Ημέρα καραντίνας νούμερο 10:
Aυτές οι γραμμές -απλές σκέψεις- γράφονται λίγες μόλις ώρες πριν την απαγόρευση της κυκλοφορίας από την κυβέρνηση. Οι μέρες περνούν αργά και η μόνη παρηγοριά είναι η δουλειά από τον υπολογιστή στο σπίτι, αν και προσωπικά δυσκολεύομαι αρκετά να συγκεντρωθώ και να αποδώσω, μακριά από την ρουτίνα του γραφείου μου. Το σώμα είναι πιο ξεκούραστο τώρα που #μένουμε_σπίτι, όμως το πνεύμα δυσκολεύεται με τον κατ'οίκον περιορισμό, όσο κι αν αυτό είναι το πιο σωστό.
Στο μυαλό μου επανέρχονται συχνά οι στίχοι του Διονύσιου Σολωμού (ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα λάτρης της ποίησης, ίσως είναι παρενέργεια της καραντίνας) από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους και σκέφτομαι πως κάπως έτσι βιώνουμε όλοι αυτή την κατάσταση, ελεύθεροι, μα πολιορκημένοι από κάτι άγνωστο μέχρι χθες και πολύ εχθρικό, την ώρα που έξω η ζωή και η φύση αναγεννιούνται.
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·
[...]Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν καί γελούνε,
κι όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.
Κάπου διάβασα πως σε μία και μοναδική στιγμή όπως αυτή, που η ανθρωπότητα κάνει ολόκληρη μία ταυτόχρονη παύση, είναι ευκαιρία να έρθουμε αντιμέτωποι τόσο με τους φόβους μας αλλά και με τις ευθύνες μας σαν σύνολο αλλά και σαν μονάδα, κάτι το οποίο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.
Έχοντας παρελθόν με την κλειστοφοβία και τις κρίσεις πανικού, ακόμα και το να είσαι κλεισμένος στο ωραίο σου σπιτάκι με όλες τις ανέσεις και Wi-fi, μπορεί να σου προκαλέσει μια ταχυκαρδία που συνοδεύεται από κόμπο στον λαιμό και πόνο κάτω από το στήθος.
"Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους φόβους μας", έγραφε εκείνο το post και δεν εννοούσε την κλειστοφοβία μου, αλλά τον φόβο για αυτό που συμβαίνει εκεί έξω, αυτό που ο καθένας προσπαθεί να εξηγήσει μέσα του με διαφορετικό τρόπο. Τον φόβο του θανάτου από κάτι που μοιάζει ανεξέλεγκτο.
Aυτό τον φόβο δε τον αισθάνομαι. Από μικρή ήμουν βέβαια κυνική και όσο μεγαλώνω αυτό γίνεται όλο και πιο έντονο και μοιάζει να μεταμορφώνεται σε μία ασπίδα προστασίας, που οι άλλοι αμφισβητούν με πάθος, συχνά περιγελούν και ακόμα περισσότερες φορές κατηγορούν ως νεανική επιπολαιότητα (για πόσο ακόμα), ανευθυνότητα και εγωισμό.
Συγγνώμη που δεν φοβάμαι τον θάνατο, γιατί ξέρω ότι γεννήθηκα, για να ζήσω και να πεθάνω. Συγγνώμη που δεν θέλω να στερηθώ τη ζωή ούτε μια μέρα μέχρι τότε, κλεισμένη σε τέσσερις -υπέροχα διακοσμημένους- τοίχους και αναγκασμένη να περνάω ακόμα περισσότερο χρόνο σε κάτι που ονομάζουμε κοινωνικά δίκτυα αλλά στην πραγματικότητα μας αποξενώνουν ομαδικώς.
Ομολογώ: έχω μόνο ένα πακέτο μακαρόνια στο ντουλάπι της κουζίνας και τα χαρτιά υγείας τελειώνουν. Προφανώς και δεν θέλω να πάθει κανείς κάτι κακό και δεν θα πήγαινα για ρακέτες στην παραλία (μα ρακέτες στην παραλία;;;) ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τους συνανθρώπους μου.
Tηρώ τους κανόνες υγιεινής -κανόνες που έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να είναι αυτονόητη η τήρηση τους με ή χωρίς κορονοβάϊρους- όμως όταν πρόκειται για κάτι που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι, δεν θα του κάνω τη χάρη: Δεν το φοβαμαι. Εμπιστεύομαι απόλυτα την επιστήμη και τους γιατρούς μας.
Μένω σπίτι μόνη μου, χωρίς παιδιά ή ηλικιωμένους για τους οποίους να πρέπει να φροντίσω ή να ανησυχώ. Βγαίνω ελάχιστα για περπάτημα, κρατώντας αποστάσεις, παρέα με την κολλητή μου ή με τον σκύλο μου. Ακούω μουσική, τραγουδάω δυνατά και παράφωνα, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, έξω είναι άνοιξη και σχεδόν πονάει να είσαι μέσα.
Είναι η δική μου πλευρά, η δική μου άμυνα και συνειδητή επιλογή να αντισταθώ σε αυτό (να προσθέσω εδώ ότι δεν ανοίγω τηλεόραση) και να είμαι αντιδραστικά αισιόδοξη (γιατί συνήθως δεν είμαι) πως όλα θα πάνε καλά. Ίσως τελικά μέσα από αυτό να βγούμε καλύτεροι, μαζί.
Είδα μια πεταλούδα στο μπαλκόνι και αποφάσισα ότι είναι καλό σημάδι.
Φυσικά, η πραγματικότητα είναι σκληρή όταν την κοιτάξεις κατάματα και χρωστάμε όλοι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εκείνους που φροντίζουν να μην λείπει τίποτα από τα χρυσά κλουβιά μας και στους εργαζόμενους στην υγεία που κάνουν τα πάντα για να διασφαλίσουν ότι θα συνεχίσουμε να γκρινιάζουμε και να (αμπελο)φιλοσοφούμε από τον καναπέ μας υγιείς. Η σκέψη μας είναι σε εκείνους που νοσούν και τις οικογένειες τους, όπως και τις οικογένειες εκείνων που χάθηκαν.
Και όσο και αν δεν το αντέχω, κι όσο κι αν με πνίγει ο αναθεματισμένος κόμπος, θα συνεχίσω να μένω στο σπίτι για το κοινωνικό σύνολο, κλείνοντας με τα λόγια του Αριστοτέλη στα Πολιτικά:
Τὸ γὰρ ὅλον πρότερον ἀναγκαῖον εἶναι τοῦ μέρους· ἀναιρουμένου γὰρ τοῦ ὅλου οὐκ ἔσται ποὺς οὐδὲ χείρ, και ὁ δὲ μὴ δυνάμενος κοινωνεῖν ἢ μηδὲν δεόμενος δι᾽ αὐτάρκειαν οὐθὲν μέρος πόλεως, ὥστε ἢ θηρίον ἢ θεός.
Κεντρική Φωτογραφία: Οι αγγελιαφόροι του Άγγελου, ένας θρησκευτικός σύλλογος, σε δράση στη διεθνή γέφυρα του Σάντα Φε, με αφίσες που προσπαθούν να δώσουν ένα μήνυμα ελπίδας ενάντια στον COVID-19.(Photo by David Peinado/Pacific Press/LightRocket via Getty Images)
