#μένουμε_σπίτι #καιγράφουμε για τον Κορωνοϊό: Οι ζωές μας σε pause. Ή μήπως όχι;
6 Απριλίου 2020
Σκέψεις μιας φοιτήτριας της γενιάς των millennials που μένει σπίτι, της Ελένης Κούφαλη, Φοιτήτριας Α’ έτους στη Νομική Σχολή Αθηνών.
3,9 δις. άνθρωποι παγκοσμίως πάτησαν ξαφνικά pause. Ο κορωνοϊός μας κλείδωσε όλους στα σπίτια και απ’ ότι φαίνεται έχει κρύψει καλά και τα κλειδιά. Ο πλανήτης έχει τραβήξει κυριολεκτικά χειρόφρενο. Έρημες οι πολυσύχναστες μεγαλουπόλεις. Η ζωή τελικά είναι πράγματι γεμάτη εκπλήξεις και η καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας του Hollywood δύσκολα θα μπορούσε να συναγωνιστεί τη σημερινή πραγματικότητα, τη σημερινή πρωτοφανή κρίση. Το κινεζικό ιδεόγραμμα, όμως, για τη λέξη κρίση αποτελείται από δύο επιμέρους ιδεογράμματα. Το ένα συμβολίζει τη λέξη κίνδυνος και το άλλο τη λέξη ευκαιρία. Εμείς οφείλουμε να μετατρέψουμε το διάστημα της καραντίνας σε μια ευκαιρία, σε μια εμπειρία ζωής, χρήσιμη για το μέλλον που ξεδιπλώνεται μπροστά μας.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι ζούμε κοσμοϊστορικές στιγμές και για τη γενιά μου, τη γενιά των millennials που μόλις ενηλικιώθηκε, αυτή είναι η πρώτη μεγάλη κρίση που καλείται να αντιμετωπίσει. Είμαστε σε έναν περίεργο πόλεμο. Ξαφνικά εμφανίστηκε ένα αόρατο πλάσμα, ο covid - 19, που έχει πάρει φόρα, φέρνοντας τα πάνω – κάτω, σκορπώντας τον τρόμο και τον πανικό σ’ ολόκληρο τον πλανήτη και αιφνιδιάζοντας την ανθρωπότητα.
Το μεγαλύτερο μέρος του 24ώρου ως νέοι το περνούσαμε εκτός σπιτιού, στο πανεπιστήμιο, στα καφέ, στα μπαρ, στα εστιατόρια, στα γυμναστήρια, στα σινεμά, στις πλατείες συναναστρεφόμενοι με δεκάδες άλλα άτομα. Τώρα, από τη μία στιγμή στην άλλη, τελείως ξαφνικά, βρεθήκαμε έγκλειστοι στο σπίτι. Χαζεύοντας φωτογραφίες στο camera roll μου από την προ - κορωνοϊού εποχή μού φαίνονται σουρεαλιστικές, μια ανάμνηση από ένα πολύ μακρινό παρελθόν. Είναι λογικό να νιώθουμε ότι το μέλλον μας έχει μπει σε αναστολή. Πρέπει, όμως, να αποδεχτούμε αυτήν τη νέα εξωπραγματική πραγματικότητα, με την οποία καλούμαστε να αναμετρηθούμε όλοι και να προσαρμοστούμε. Η κάθε κρίση - ναι, ακόμη και οι υγειονομικές - μας οπλίζει με νέες εμπειρίες και γεννά ευκαιρίες. Αρκεί να τις δούμε και να τις αξιοποιήσουμε. Και τι εννοώ με αυτό;
Ο κορωνοϊός μας υπενθυμίζει τι πραγματικά αξίζει. Περιτριγυρισμένοι από τους τέσσερις τοίχους, όλοι θυμόμαστε με νοσταλγία τις προ – καραντίνας ημέρες μας. Παραδόξως, αναπολούμε ακόμη και τα μέρη της πρώην ρουτίνας μας που μέχρι πρόσφατα χαρακτηρίζαμε ανιαρά, βαρετά, αναγκαία κακά. Ποιος να μας το έλεγε και να τον πιστεύαμε ότι θα νοσταλγούσαμε το πρωινό ξύπνημα και θα αναρωτιόμασταν με αγωνία αν θα ξαναπάμε φέτος στη σχολή! Μας λείπουν και τα πιο απλά. Να αγκαλιάσουμε τον παππού και την γιαγιά μας, να συναντήσουμε τους φίλους μας. Καταλαβαίνουμε ότι όντως “it’s the little things in life that matter”. Αντιλαμβανόμαστε την πολύτιμη αξία όσων μικρών στιγμών προσπερνούσαμε επί χρόνια μαζί με τον ήλιο, τον αέρα και το φως που τώρα μας λείπουν.
