Θα περάσουν μήνες μέχρι να πιάσετε ρυθμό, να απλωθείτε στον χώρο και να στήσετε μία νέα ζωή: χωρίς τον μπαμπά. Το διπλό κρεβάτι δείχνει αρχικά μεγάλο αλλά στη συνέχεια απλά άνετο, τα ωράρια είναι ελαστικά, οι ντουλάπες αποκτούν περισσότερο χώρο και πλέον ο ένας περιμένει τον άλλο και όχι άλλους δύο για να κάνει μπάνιο. Όμως ο μπαμπάς λείπει. Κι εσύ μπορεί να θες να το ξεχάσεις αλλά το παιδί πάντα θα είναι εκεί να σου το θυμίζει... Ο μπαμπάς δεν ήθελε το φως αναμμένο, ο μπαμπάς δεν έτρωγε μπάμιες, αν ήταν εδώ ο μπαμπάς θα την έφτιαχνε την τηλεόραση... Κι αφού μαθαίνεις να μαστορεύεις για να προσπεράσεις τον σκόπελο του απόντα μπαμπά, αποφεύγεις τις μπάμιες και βρίσκεις καταφύγιο στο παστίτσιο έρχεται το επόμενο εμπόδιο για να σου υπενθυμίσει πως το διαζύγιο θα αφήσει όχι απλά χνάρια αλλά λάκκους σκαμμένους βαθιά στο έδαφος.
Ερωτεύεσαι κάποιον. Και θες να είσαι μαζί του. Οχι μόνο όταν ο μικρός θα είναι στο σχολείο ή στον μπαμπά του αλλά και τις υπόλοιπες ώρες. Κι αν στην αρχή η σχέση σου είχε μία ευπρόσδεκτη περιοδικότητα, ένα χαλαρό πήγαινελα, ξαφνικά όλα αλλάζουν. Ο σύντροφός σου θέλει να σε βλέπει πιο συχνά. Το θέλεις κι εσύ. Θέλει να γνωρίσει τους δικούς σου. Το θες κι εσύ. Αν μπορεί να έρχεται μαζί σας. Ουπς! Το θες κι εσύ; Εδώ αρχίζουν να αλλάζουν τα πράγματα. Μπορείς να τον πάρεις μαζί σου στα παιδικά πάρτυ και να τον συστήσεις στους άλλους γονείς; Από δω ο σύντροφός μου; Χμμμμ... Είναι οι ίδιοι γονείς που το επόμενο Σαββατοκύριακο θα συναντηθούν με τον μπαμπά του παιδιού σου. Που κάποιοι από αυτούς θα σε κοιτάξουν καχύποπτα και θα αναρωτηθούν: μα πώς μπορεί; Και η παρέα σου που έχει παιδιά που παίζουν με το δικό σου; Δύσκολη η κατάσταση.
Το έζησα. Για την ακρίβεια το ζω ακόμη. Έκρυψα τον σύντροφό μου και χώρισα την ζωή μου σε δύο κομμάτια. Για την ακρίβεια σε δύο ειδών Σαββατοκύριακα: του παιδιού και του συντρόφου. Σε δύο ειδών διακοπές, σε δύο ειδών συναναστροφές, σε δύο ζωές. Λάθος, τεράστιο λάθος. Ένιωσα σαλάμι, ένιωσε παραγκωνισμένος και το παιδί που φυσικά δεν μπορείς και δεν πρέπει να το προσπαθήσεις να το κοροϊδέψεις ένιωσε εξαπατημένο.
Και στο τέλος νιώσαμε όλοι απογοητευμένοι. Και ποιος έφταιγε; Εγώ! Που θεώρησα ότι οι ζωές τεμαχίζονται. Και που δεν μπόρεσα να ανοίξω τις πόρτες. Αυτές που έχουν επιλογή και πόμολα. Τις ανοίγεις όταν νιώθεις ότι κάποιος είναι ευπρόσδεκτος. Και αν είναι για σένα θα γίνει και γι αυτούς που σε αγαπούν. Δεν υπάρχουν στεγανά, μόνη μου τα δημιούργησα. Δεν υπάρχουν μη και πρέπει. Όλα θέλουν τον τρόπο τους. Όρια υπάρχουν. Ούτως ή άλλως σε όλες τις καταστάσεις μπαίνουν. Ομως αν αρχίζεις να μοιράζεις τους ανθρώπους σε διαφορετικές πλευρές κάποια θα μείνει στη γωνία και θα σε εγκαταλείψει. Εχω περάσει στην επόμενη φάση και αν εγώ το αποφάσισα και το συνειδητοποίησα είναι καιρός να το καταλάβουν όσοι είναι γύρω μου. Ή για την ακρίβεια όσοι είναι μαζί μου και θέλω να συνεχίσουν να είναι.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
