Από τον Πέτρο Κωστόπουλο.
Άκουγα μια ζωή, όταν ήμουν μικρότερος, συζητήσεις γονιών για το ποιο παιδί αγαπούν περισσότερο. Υπάρχει μια απλοϊκή λογική: δε μπορείς να έχεις την ίδια αγάπη για διαφορετικά πρόσωπα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλακεία, σας πληροφορώ όσους δεν το ξέρετε. Κατ' αρχήν η γονική αγάπη δεν έχει όρια. Δεν έχει συγκεκριμένη ποσότητα, δεν έχει κιλά, χιλιόμετρα, είναι βαριά σαν τη Γη και μπορεί να φτάσει μέχρι τον Ήλιο. Δε μπορείς να αγαπήσεις ένα παιδί περισσότερο από ένα άλλο. Αυτή είναι η δική μου γνώμη. Και μετά συγχωρήσεως αν προσβάλλω κάποιον, αν κάποιος αγαπάει ένα παιδί του παραπάνω από το άλλο, ο ίδιος έχει πρόβλημα και όχι το λιγότερο αγαπημένο παιδί. Πρόβλημα που πρέπει γρήγορα να το κοιτάξει στον γιατρό του. Την αγάπη ανάμεσα σε παιδιά δεν την μοιράζεις διά δύο , τρία ή τέσσερα, προσθέτεις άλλη τόση κι άλλη τόση, κι άλλη τόση και πάει λέγοντας. Κι αγόρια και κορίτσια είναι το ίδιο. Μόνο ως ανέκδοτο μπορείς να το δεις αλλιώς. Για μένα πάντα και τα τρία τους ήταν οι 3 Σωματοφύλακες κι εγώ ο Νταρντανιάν.
Όμως, έχω την αίσθηση ότι αλλιώς ζεις τη σχέση σου σαν πατέρας με ένα κορίτσι (όσο ανοιχτός πατέρας κι αν είσαι κι όσο και να τ' αγαπάς, παθολογικά) και αλλιώς με ένα αγόρι. Με τις κόρες μου και αγκαλιά να τις πάρω μπορεί να λιποθυμίσω από την αδυναμία που τους έχω. Όμως τώρα που το σκέφτομαι ποτέ δεν έπαιξα μαζί τους, όσο παίζω με το γιο. Ποτέ δεν περάσαμε τον ίδιο χρόνο μαζί. Αισθάνομαι και λίγο ένοχος. Στην αρχή σκέφτηκα ότι ίσως αυτό οφείλεται και στα λίγα καλά, μέσα στ' αρκετά κακά, που φέρνει στις οικογενειακές σχέσεις ένα διαζύγιο. Ποιο καλό;Ότι ένας πατέρας, για πρώτη φορά έχει τη δυνατότητα να αφιερώσει αποκλειστικό χρόνο σε ένα μικρό παιδί. Ένας πατέρας στο σπίτι θα το δει ευκαιριακά, δεδομένο. Θα γυρίζει από τη δουλειά, όπως γύριζε ο πατέρας μου, και θα το βλέπει κανά μισάωρο πριν κοιμηθεί. Οκ, θα πας και για καμιά μπάλα το Σαββατοκύριακό, αλλά και πάλι μαμά , φίλοι, δικές σου δουλειές, ή η δική σου διασκέδαση δεν σε αφήνουν να έχεις πολύ και ποιοτικό χρόνο με το παιδί.
