Κατά τη διάρκεια αυτής της καλοκαιρινής ραστώνης, λοιπόν, πάρθηκε ομόφωνα η απόφαση να βάλουμε το σπίτι μας Airbnb, προκειμένου να πάμε άνετες διακοπές στα νησιά του Ιονίου. Ήμασταν και οι δύο έτοιμοι να μετατρέψουμε το φιλόξενο σπιτικό μας σε ιερόδουλη των Εξαρχείων και να πάμε κόντρα σε όλα εκείνα τα άρθρα που είχαμε διαβάσει κατά καιρούς και έλεγαν για το πώς αυτή η πλατφόρμα προσωρινής ενοικίασης χαλάει το χρώμα των Αθηναϊκών γειτονιών και εκτοξεύει τα ενοίκια στα υψη. Τίποτα δεν μπορούσε να μας σταματήσει - ούτε καν η σκέψη να έρθει κάποια μολότωφ στο κεφάλι του guest εκεί που θα γυρνάει αμέριμνος από την μπαρότσαρκά του, έχοντας ζήσει το θρυλικό "Athens by night", και θα πηγαίνει να μπει στην πολυκατοικία μας. Στην τελική εμείς θα διευκρινίζαμε πως το διαμέρισμα βρίσκεται στην καρδιά των Εξαρχείων, "μίας αθηναϊκής συνοικίας, με έντονο το urban στοιχείο και με ιδιαίτερο vibe" - από εκεί και πέρα υπάρχει και το google, όπου θα μπορούσε να τους διαφωτήσει για το τι θα πει Εξάρχειο.
Όπερ και εγένετο. Φτιάξαμε το προφίλ, ορίσαμε και μία ανταγωνιστική τιμή, μιας και όπως διαπιστώσαμε δεν ήμασταν οι μόνοι στην περιοχή, που είχαν αυτή την ιδέα, και περιμέναμε το πρώτο μήνυμα. Περιμένα δύο μέρες, τρεις μέρες, τέσσερις μέρες. Μετά από 5 μέρες απόφασίσαμε να ρίξουμε και άλλο την τιμή. Σύμφωνα με άρθρο το οποίο διάβασα, τα ενοικιαζόμενα μέσω του Airbnb σπίτια στην Αθήνα έχουν αυξηθεί κατά 500%, άρα έπρεπε να είμαστε όχι απλά ανταγωνιστικοί, αλλά να έχουμε βγει με καλάσνικοφ και να σκοτώνουμε ευρώ. Καταλήξαμε τελικά, πως εν μέσω καλοκαιριού ένα διαμέρισμα 92 τ.μ. στο κέντρο της πρωτεύουσας θα "πήγαινε" με τον τουρίστα για 35 ευρώ το βράδυ. Και τότε έγινε το μεγάλο μπαμ. Τα guest's requests άρχισαν να πέφτουν βροχή.
Γάλλοι, Γερμανοί, Ελβετοί, Κύπριοι, Βέλγοι, Γιαπωνέζοι. Όλοι ήθελαν να περάσουν μερικές μέρες στο αστικό παλατάκι μου, με τους πίνακες που απεικόνιζαν ανθρώπινα μέλη (ναι και αυτά που έχετε κατά νου), το vintage αισθητικής κόκκινο ψυγείο, το τεράστιο κρεβάτι, τους νάνους-σκαμπό, το μπαλκόνι, τις μπανανιές στο μπαλκόνι, το μπανάκι με το κλασσικό γαλάζιο πλακάκι, που κάποτε αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους εργολάβους. Ένας ένας παιδιά, όλοι θα πάρετε. Και όντως πήραν.
Ποιοι ήταν οι καλύτεροι guests: Οι Γιαπωνέζοι. Φιλικοί και ήσυχοι. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι χάθηκαν στην πλατεία και άρχισαν να μου μιλούν στο τηλέφωνο στα γιαπωνέζικα από την ταραχή τους και ήμουν έτοιμη να αρχίσω να πετάω λέξεις, όπως γιαμαμότο και αριγκάτο για να τους δείξω ότι κάτι σκαμπάζω, κατά τα άλλα όλη η υπόλοιπη φιλοξενία πήγε θαυμάσια. Σεβάστηκαν τους όρους του σπιτιού - να μην καπνίζουν και να μην πατάνε με τα παπούτσια τους μέσα στο σπίτι - ενώ φάνηκε ότι ένιωσαν τη θαλπωρή του, γιατί μέσα στα σκουπίδια βρήκα περίπου 30 μάσκες προσώπου με υαλουρινικό οξύ. Μπράβο και πάλι μπράβο.
