FB, twitter, pinterest, tumblr… μήπως έχεις αρχίσει να ακούς τιτιβίσματα;
Χαμένη εσύ στο διαδίκτυο; Όχι βέβαια. Όλα είναι κανονισμένα. Έχεις δυνατά social media, ανήκεις- δε θυμάσαι σε πόσα διαδικτυακά communities- σε ακολουθούν όλοι οι Twitt-osophers (από philosophers), και είσαι πάντα on-line.
Μέχρι εδώ γούστο σου, καπέλο σου. Τα social media είναι η νέα μορφή άμεσης ενημέρωσης και επικοινωνίας και το thesis των νέων επικοινωνιολόγων. Σε λίγο θα έχουν και τμήμα στα πανεπιστήμια. Οι ίντερνετ jedi του κυβερνοχώρου χρήζουν εκτίμησης για τα κόλπα που ξέρουν ώστε να τα χρησιμοποιούν σωστά. "Παίζει" να γίνει νέο επάγγελμα.
Τι τρέχει όμως όταν βρίσκεσαι επί ώρες μπροστά στην οθόνη, «πόσταροντας» (προς θεού αυτό δεν είναι ρήμα) με μανία, κοινοποιώντας, πατώντας like, ακολουθώντας, κάνοντας retweet, και το χειρότερο, κολλώντας το χέρι σου στην εντολή refresh για να δεις αν κάποια ψυχή αντέδρασε στο γλυκό ή πικρό τιτίβισμά σου;
Είχα μια γνωστή που είχε κολλήσει. Την έβλεπες να πυροβολεί πιο γρήγορα από τη σκιά της στο twitter και να σχολιάζει σε χρόνο ρεκόρ στο FB. Μετά άνοιξε λογαριασμούς και με άλλα μέσα. Πιο πολύ έκανε chat παρά μιλούσε στο τηλέφωνο με τους φίλους της εδώ που τα λέμε. Ήταν για την απεξάρτηση. Το ίντερνετ από χρηστικό αντικείμενο, δουλειάς, ενημέρωσης και ψυχαγωγίας είχε γίνει εμμονή, ένας "τοίχος" που ο καθένας μπορεί να πάει να γράψει το σύνθημά του και για εκείνη μια άβυσσος (θέε μου!) που την τράβαγε προς τα κάτω, όχι προς το φως με τίποτα προς το φως. Η υπερπληροφόρηση της είχε πάρει την ενέργεια και της είχε πια προκαλέσει τεράστιο άγχος.
Υπήρχαν φάσεις που ακόμα και τη δουλειά της παραμελούσε για ένα post ή έπεφτε κυριολεκτικά στα πατώματα για ένα χαζό σχόλιο.
Η κατάσταση θύμιζε σχολικό διάλειμμα όπου τα παιδιά παίζουν, κάνουν φίλους σκουντιούνται, μαλώνουν.
Νομίζω πως ένας ενήλικας πρέπει να μπει συνειδητοποιημένος σε όλα αυτά. Πρέπει να ξέρει γιατί το κάνει; Πρέπει να σκεφτεί ποια είναι τα ενδιαφέροντά του, τι θέλει να πει και με ποιους θέλει να επικοινωνήσει. Μετά, σε περίπτωση που η κατάσταση ξεφύγει ξυπνόντας πια με το smartphone διπλά του, και γράφοντας ενώ χασμουριέται «καλημέρα, έχει ήλιο» στους διαδικτυακούς του φίλους, τότε μάλλον πρέπει να μπει μόνος τους σε μία διαδικασία «απεξάρτησης».
Είχε ενδιαφέρον ένα άρθρο μιας δημοσιογράφου στη HuffPost (12-7-2011) που δήλωνε πρώην "social media addict". Εκεί ενημερώνει τους υπόλοιπους εθισμένους ότι της έκανε καλό ένα πρόγραμμα που το ονομάζει
«το πρόγραμμα των 30 ημερών». Παρόλο που ήταν πολύ ενεργή στο twitter αποφάσισε να απέχει για ένα μήνα, σταματώντας να δίνει σημασία σε σχόλια ή post. Ένιωσε καλύτερα με τον εαυτό της, έκανε ένα break από τη εμμονή με το διαδικτυακό και ακόμα καλύτερα για εκείνη, η απουσία της αυτή την βοήθησε να κάνει ακόμα πιο δυναμικό comeback με καθαρό μυαλό.
Είναι αλήθεια ότι μόλις το διαδίκτυο αρχίζει να σε χρησιμοποιεί πρέπει να κάνεις αποχή. Η παγίδα δεν είναι άλλη από το να στέκεσαι με τις ώρες μπροστά από μια οθόνη διατηρώντας μια μορφή επικοινωνίας που εμπεριέχει μόνο σιωπή.
Βγες έξω, μίλησε με τους φίλους σου και κάνε τη θεραπεία των 30 ημερών!
Διαβάστε ακόμα:
Τι θα γίνει αν δει το FB πριν το CV;
Σύνδρομο FOMO