Τελικά κατάλαβα ότι δεν είναι αυτό ή μόνο αυτό. Η σχέση του πατέρα με το γιο είναι αλλιώτικη.Εσύ βλέπεις σε αυτόν ένα "mini me" κι αυτός βλέπει σε σένα ένα role model. Σιγά σιγά μεγαλώνοντας, αρχίζεις να έχεις και τις ίδιες συνήθειες, που δεν μπορούσες να έχεις με τα κορίτσια. Δε μπορείς να παίζεις μπάσκετ ή μπάλα μαζί, να βλέπετε με τις ώρες Fast & Furious, Επικίνδυνες Αποστολές και Die Hard, να ξεκοκαλίζεις παϊδάκια με τα χέρια, να παίζεις ξιφομαχία στο κατούρημα, να πηγαίνεις γήπεδο, να ρεύεσαι (sic, σόρι κορίτσια) και να απαντάς σε ερωτήσεις ασταμάτητες για αυτοκίνητα, για όπλα, για τα μυστικά της φύσης και να χασκογελάς ξεφυλλίζοντας ένα βιβλίο του Ράσελ ή του Χερμπ Ριτς, με ημίγυμνες γυναίκες. Όχι δεν είναι ακόμα καιρός να μιλάς για γκόμενες. Αυτό έρχεται μετά τα 12. Με τα κορίτσια δε γινόταν. Όλο κουζινούλες έφτιαχναν, ξύλινες αμερικάνικες κούκλες είχαν, κοτσιδάκια ήθελαν, και σε αυτά με τη μαμά τους μπορούσαν να συνεννοηθούν καλύτερα. Κι ερωτευόταν από τα 4! Αυτά λειτουργούν με κηροζίνη, καταλαβαίνω τώρα, στα ερωτικά. Κι εμείς με βαρύ ντίζελ! Τα ζαμ' αργά που λέγαμε με ντοπιολαλιά και στο Βόλο. Οκ, με τον μπαμπά θα μάθαιναν κολύμπι, με το μπαμπά θα πήγαιναν στα συγκρουόμενα και τα go kart, αλλά από κει και πέρα η μαμά τα καταλάβαινε καλύτερα και ήταν και το πρότυπο τους. Αλλά από τις κόρες μου πήρα μεγάλο μάθημα: μου έμαθαν δηλαδή πως είναι οι γυναίκες στην πραγματικότητα. Και μου γέμισαν την ψυχή με τρυφερότητα.
Η μαμά τους είναι καλή μαμά και με έβαζε και μένα στο κόλπο, να παίζω μαζί με τα κορίτσια και να κάνουμε κοινά πράγματα. Το πόσο καλή είναι το δείχνει και τώρα, από το ότι μου δίνει το γιο μου κάθε Σαββατοκύριακο κι όχι κάθε 15 που λέει ο νόμος. Κι εγώ δεν θα χάσω κανένα από αυτά τα Σαββατοκύριακα.
Με τον πιτσιρικά δε χρειάζεται να με βάλει στο κόλπο εκείνη, όπως με τα κορίτσια. Έχουμε μπει στο κόλπο μόνοι μας. Η πλάκα είναι ότι τελικά , αντί ο πιτσιρικάς να θέλει να γίνει μεγάλος (οκ, υπερβάλλει ότι δε φοβάται ή ότι μπορεί να κρατήσει την αναπνοή του απεριόριστα κάτω από το νερό ή να πηδήξει από έναν 5μετρο τοίχο, που δεν το έχει), το ωραιότερο που συμβαίνει είναι ότι ο μεγάλος γίνεται μικρός. Με το γιο σου σε ξαναβλέπεις. Αυτό που δεν θυμάσαι ότι έκανες, αυτό που έζησες ,για πρώτη φορά στη ζωή σου βλέπεις πως ήσουν. Στο περίπου τουλάχιστον. Τα αγόρια βαριούνται να κάθονται με γυναίκες και κορίτσια, όταν είναι μικρά. Παίρνει καιρό για να χαρούν τέτοια παρέα. Θυμάμαι στα πάρτι των κορών μου, όταν ήταν στην ίδια ηλικία (8-10 ετών) βάζαμε μουσική να κάνουν τύπου πάρτι, με μπαλόνια και μπομπίτσες, και τα κορίτσια χόρευαν μόνα τους, περιμένοντας μπας και σκάσει κανάς πιτσιρικάς. Τα αγόρια ήταν στο αούα. Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα. Κάθονταν έξω στον κήπο και παίζαν μπάλα ή πλέιστεισιον. Σε αυτό το πάρτι δεν βρισκόντουσαν ποτέ. Μετά τα 14 άρχισαν να πλησιάζουν...
