Τις συνέπειες της τις βιώνουμε όλοι.
Κάθε μήνα και πιο έντονα. Στην πραγματικότητα έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Οικογένειες με δύο γονείς άνεργους, οικογένειες που έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι, οικογένειες που μεταναστεύουν, οικογένειες που χάνουν τα πάντα, ζευγάρια που χωρίζουν για το λόγο αυτό, νέοι που δεν τολμούν να ονειρευτούν και πόσες ακόμα επιπτώσεις θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε.
Τι γίνεται όμως όταν όλα δείχνουν πως τελειώνουν;
Τελειώνει ο καφές, τελειώνει το σαμπουάν, τελειώνει η βενζίνη, τελειώνει η υπομονή μας. Τελειώνει ο μήνας και ακόμα δεν έχουμε ανοίξει το λογαριασμό της ΔΕΗ. Τρέμουμε να μπούμε στο σπίτι μήπως πετύχουμε τον διαχειριστή αλλά και εκείνος δεν μας ενοχλεί τελευταία. "Δεν μπορεί να συμβαίνει σ΄εμένα αυτό" είναι η ατάκα που ακούγεται ξανά και ξανά. Όλα κάποτε τελειώνουν. Οι μέρες της αφθονίας ανήκουν στο παρελθόν.
Σήμερα, στο λεωφορείο ήταν δίπλα μου μια κοπέλα. Φυσιολογική, φαινόταν, πιθανότατα φοιτήτρια ή άνεργη και θα σας εξηγήσω τη σκέψη μου. Ξαφνικά, μπαίνουν ελεγκτές. "Τα εισιτήρια σας παρακαλώ". Την παρακολουθώ, είναι ψύχραιμη πηγαίνει προς την πόρτα και πατάει το κουμπί για στάση. Εντάξει λέω έφτασε στον προορισμό της. Φτάνουμε στη στάση, οι ελεγκτές ήταν δίπλα μας σχεδόν, ανοίγουν οι πόρτες κατεβαίνει και την βλέπω να στέκεται ακίνητη στη στάση περιμένοντας για το επόμενο. Θα περίμενε εκεί αλλά 10-15 λεπτά με ρίσκο να επαναληφθεί το ίδιο. Θα μου πείτε, "δεν ανακάλυψες την πυρίτιδα", συμβαίνει καθημερινά και αυτό είναι το λιγότερο.
Η αλήθεια αυτή απλά ήταν το σοκ της μέρας για να μπούμε πάλι σε "λειτουργία" σκέψης. Να αναλογιστούμε πώς άλλαξε έτσι η ζωή μας; Και να δούμε πως θα προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα.
Πώς γίνεται να κάνουμε σκόντο στις αρχές και τις αξίες μας, προκειμένου να πάρουμε 300 και 400 ευρώ και να λέμε "Έστω κι αυτά, κάτι είναι"; Κι όμως, γίνεται κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε μια αλλαγή ή απόφαση καλούμαστε να ιεραρχήσουμε τις ανάγκες μας.
Τι έχει προτεραιότητα αυτή τη στιγμή; Το γάλα των παιδιών μου ή αξιοπρέπεια μου;
Το να αγωνίζεται κανείς για την επιβίωσή του είναι το πιο αξιοπρεπές πράγμα στον κόσμο. Είναι λογικό να μας τρομάζουν οι αλλαγές και οι νέες δυναμικές που δημιουργούνται στις σχέσεις μας. Ή απόφαση αν θα πάμε μετανάστες ή θα μείνουμε εδώ να το παλέψουμε, κρύβει δύναμη, κότσια, πείσμα. Βρείτε αυτά και αναγνωρίστε πώς έχετε δικαίωμα επιλογής κάθε φορά. Θυμηθείτε το παράδειγμα του Βίκτορ Φράνκ, ενός ανθρώπου που κατάφερε να επιβιώσει σ' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Το μόνο του όπλο ήταν το νόημα που είχε δώσει στη ζωή του. Και η αναζήτηση αυτού του νοήματος στη ζωή όλων ας είναι, εντέλει, η κινητήρια δύναμη των πάντων.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
