Συναισθήματα που γεννιούνται στους καιρούς σαν αυτόν που διανύουμε τώρα και επηρεάζουν αρνητικά την ψυχολογία μας.
Σήμερα είναι η Παγκόσμια ημέρα κατά της Αυτοκτονίας και με αφορμή αυτό έρχεται στο μυαλό μας ο μεγάλος και συνεχώς αυξανόμενος αριθμός των κρουσμάτων στην Ελλάδα. Τόσο χρόνια η απόγνωση και η απογοήτευση ήταν απόρροιες του έρωτα και των δυνατών ανθρώπινων παθών. Τώρα πια οι λόγοι είναι κοινωνικοί και κυρίως οικονομικοί. Και μάλλον τα συναισθήματα αυτά δεν αποτελούν απλά το θρήνο μιας απώλειας αλλά το τελευταίο στάδιο μιας ανυπόφορης ζωής, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Στο χέρι μας, όμως είναι-και υποχρέωσή μας- να μετατρέψουμε την απόγνωση σε κινητήριο δύναμη για να αφήσουμε πίσω μας την απογοήτευση.
Ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη.ΚΙ ΗΘΕΛΕ ΑΚΟΜΗ
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες. Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία Καρφώσατε σ’ εξώστες με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα Η διάγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις. Εκεί, προσεκτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω τάξη, Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω, Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.
