«Όχι μαμά δεν θα έρθουμε στο σούπερ μάρκετ. Θέλουμε και εμείς να κάτσουμε ένα Σάββατο πρωί, σαν άνθρωποι στο σπίτι μας να χαλαρώσουμε».
Αυτό βγήκε σχεδόν ταυτόχρονα από το στόμα τους και όλα τα επιχειρήματα και οι «δωροδοκίες» μου αυτή την φορά έπεσαν στο κενό.
Ακολούθησε μίνι σύσκεψη και η απόφαση που πάρθηκε ήταν βαριά. Όχι για τα παιδιά. Για μένα.
Θα τα αφήσουμε μόνα τους στο σπίτι. Βρε λες;
Αναπόφευκτά μέσα μου εξελίχθηκε ο παρακάτω εσωτερικός διάλογος:
- Θα τα αφήσουμε μόνα τους στο σπίτι; Κεχαγιά έχεις τρελαθεί;
- Έλα, όχι μην είσαι υπερβολική, μεγαλώσανε πια. Μπορούν να μείνουν για μία ωρίτσα μόνα τους.
- Μα είσαι με τα καλά σου; Και αν;
- Τι και αν; Άλλα παιδιά στην ηλικία τους…
Λίγο πριν ανατινάξω μόνη μου τον εγκέφαλό μου, άφησα το ζήτημα στα παιδιά μου.
- Παιδάκια μου, λέω να πάμε εμείς με τον μπαμπά να κάνουμε τις δουλειές μας. Τι θα λέγατε να μείνετε μόνα σας για λίγο στο σπ…
Η απάντηση ήρθε πιο γρήγορα και από τον flash gordon!
-Ναιιιιι! Επιτέλους! Φύγετε εσείς, μην ανησυχείτε για τίποτε.
Με την αυτοπεποιήθησή μου στα πατώματα και μία συνειδητοποίηση γροθιά στο στομάχι ότι τα παιδιά μου μεγάλωνουν – μα πόσο χρόνων νομίζετε ότι είστε τέλος πάντων για να ανυπομονείτε να μείνετε μόνοι στο σπίτι- μάζεψα τα κομμάτια μου, τη λίστα σούπερ μάρκετ και ετοιμάστηκαμε για να φύγουμε.
Όμως όχι, δεν θα έφευγα έτσι. Πρέπει πρώτα να τους πω τι θα κάνουν σε περίπτωση που.
-Παιδιά, τα τηλέφωνά μας είναι στο ψυγείο. Δίπλα στην πόρτα, σας έχω βάλει παπούτσια, μπουφάν, σφυρίχτρα (έλα δε θέλω αηδίες), και κλειδιά. Αν γίνει σεισμός, βάζετε παπούτσια και βγαίνετε στον κήπο. Μην πλακωθείτε, μην δαρθείτε, μην ανοίξετε σε κανέναν. Είχα πολλά ακόμα μην, αλλά το ύφος τους δε με άφησε να συνεχίσω.
- Φύγετε μαμά επιτέλους αρχίζει το παιδικό μας.
Και κάπως έτσι φύγαμε. Και ψωνίσαμε. Και κάναμε τις δουλειές μας. Και το τηλέφωνο κρατούσα στο χέρι σφιχτά και το είχα στο πιο δυνατό που υπάρχει, μαζί και με τη δόνηση. Και σήμα τσέκαρα αν έχω. Και κάθε τρεις και λίγο ήθελα να τηλεφωνήσω. Και όχι κρατήθηκα και δεν τηλεφώνησα. Και σπίτι γυρίσαμε και εκεί που τους είχαμε αφήσει τους βρήκαμε. Έβλεπαν το παιδικό τους. Και η εμπιστοσύνη που μου ζήτησαν με αυτόν τον έμμεσο τρόπο και τελικά τους έδειξα, άξιζε.
Τέλος καλό όλα καλά. Και μπορεί να ήταν ένα μικρό βήμα για την ανθρωπότητα αλλά σίγουρα ήταν ένα μεγάλο βήμα για εμένα.
