Ομοιοπαθητική: αναγκαία ή επικίνδυνη;

Τον περασμένο Μάιο το υπουργείο Υγείας αποφάσισε να συγκροτήσει ομάδα εργασίας. Η απόφαση του υπουργείου Υγείας, προκειμένου να αναγνωρίσει με διαδικασίες φαστ-τρακ την ομοιοπαθητική στο πλαίσιο άσκησης της ιατρικής πράξης. Παρότι η επιστημονική κοινότητα είναι διχασμένη για το θέμα, το υπουργείο δείχνει αποφασισμένο να το “κλείσει”, σύντομα και αθόρυβα. Με αυτήν την αφορμή, το inside story παρουσιάζει ένα αφιέρωμα σε δύο μέρη για ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα θέματα της εποχής μας: Αξίζει η ομοιοπαθητική τον κόπο και τα χρήματά μας;

Η συζήτηση για τον ρόλο της ομοιοπαθητικής στην σύγχρονη ιατρική έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες σε άλλες χώρες. Τα στρατόπεδα είναι σε γενικές γραμμές τρία:

• Από τη μία πλευρά υπάρχουν οι πολέμιοι της εναλλακτικής μεθόδου, που υποστηρίζουν ότι πρόκειται για ένα αμφίβολο και επιστημονικά μη επαληθεύσιμο σύστημα θεραπείας, με βασικό επιχείρημα ότι η ομοιοπαθητική μέθοδος δεν παρουσιάζει καμία σημαντική πρόοδο εδώ και περίπου 200 χρόνια.
• Στην αντιπέρα όχθη, οι υποστηρικτές της ομοιοπαθητικής και αυτοί που την ασκούν, θεωρούν ότι σε αντίθεση με την κλασική ιατρική μπορεί να θεραπεύσει τις αιτίες, αντί να καταστείλει απλά τα συμπτώματα των ασθενειών.
• Κάπου στη μέση βρίσκεται και η συμβιβαστική άποψη, ότι η κλασική ιατρική μπορεί να συνδυασθεί αρμονικά με την ομοιοπαθητική, με ενδεχομένως θετικά αποτελέσματα, αρκεί να ξέρει κανείς πότε να σταματήσει και να συμβουλευτεί τον κλασικό γιατρό. Αυτή είναι μάλλον και η αντίληψη που επικρατεί στον περισσότερο κόσμο, αλλά πόση αλήθεια εμπεριέχει;

Εάν κάποιος θέλει να διαμορφώσει άποψη για την ομοιοπαθητική μελετώντας τα διαθέσιμα στοιχεία και τις αποδείξεις, τον περιμένει μακρύς δρόμος και είναι αμφίβολο αν στο τέλος θα μείνει ικανοποιημένος από τις απαντήσεις, επιστημονικά τουλάχιστον. Το αν θα διαλέξεις να είσαι υπέρ ή ενάντια στην ομοιοπαθητική είναι περισσότερο, απ’ ό,τι φαίνεται, θέμα ιδεολογίας ή πίστης.