Πριν από σχεδόν τρεις δεκαετίες ξεκίνησε μία μόδα σχεδιασμού αγαλμάτων σε σχήμα παλάμης. Από τότε έχουν υπάρξει πολλά έργα τέχνης σε ολόκληρο τον κόσμο με θέμα το ανθρώπινο χέρι. Ακολουθούν τα δύο πρωτοπόρα που μέχρι σήμερα παραμένουν και τα πιο γνωστά.
Όλα οφείλονται σε έναν άνθρωπο, τον Μάριο Ιραρράζαμπαλ ο οποίος το 1984 έλαβε μέρος στο 1st International Meeting of Modern Sculpture in the Open Air στην Punta del Este της Ουρουγουάης και κατασκεύασε ένα άγαλμα με το ευφάνταστο όνομα «Το Χέρι». Παρόλο των φυσικών εμποδίων, όπως ο άνεμος και η άμμος, ο Ιραρράζαμπαλ κατάφερε να τελειώσει το έργο του μόλις σε μία εβδομάδα. Από τότε οι κάτοικοι της περιοχής τον αποκαλούν «ο Χιλιανός μας φίλος», μίας και τους χάρισε το σήμα κατατεθέν της πόλης τους.
Κάθε καλοκαίρι χιλιάδες άνθρωποι επισκέπτονται την περιοχή Parada 4 για να δουν αυτό το γιγάντιο πέτρινο χέρι να αναδύεται μέσα από την άμμο της παραλίας Brava. «Το Χέρι» όμως έχει ξεφύγει εδώ και καιρό από τα σύνορα της πόλης στην οποία βρίσκεται, μιας και κοσμεί τις περισσότερες καρτ-ποστάλ ολόκληρης της Ουρουγουάης.
Στη συνέχεια ο Ιραρράζαμπαλ θεώρησε ότι η ιδέα ενός αγάλματος χεριού ήταν τόσο καταπληκτική που στις 28 Μαρτίου 1992 παρέδωσε στον κόσμο άλλη μία τεράστια παλάμη αυτή τη φορά στην έρημο Ατακάμα της πατρίδας του Χιλής. Το όνομα του έργου είναι «Mano de Desierto», δηλαδή «Το Χέρι της Ερήμου» (αυτή τη φορά μοιάζει να έφαγε λίγο παραπάνω χρόνο στην εύρεση ονόματος) και βρίσκεται περίπου 75χλμ. νότια της πόλης Αντοφαγκάστα.
Μία ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι ότι «Το Χέρι της Ερήμου» είναι αριστερό ενώ της παραλίας Brava είναι δεξί. Άρα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι η παραλία Brava είναι το δεξί χέρι της ερήμου Ατακάμα. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τα χαζά αστεία για χέρια και δάχτυλα (πιστέψτε μας έχουμε πολλά), αλλά θα ήταν άδικο προς τον Μάριο Ιραρράζαμπαλ. Γεγονός είναι ότι πολλοί ήταν και είναι οι καλλιτέχνες που, επηρεασμένοι από τη δουλειά του Ιραρράζαμπαλ, επιλέγουν τη μορφή της παλάμη ως τη βασική τους έμπνευση.
Δείτε περισσότερα στο
www.thea.gr
