Από μικρή δεν μου άρεσαν τα μάγουλά μου. Πάντα κοιτούσα φωτογραφίες μοντέλων και ηθοποιών (βλέπε Keira Knightley) με γωνίες στα πρόσωπά τους και ονειρευόμουν να τις είχα κι εγώ. Μετά από 20κάτι χρόνια, ακόμα υπάρχουν φορές που κοιτιέμαι στον καθρέφτη και ρουφάω λίγο τα μάγουλά μου για να φανταστώ για λίγο πώς θα ήταν να είχα άλλο πρόσωπο. Τώρα που το γράφω πρώτη φορά, μου φαίνεται χαζό, είναι όμως αλήθεια. Δεν μου αρέσει ούτε η μύτη μου. Ιδανικά δεν στήνομαι ποτέ προφίλ στις φωτογραφίες. Θα ήθελα πραγματικά να ήταν λίγο μικρότερη. Όλοι μας –γυναίκες και άνδρες- έχουμε κάτι που δεν μας αρέσει στο σώμα μας, μερικές φορές πάνω από ένα. Είναι φυσιολογικό, όταν έχουμε μεγαλώσει σε μία κοινωνία στον Δυτικό πολιτισμό που έχει θέσει τόσο συγκεκριμένα πρότυπα ομορφιάς. Είτε είναι τα μεσογειακά «παχάκια», είτε η «μεγάλη μύτη» , πάντα υπάρχει κάτι με το οποίο δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Πού ξεκινάει και πού τελειώνει, όμως, αυτή η άρνηση που έχουμε να αποδεχτούμε τον εαυτό μας;
Μερικές φορές παραμένει απλά στο στάδιο που λέμε στους φίλους μας «δεν μου αρέσει καθόλου το τάδε μου». Μερικές φορές απλά καταλήγει σε μία απλή πλαστική επέμβαση. Όταν το πρόβλημα, βέβαια, είναι μεγαλύτερο μπορεί να καταλήξει σε κακή ψυχολογία, χαμηλή αυτοπεποίθηση, διατροφικές διαταραχές και άλλες ακραίες επιπτώσεις στην υγεία μας. Δεν είναι καθόλου σπάνια τα παραπάνω φαινόμενα και είναι πλέον ευρέως γνωστά.
Υπάρχουν τόσα πολλά άρθρα στο internet με ενθαρρυντικούς τίτλους και μανιφέστα περί body positivity, αλλά αυτό δεν θα είναι ακόμα ένα τέτοιο. Είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσουμε πραγματικά το σώμα μας, να μην θεωρούμε πως το αντίθετο υπάρχει καν σαν επιλογή, να νιώθουμε 100% καλά με αυτό που είμαστε, να μην μας ενοχλεί ούτε το παραμικρό στο πρόσωπό μας, να μην θελήσουμε ούτε για μία στιγμή αυτό που έχει κάποιος άλλος. Γιατί; Γιατί έτσι έχουμε μεγαλώσει.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Ακόμα κι αν δεν το λέμε, υπάρχουν σημεία πάνω μας που θα προτιμούσαμε να ήταν αλλιώς, όπως όλοι οι άνθρωποι, είναι αυτές οι λεγόμενες «ατέλειες». Ποιος ορίζει τι είναι τέλειο και τι ατελές, τελικά; Είμαστε εμείς οι ίδιοι ή είναι ο άλλος άνθρωπος που θα μας κοιτάξει στην παραλία και θα μας σχολιάσει, όταν μπορεί το ίδιο πρωί να έχει κοιταχτεί στον καθρέφτη και να έχει πει «Άραγε φαίνεται πολύ αυτό;»
Είναι καιρός να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τη λέξη «ατέλεια», όχι επειδή «είμαστε τέλειες», αλλά επειδή όταν η έννοια της λέξης έχει οριστεί από τα εκάστοτε trends μίας κοινωνίας, παύει να έχει ουσία. Το «τέλειο» για εμένα δεν είναι το «τέλειο» για εσένα. Το «τέλειο» είναι κάτι φτιαχτό –από εμάς τους ίδιους.
Ας είμαστε εντάξει, λοιπόν, με αυτά που δεν μας αρέσουν. Μπορεί να μην αρέσουν ούτε στους άλλους. Μπορεί και να αγαπηθούν από κάποιους άλλους. Αν, ακόμα, θα μας κάνει να νιώσουμε όμορφα με το να τα αλλάξουμε, ας το κάνουμε. Μέχρι το σημείο που δεν επηρεάζεται η υγεία μας. Δεν είναι ούτε «ατέλειες», ούτε «τελειότητες», είναι απλά εμείς.