Ποιοι ήταν οι χειρότεροι guests: Οι Γάλλοι. Άφησαν όλα τα ντουλάπια της κουζίνας ανοιχτά και η ιδεοψυχαναγκαστική μου διαταραχή έγινε ακόμα μεγαλύτερη μόλις τα είδα. Εκτός αυτού, άφησαν το μπάνιο - ναι, αυτό με το γαλάζιο πλακάκι - στα μαύρα του τα χάλια, ενώ μας άφησαν και δωράκι τα τρόφιμα που δεν είχαν φάει.
Βέβαια, υπήρχαν και Γάλλοι που ήταν πιο πολιτισμένοι, σαν εκείνο το ζευγάρι 50άρηδων, που το μόνο που τους απασχολούσε είναι αν πιάναμε γαλλικά κανάλια στην τηλεόραση - γιατί αν δεν δεις τα νέα του Μακρόν μέσα στο κατακαλόκαιρο, που σκάει ο τζίτζικας, πότε θα τα δεις;
Ανάμεσα στο χειρότερο και στον καλύτερο, υπήρχαν και οι ενδιάμεσοι. Όπως εκείνες οι δυο φίλες Γερμανίδες, που μόλις τους είπα να νιώσουν ελεύθερες να χρησιμοποιήσουν τα στρωματάκια yoga και να κάνουν, εκείνες μου απάντησαν "ναι τέλεια, γιατί ολόκληρο το σπίτι μας στη Γερμανία είναι τόσο, όσο είναι το γραφείο σου", με ύφος που έλεγε όμως "ναι τέλεια, άρα καλά σας κάνουμε και σας έχουμε με μνημόνια, γιατί εσείς έχετε εκτός από ήλιο και θάλασσα, και μεγάλα σπίτια". Ή οι Κύπριες, που ήρθαν στην Αθήνα για ψώνια και πιο συγκεκριμένα "θέλουμε να ψωνίσουμε φθηνά ρούχα, για να τα πάμε στην Κύπρο και να τα πουλήσουμε".
Το βραβείο όμως του πιο αγενή guest το δίνω σε Έλληνες. Ένα ζευγάρι Ελλήνων από τη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι μπήκαν μέσα στο σπίτι με τέτοια φόρα, που μέχρι να πω "καλωσήρθατε" η γυναίκα είχε φτάσει ήδη στο μπαλκόνι (δεν έβγαλε τα παπούτσια της) και είχε φέρει μία γύρα όλο το σπίτι, για να θυμηθεί μετά από λίγο να με χαιρετήσει λέγοντάς μου "συγνώμη, μπήκα φουριόζα" και στη συνέχεια να με ρωτήσει αν έχω σίδερο και πού είναι. Εννοείται ότι κάπνισαν μέσα. Δεν χρειάζεται να το πω αυτό.
Αυτή την περίοδο, το διαμέρισμα παίρνει μία ανάσα και ξεκουράζεται. Και μαζί του και εγώ, διότι το να νοικιάζεις το σπίτι σου στο Airbnb - μόνος σου, χωρίς να μεσολαβεί κάποιο γραφείο - σημαίνει ότι είσαι λίγο-πολύ ξενοδόχος. Θυμάσαι το επιτραπέζιο Hotel; Καμία σχέση. Πρέπει να φροντίζεις να είναι όλα καθαρά, να κάνεις λίγο το concierge, να είσαι τυπικός, να κανονίζεις που θα αφήσουν τα κλειδιά όταν φύγουν, ποιος θα τους υποδεχθεί, και κυριως να είσαι έτοιμος να δεις τα πάντα όταν γυρίσεις πίσω στο σπίτι σου. Ακόμα και ντουλάπια ανοιχτά.