Τελικά πιστεύω ότι τα αγόρια είναι πιο ντροπαλά και πιο μαζεμένα. Και πιστεύω τελικά και πιο γλυκά, παρότι η γλυκύτητα είναι γυναικείο προτέρημα (λέμε τώρα). Τα αγόρια είναι πιο αθώα. Έστω κι αν κρυφοκοιτάνε που και που γυμνόστηθες σε βιβλίο. Όταν βλέπουν τις γκόμενες με τα hot pants του Βιν Ντίζελ στο Fast & Furious να το κουνάνε, κοκκινίζουν και σε κοιτάνε με πονηρό βλέμμα, ένοχα, σα να φταίνε τα ίδια, σα να έχουν κάνει σκανταλιά. Ε, ρε πόσο ούφο ήμουνα μπροστά στις γυναίκες, και νόμιζα ότι ήμουν και πονηρός!!! Το αγόρι θέλει να μεγαλώσει και να μοιάσει στον πατέρα του. Συνήθως. Και ευτυχώς, αργότερα αλλάζει γνώμη! Κοπιάρει συμπεριφορές, κινήσεις και στυλ. Σε πιάνουν τα γέλια όταν τον βλέπεις να βάζει τα χέρια στις τσέπες σαν και σένα. Αλλά έτσι γίνεται.
Τώρα που μεγάλωσα, βλέπω καμιά φορά στον καθρέφτη τον πατέρα μου, τον κύριο Πανταζή, τον ταξιτζή από το Βόλο. Βλέπω κινήσεις μου, γκριμάτσες, σιωπές και βλέπω αυτόν, παρότι το λαιφσταιλ (για το οποίο με κατηγορείτε κι εσείς) που ζήσαμε ήταν αλλιώτικο. Αλλά το κόλλημα που έχω με το καλό φαγητό, είναι του πατέρα μου. Στη δεκαετία του '60, σχεδόν άφραγκος, είχε κόλλημα με το φαΐ και μας έφερνε ροκφόρ (!), καλά κρέατα, ακόμα και αστακούς (που τότε ήταν φτηνοί). Βλέπω ότι το κόλλημα που έχω με τα καλά κουστούμια μου τα άφησε ο Πανταζής. Ήταν στο ταξί και φορούσε χειροποίητο κουστούμι, από τον ράφτη τον κύριο Αποστόλου, και στενή γραβάτα. Βλέπω τον πιτσιρικά και βλέπω ότι πάμε για σίκουελ, σε αυτά τα γούστα τουλάχιστον. Και σε άλλα. Να ας πούμε έχουμε ξεπεράσει και οι δύο πλέον τον Ταρκόφσκι και τον Λαρς Φον Τρίερ. Καγκουριές και περιπέτειες βλέπουμε. Και δεν στενοχωριέμαι καθόλου, παρότι η μαμά θέλει και λίγη κουλτούρα και τον πάει σε μουσεία και θέατρα. Το απαραίτητο συμπλήρωμα. Δε μπορεί το παιδί να μείνει με μπάσκετ, ποδόσφαιρο, Ολυμπιακό, Βιν Ντίζελ και Τομ Κρούζ και χάμπουργκερ.
