#μένουμε_σπίτι #καιγράφουμε για "Το κρεβάτι του σκύλου και το app για το σούπερ μάρκετ"

Μερικές σκέψεις για την πρώτη εβδομάδα καραντίνας.

Από την Κατερίνα Καλού

«Μπορώ να μετακομίσω σπίτι σου; Θα κοιμάμαι στο κρεβάτι του σκύλου». Με αυτό το μήνυμα που έλαβα στο κινητό μου Κυριακή βράδυ ολοκληρώθηκε η πρώτη εβδομάδα «εγκλεισμού».

Δεν είναι εύκολο να μένεις σπίτι. Ειδικά όταν δεν το επιλέγεις. Είτε είσαι φοιτήτρια και μένεις ξαφνικά πάλι με τους γονείς σου, είτε έχεις κάνει τη δική σου οικογένεια και δεν βρίσκεις 5 λεπτά για τον εαυτό σου, είτε μένεις μόνη σου -όπως στην περίπτωσή μου- και πρέπει να τα πας πολύ καλά με τον εαυτό σου για τουλάχιστον 3 εβδομάδες.

Η αλήθεια είναι ότι τα πήγαινα καλά. Μέχρι την ώρα του σούπερ μάρκετ. Έβαλα τη μάσκα μου (ξέρω ότι δεν κάνει κάτι, αλλά την έβαλα) και μπήκα με φόρα να αγοράσω τα πάντα όταν με σταμάτησαν στην πόρτα –«πού πάτε κυρία μου;»- για κάρτα εισόδου. Εκείνη τη στιγμή τρόμαξα. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι η ζωή μου δεν θα είναι ίδια για καιρό. Πού να ήξερα τότε ότι το concept με την ουρά και την κάρτα εισόδου ήταν το καλό σενάριο, αφού από σήμερα θα πρέπει να γράφω και σε ένα χαρτί το όνομά μου και τον λόγο που βγήκα από το σπίτι, αν δεν έχω στείλει SMS. Το 3 για το σούπερ μάρκετ, το 6 για τον σκύλο. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Τα πράγματα δεν είναι εύκολα για κανέναν, αλλά θα πρέπει νομίζω να σταθούμε στην αισιόδοξη πλευρά, να μην κάνουμε σενάρια για το μέλλον και να κοιτάζουμε την κάθε μέρα ξεχωριστά. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ – ενώ παράλληλα δίνω μάχη να πείσω τους δικούς μου που ανήκουν σε ευπαθή ομάδα και είναι πιο δύσκολοι και από μωρά να μείνουν σπίτι: «Όχι μαμά δεν μπορείς να πάρεις το αυτοκίνητο να πας τον Kobe (σκύλο) στο πάρκο. Όχι, δεν είναι το δεύτερο άτομο που επιτρέπεται για τη θέση του συνοδηγού. Όχι, κάτσε μέσα».

Αν ανήκεις στην ίδια κατηγορία με εμένα, το διάστημα αυτό μπορεί να είναι και θεραπευτικό. Να καταφέρεις να τα βρεις με τον εαυτό σου όσο ποτέ, να δεις τι έχει πραγματικά σημασία, να αναμετρηθείς με τις αξίες αυτής της ζωής και να βγεις πιο δυνατή μετά από τις Χ μέρες της καραντίνας.

Για παράδειγμα, αυτή την πρώτη εβδομάδα εγώ έπιασα τον εαυτό μου να κάνει πολλά πράγματα που δεν φανταζόταν ποτέ. Από το ότι αγόρασα vegan mayo (που είναι εξίσου νόστιμη με την κανονική) για να φτιάξω αραβική πίτα με φαλάφελ, μέχρι το ότι πήρα επιτέλους τον σκύλο μου και τον πήγα στο βουνό για να τρέξουμε – μια βόλτα που λέω ότι θα κάνω τα τελευταία τρία χρόνια και πάντα κατέληγε σε καφετέρια με έναν freddo espresso σκέτο και τον Kobe ξαπλωμένο κάτω από το τραπέζι. Και δεν είναι μόνο αυτό. Έχω βρει πάρα πολλά πράγματα που θέλω να κάνω και κυριολεκτικά δεν προλαβαίνω γιατί πάντα κάτι γίνεται και με πιάνω ή να δουλεύω στο laptop ή να κάνω video call με τις κολλητές μου ή να βλέπω Netflix.

Καραντίνα resolutions, λοιπόν.

Θέλω αυτή την εβδομάδα, που μένω σπίτι και βάζω το λιθαράκι μου στον περιορισμό της διάδοσης του ιού, να χαρώ τα πιο απλά πράγματα που δεν έβλεπα τόσο καιρό. Θα βάψω τα νύχια μου κόκκινα μόνη μου και ας μην πετύχει (κανένα ημιμόνιμο μανικιούρ), θα διαβάσω ξανά την «Κόλαση» του Δάντη που δυστυχώς μου μοιάζει επίκαιρη, θα ξεκινήσω την όγδοη σεζόν Homeland (και ίσως τη δεύτερη από Sex Education για κάτι πιο ανάλαφρο) και θα κάνω κάθε μέρα γυμναστική για μία ώρα τουλάχιστον (το στρωματάκι με περιμένει στο σαλόνι). Α! Και θα γράφω τις σκέψεις μου εδώ.

Και αν μείνει χρόνος; θα φτιάξω τις ντουλάπες, θα πλύνω τα πινέλα για το μακιγιάζ μου και θα βρω τις καλύτερες εφαρμογές που δεν έχω κατεβάσει στο κινητό. Ποια είναι η πρώτη; Εννοείται εκείνη του σούπερ μάρκετ, που παλεύεις για ένα slot και σου στέλνει τα πράγματα στο σπίτι. Θα το πετύχω.