερασπιστούν τη χώρα τους. Κι άλλοι, ενώ ήθελαν να πάνε σε ένα πιο ασφαλές μέρος, δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα οπότε θα περιμένουν στα σπίτια τους, μέχρι το τέλος.
«Άκουσα θόρυβο και ξύπνησα. Συνειδητοποίησα ότι έμοιαζε με πυροβολισμούς», είπε ο Mikhail Shchebrakov στο Associated Press. Πετάχτηκε από τον καναπέ, έτρεξε να ξυπνήσει τη μητέρα του, και κάτι εξερράγη πίσω του.
«Έντυσα τον 10χρονο γιο μου. Φάγαμε πρωινό, καθίσαμε όσο πιο μακριά μπορούσαμε από τα παράθυρα, αλλά ήταν τόσο τρομαγμένος που έκανε εμετό», είπε η ανταποκρίτρια του BBC στο Κίεβο, Marta Shokalo.
Όλοι έχουμε δει τα βίντεο. Κόσμος με βαλίτσες, τρέχει να προλάβει το τρένο. Ζευγάρια αγκαλιάζονται για τελευταία φορά ίσως, πατεράδες κρατούν σφιχτά τα παιδιά τους πριν τα αποχαιρετήσουν, χωρίς να ξέρουν πότε θα τα ξαναδούν.
Μέσα στον φόβο και τον πανικό, υπήρχε και η ψυχραιμία. Μερικοί πήγαιναν στη δουλειά, άλλοι ήταν βόλτα με τον σκύλο τους.
Ukrainian dad who sent his family to a safe zone says goodbye to his little daughter and he stays to fight for his mother land... pic.twitter.com/0rY8nr7RAQ
— victory2020 (@2020_victory) February 24, 2022
⚠️#BREAKING |
— New News EU (@Newnews_eu) February 25, 2022
Another Ukrainian Dad says goodbye to his daughter...#Ukraine #UkraineConflict #UkraineRussia #worldwar3 #Russia #RussiaUkraineConflict pic.twitter.com/gFqJcwn4Ve
«Δε φοβάμαι αυτήν τη στιγμή. Ίσως φοβηθώ αργότερα», δήλωσε o Maxim Prudskoi.
H Anna Dovnya είδε στρατιώτες και αστυνομικούς να αφαιρούν θραύσματα από βόμβες και στεκόταν τρομοκρατημένη. «Χάσαμε την πίστη μας», είπε. «Μέχρι την τελευταία στιγμή, δεν πίστευα ότι θα συνέβαινε αυτό. Απλά απωθούσα αυτές τις σκέψεις».
Στη Μαριούπολη, το μέρος που πολλοί φοβήθηκαν ότι θα αποτελούσε βασικό στόχο των Ρώσων, οι δημοσιογράφοι του AP περιέγραψαν παρόμοιες σκηνές καθημερινότητας και φόβου. Κάτοικοι περίμεναν το λεωφορείο, πηγαίνοντας στη δουλειά. Άλλοι, βιάζονταν να εγκαταλείψουν την πόλη τους, καθώς απέχει μόλις 15 χιλιόμετρα από την πρώτη γραμμή στο Donetsk.
«Δεν καταλαβαίνουμε τι κάνουμε τώρα, πηγαίνουμε σε ένα μέρος όπου θα είμαστε ασφαλείς» - Svetlana, εργαζόμενη σε σχολείο.
Ένας νεαρός, ο οποίος έδωσε μόνο το μικρό του όνομα στον Τύπο, ένιωθε ανήμπορος. «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είμαι κολλημένος εδώ», τόνισε. Είναι ο Maxim και η ζωή του δε θα είναι ποτέ πια ίδια.
Η Anna Efimova είναι συνταξιούχος. Έτρεξε ενστικτωδώς στο σούπερ μάρκετ, ανήσυχη για τη μητέρα της που γέμιζε το υπόγειο με προμήθειες. «Δεν έχουμε πού να πάμε, πού μπορούμε να πάμε;», είπε απελπισμένη.
Όσο η μέρα περνούσε, δε γινόταν να αγνοήσει κανείς τη σοβαρότητα της κατάστασης. Η χώρα μπήκε σε καθεστώς πολέμου, ο δήμαρχος του Κιέβου ζήτησε από τους πολίτες να μείνουν μέσα, με εξαίρεση τους εργαζομένους σε κρίσιμους τομείς, ενώ τους παρότρυνε να ετοιμάσουν τσάντες με τα απαραίτητα, όπως φάρμακα και αστυνομικά έγγραφα.
«Νιώθω πανικό, φόβο. Δεν ξέρω από πού να ζητήσω βοήθεια. Δεν πιστεύαμε ότι θα ερχόταν αυτή η στιγμή» - Elizaveta Melnik, κάτοικος Κιέβου.