Παρατηρώντας το γιο μου, ξαναγαπάω τον πατέρα μου, που έχει πεθάνει πριν 25 χρόνια, νέος σχεδόν. Εγώ δεν τον έβλεπα πολύ, γιατί δούλευε στο ταξί εφτά μέρες τη βδομάδα κι ερχόταν σπίτι κατά τις 9 το βράδυ. Δεν πήγαμε μαζί ούτε σε λούνα παρκ, ούτε σε go kart, ούτε σε παιδική χαρά. Δεν υπήρχαν στο Βόλο τότε ούτε λούνα παρκ, ούτε γκο καρτ, ούτε παιδικές χαρές. Ξέρω όμως ότι όσο μπορούσε να είναι σπίτι, ήταν με μένα και με είχε αγκαλιά συνέχεια. Μου μίλαγε. Και το καλυτερότερο; Ήξερα τι ώρα έρχεται και κοίταζα από ένα μικρό παράθυρο, να τον δω στην εξώπορτα της αυλής, να μπαίνει. Κρατούσε στο χέρι του πάντα ένα κουτάκι, και ήξερα ότι μέσα σε αυτό το κουτάκι υπήρχε πάντα μια πάστα σοκολατίνα. Για μένα! Κατάλαβα γρήγορα ότι δεν είναι πόσο χρόνο ξόδευε ο άνθρωπος για μένα, που δεν μπορούσε παραπάνω γιατί έτρεχε σαν κερατάς για πέντε δεκάρες (μέχρι και 12ωρα έτσι;). Ήταν το πόσο με αγαπούσε και πως το έδειχνε όταν ήμασταν μαζί. Μου μίλησε για μπάλα, για γυναίκες, για αυτοκίνητα (είχε πάντα το καλύτερο ταξί, μια αμερικάνικη Ford Fairlane με μεγάλα φτερά, σαν κι αυτές του Χόλιγουντ), με έκανε Ολυμπιακό και με πίεζε, εδώ που τα λέμε λίγο παραπάνω απ΄όσο έπρεπε, να βγαίνω πάντα πρώτος στους αγώνες στο κολύμπι. Εγώ λέω αυτό το κομμάτι να το αποφύγω με το γιο μου.
Κατάλαβα με τα χρόνια ότι υπάρχει και η ήττα. Αλλά τον καταλαβαίνω κι αυτόν, γιατί όταν από μεγαλέμπορος έχεις γίνει ταξιτζής, δεν ανέχεσαι άλλη ήττα. Η μάνα μου μίλαγε πολύ. Αυτός μιλούσε λίγο. Κατέληξα να είμαι από τα σπάνια παιδιά που ήταν γιος του μπαμπά. Μετά τα 4-5 τουλάχιστον. Αυτό με βοήθησε να φύγω και πιο εύκολα από το σπίτι. Γρήγορα, στα 16 μου.
Υπήρξα γιος πατέρα και τώρα είμαι πατέρας γιου. Έχουν μπερδευτεί οι ρόλοι στο κεφάλι μου. Μια κι όπως σας είπα σε κάνει να αισθάνεσαι ξανά γιος κι εσύ. Δεν ξέρω πως θα τα πάμε στο δρόμο, αλλά νομίζω, όπως έλεγε και ο Μπόγκαρτ στην Καζαμπλάνκα, βλέπω να ξεκινάει μια ωραία φιλία... Όχι δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι πρέπει να είσαι μόνο φίλος με το γιο σου. Φίλους έχει πολλούς ο γιος σου. Πατέρα έχει μόνο εσένα. Άλλα θα πει με σένα, άλλα θα μάθει από σένα και τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει η ζωή, οι φίλοι και οι γυναίκες. Άλλωστε μια μέρα θα συνεχίσει και χωρίς εσένα. Οπότε το μόνο που θες είναι να χαίρεται μες στη στενοχώρια του όταν σε σκέφτεται και εσύ έχεις φύγει και να λέει "Είχα ωραίο πατέρα, kool (δηλαδή γαμάτο θα το μεταφράζαμε)".
Τελικά υστεροφημία υπάρχει μόνο μία. Αυτή που αφήνεις στα παιδιά σου. Οι άλλοι δεν πάνε να...
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
