H υπέροχη Margaret Qualley μιλά στη Margot Robbie: «Ήρθα στη Νέα Υόρκη και είχα μόνο ένα στρώμα στο πάτωμα και μία λάμπα»

Τι γίνεται όταν δύο από τις ισχυρότερες – αυτήν τη στιγμή – παρουσίες στο Hollywood συναντιούνται; Η Margaret Qualley, πρωταγωνίστρια της σειράς Maid, έδωσε συνέντευξη στη Margot Robbie και μίλησαν για τα πάντα: από το ένστικτό τους που καθοδηγεί την καριέρα τους, μέχρι τις προσπάθειές τους να βρεθούν και πίσω από την κάμερα.

«Η Margot Robbie; Εννοείς τη Margot Robbie του Once Upon a Time in Hollywood; Εκείνη παίρνει συνέντευξη από εσένα;», απόρησε η μητέρα της Margaret, Andie MacDowell. Κι όμως, έγινε. 

Οι δύο γυναίκες θαυμάζουν απεριόριστα η μία την άλλη. Έχουν, μάλιστα, πολλά κοινά. Εκτός του ότι εμφανίστηκαν μαζί στο «Κάποτε στο Hollywood», έχουν τον ίδιο manager. Παράλληλα, πορεύονται στον χώρο του θεάματος με οδηγό μόνο το ένστικτό τους. 

«Είναι αυτό το πράγμα, που απλώς το αισθάνεσαι σωστό», εξήγησε η Qualley. «Όταν σκέφτεσαι έναν ρόλο και απλώς το βλέπεις ότι δεν σου ταιριάζει. Νομίζω ότι είναι πανέμορφο- αυτό το προαίσθημα, το ότι ξέρεις βαθιά μέσα σου αν κάτι είναι καλό ή όχι. Έχω κάνει λάθη. Έχω αστοχήσει – αλλά, ταυτόχρονα, οι αστοχίες αυτές είναι περισσότερο μαθήματα».

«Από παιδί άκουγα δυνατότερα αυτές τις φωνές. Τώρα, είμαι ενήλικη και προσπαθώ να δυναμώσω την ένταση».

Η Margaret Qualley προσπάθησε πολύ να παρουσιάσει μία περσόνα που δεν της ταίριαζε απόλυτα. Μετακόμισε στη Νέα Υόρκη μόνη της, έφηβη ακόμα, με στόχο να γίνει χορεύτρια. Της άρεσε η ιδέα της εσωστρεφούς μπαλαρίνας που κατακτά τη σκηνή, αλλά δεν ήταν ο εαυτός της. Εκείνη λάτρευε την προσοχή και ντρεπόταν γι’ αυτό. 

«Το κουλ, μυστηριώδες κορίτσι στη γωνία ρομαντικοποιείται σε κάθε ταινία. Ήθελα πολύ να είμαι εκείνη, αλλά απλώς δεν μπορώ. Θέλω να πω, είμαι κουλ. Είμαι αδέξια. Οπότε, απλώς προσπαθώ να βγάλω προς τα έξω την αφιλτράριστη εκδοχή μου», εξήγησε.

Παρότι η μητέρα της είναι διάσημη, η ίδια προσπάθησε να πατήσει γερά στα πόδια της. Δεν είχε ανάγκη από βοήθεια, ήξερε μέσα της ότι θα τα κατάφερνε.

«Ήρθα στη Νέα Υόρκη στα 16 μου και είχα μόνο ένα στρώμα στο πάτωμα και μία λάμπα. Ένιωσα ότι, μία δεκαετία μετά, ίσως είχε έρθει η ώρα να σοβαρευτώ και να φτιάξω το σπίτι και τη ζωή μου. Αυτό είναι το μεγαλύτερό μου επίτευγμα», εκμυστηρεύτηκε.

Δυσκολεύτηκε να ταιριάξει, ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση όμως, ήταν το να ξεχωρίσει. Προερχόμενη από τον χώρο του μπαλέτου, είχε το μυαλό της σε κουτάκια – στην υποκριτική, είναι αδύνατο να σκέφτεσαι έτσι. «Όσο περισσότερο προσπαθείς, τόσο χειρότερα τα πηγαίνεις. Κι όσο περισσότερο πιέζεις καταστάσεις, τόσο μικρότερη είναι η πιθανότητα να τα καταφέρεις. Το ότι αναγνώρισα πως δεν έχω τον έλεγχο, είναι το καλύτερο που  μου συνέβη», είπε.