…και με καπετάνιο τον Πέτρο Κωστόπουλο.
Να εξηγήσω τι εννοώ. Συνήθως έφτανα σε ένα νησί ή με αεροπλάνο ή με μεγάλο καράβι. Και εκεί, με μηχανάκι, ή με αυτοκίνητο πήγαινα σε διάφορες παραλίες. Άντε, καμιά φορά και με κανένα τουριστικό καΐκι πήγαινα από τη μια παραλία στην άλλη. Αγοράζοντας ένα φουσκωτό, είδα τα πράγματα ανάποδα. Πας κατευθείαν σε όποια παραλία θες και, άμα κάτσει, πας και hopping-και μέσα σε 20 λεπτά μπορείς να κάνεις τον γύρο του νησιού και να διαλέξεις που θα κάτσεις. Πέρυσι γυρίσαμε το Αιγαίο με όλες τις πιθανές συνθέσεις. Με αντροπαρέα, με ζευγάρια ή με παιδιά.
…Το νησί που έχω ερωτευτεί τα τελευταία χρόνια είναι η Κίμωλος. Είναι σαν τη Μύκονο των ‘50s ή σαν την Ίο των ‘60s. Ξεχασμένο στον χρόνο, με ένα ερειπωμένο κάστρο μέσα στη Χώρα. Εκεί θα γύριζα ταινία, αλλά δεν έχω ταλέντο. Είναι, ίσως, το τελευταίο αμόλυντο κομμάτι του Αιγαίου. Και κάτω στον μόλο, έχει μια ωραία ταβέρνα, «Το Κύμα του Αποστόλη». Από εκεί κάνεις τις εξορμήσεις σου στη Μήλο, όπου, για μένα, το πιο όμορφο λιμάνι είναι η Πολλώνια. Και στα δυο νησιά μπορείς να βρεις πολλές παραλίες –στη Μήλο, βέβαια και τα πιο όμορφα βράχια του πλανήτη-αλλά στα 5 λεπτά απέναντι από την Κίμωλο με το φουσκωτό, είναι η Πολύαιγος-γιατί έχει πολλές κατσίκες, φαίνεται. Εκεί πια, τα νερά είναι τόσο τιρκουάζ που νομίζεις ότι είσαι στη Χαβάη ή στη Μπόρα Μπόρα. Σκάνε, βέβαια και κάτι mega γιοτ που στη χαλάνε, αλλά όλοι έχουν δικαίωμα σε αυτή τη θάλασσα. Στην Πολλώνια μ’άρεσε το φαί στον «Χρήστο» πάνω στο γιαλό.
(μικρό απόσπασμα από το άρθρο με τίτλο «Με φουσκωτό στο Αιγαίο» που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “real escape”)
