1996 Λονδίνο. Η Βρετανία του Tονυ Mπλερ ενώπιος ενωπίω. Η Βρετανία που αγάπησα. Ακομπλεξάριστη να κοιτάζει στον καθρέφτη τις αδυναμίες της και να τις φτύνει. Είχα δει την ταινία σε κάποιο από τα μεγάλα σινεμά της Leicester. Χωρίς ποπ κορν. Με σφιγμένο στομάχι. Μια σκληρή, ακραία μηδενιστική κριτική του σύγχρονου τρόπου ζωής πριν την κρίση. Punk, rock, ναρκωτικά, φτώχεια, όνειρα, εγκατάλειψη, αστικά τοπία η ζωή αλλιώς.
1996 Λονδίνο. Τα δικά μου φοιτητικά χρόνια. Χρόνια αναζήτησης, αμφισβήτησης και καλοπέρασης. Η ώρα των επιλογών: “Choose a life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose life. But why would I want to do a thing like that?” Η ώρα που “πρέπει” να επιλέξεις τι ζωή θέλεις να ζήσεις, τι δουλειά να κάνεις.
Όχι, στη δική μου περίπτωση, δεν υπήρχε τίποτα σκληρό, τίποτα ακραίο, τίποτα εξωφρενικό, όπως στην ταινία. Υπήρχε, όμως, αυτή η αίσθηση της ελευθερίας, η ψευδαίσθηση ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Ότι εσύ ορίζεις τη μοίρα σου.
2017 Αθήνα. Κάπως σαν να μεγαλώσαμε. Το sequel του Trainspotting έρχεται να σου θυμίσει την εποχή που ήσουν φοιτήτρια και το έβλεπες με σφιγμένο το στομάχι. Μιλάει για τις αναμνήσεις, τις χαμένες ευκαιρίες και γενικότερα τον απολογισμό όσο μεγαλώνει κάποιος.
21 χρόνια πριν είχαμε όνειρα. 21 χρόνια μετά εξακολουθούμε να έχουμε όνειρα. Διαφορετικά, αλλά όνειρα. Για εμάς, για τα παιδιά μας. Γύρνα πίσω το χρόνο και σκέψου... που ήσουν και που βρίσκεσαι; Κάνε τον απολογισμό σου και προχώρα. Αυτό λέγεται ωριμότητα. Αυτό σημαίνει ότι μεγαλώσαμε κάπως αλλά εξακολουθούμε να ζούμε. Εξακολουθούμε να επιλέγουμε τη ζωή. Αυτή που μας ταιριάζει, αυτή που ελέγχουμε αλλά και αυτήν που δεν ελέγχουμε.
Μπορεί να μην μας αφορούσε ή να μη μας αφορά καθόλου το θέμα της ταινίας. Η ουσία της, όμως, είναι μια και μας αφορά όλους. Επέλεξε να ζήσεις. Με όλο σου το είναι. Με τις καλές και τις κακές επιλογές σου. Μην κάθεσαι να κοιτάζεις τα τρένα να περνούν! Πάντα υπάρχει χώρος σε ένα από αυτά και για σένα. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το αποφάσισεις. #Choose Life.
Το 1996 άκουγα Blur, των οποίων το Sing ηταν στο soundtrack Trainspotting, αλλά και Oasis. Από εκείνη την εποχή, όμως, επιλέγω το Wanderwall των Oasis γιατί πέρα από τις λοιπές αναζητήσεις του που πάω, τι θα γίνω, που θα φτάσω, τι θα κάνω, αναζητούσα και τον έρωτα τον οποίο εκείνη τη χρονιά πίστευα ειλικρινώς ότι τον είχα βρει φευ.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