Αλλά, η αλήθεια είναι ότι απέναντι σε όλο αυτό τον ελεύθερο χρόνο που για πρώτη φορά μας προσφέρεται τόσο απλόχερα στεκόμαστε με αμηχανία. Αισθανόμαστε ότι οι ζωές μας έχουν πατήσει pause. Και τι κάνουμε; Σερφάρουμε στο internet, κάνουμε refresh ξανά και ξανά τα social media, κατηγορούμε τους «απρόσεκτους Κινέζους», αναθεματίζουμε την κακιά μας μοίρα, κατακλυζόμαστε από μαύρες σκέψεις, ανοίγουμε την πόρτα στο εσωτερικό σκοτάδι που μας κυκλώνει όλους όταν διαπραγματευόμαστε θέματα, όπως η φθορά και ο θάνατος και διαμαρτυρόμαστε γι’ αυτήν την κατάσταση που θέλουμε να τελειώσει το συντομότερο δυνατόν. Βυθιζόμαστε σε μία ατελείωτη βαρεμάρα και τεμπελιά που μας κάνει να μην θέλουμε να σηκωθούμε από τον καναπέ. Είναι αναμενόμενο.
Και εγώ στην αρχή έτσι ένιωσα. Μουδιασμένη μπροστά στον άφθονο χρόνο που για πρώτη φορά είχα και φοβισμένη από το διάχυτο πανικό για τον κορωνοϊό. Αλλά, μετά από ψύχραιμη σκέψη κατέληξα ότι ο χρόνος κυλά και θα περάσει ούτως ή άλλως μέχρι να αρθούν τα περιοριστικά μέτρα. Αυτό που πρέπει εμείς να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε είναι αν θα τον εκμεταλλευτούμε στο έπακρο ή αν θα ενδώσουμε στον πειρασμό της μεμψιμοιρίας, της γκρίνιας και του ατελείωτου refresh. Η απάντηση επιβάλλεται να είναι το πρώτο.
Don’t waste your suffering. Δεν είμαστε φυλακισμένοι στα σπίτια – κελιά μας. Είμαστε ασφαλείς στα σπίτια μας και τυχεροί που δεν έχουμε νοσήσει. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και να το χρησιμοποιήσουμε προς όφελός μας. Το 2020 και η ζωή μας δεν ακυρώνονται. Φυσικά, κάποιες φορές έχουμε ανάγκη να μην κάνουμε απολύτως τίποτα και αυτό δεν είναι κατακριτέο ούτε πρέπει να μας δημιουργεί ενοχές. Αλλά, μετά την πρώτη, την δεύτερη εβδομάδα οφείλουμε στους εαυτούς μας να σηκωθούμε, να επιλέξουμε την αλλαγή και να εξερευνήσουμε τους αχαρτογράφητους καιρούς της κοινωνικής αποστασιοποίησης. Χρειάζονται ενέργεια, δράσεις και νέες αναμνήσεις, για να σβήσουμε τη σκιά της απομόνωσης. Η λίστα όσων μπορούμε να κάνουμε αξιοποιώντας και τις νέες τεχνολογίες είναι ατελείωτη. Να παρακολουθήσουμε τα online μαθήματα της σχολής μας, να ξεκινήσουμε ένα online course ή το δικό μας blog, να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο που θέλαμε τόσο καιρό και δεν προλαβαίναμε, να πειραματιστούμε στην κουζίνα, να γυμναστούμε ενόψει καλοκαιριού, αλλά και για την υγεία και την ευεξία μας, να περιηγηθούμε ψηφιακά σε κάποιο μουσείο, να δούμε την αγαπημένη μας ταινία που κάθε φορά που την βλέπουμε είναι σαν να την βλέπουμε για πρώτη φορά, να περάσουμε χρόνο με την οικογένειά μας, με τους γονείς μας που τόσο καιρό δεν προλαβαίναμε να δούμε όσο θα θέλαμε, να φάμε όλοι μαζί, να παίξουμε επιτραπέζια, να κάνουμε bonding με τους φίλους μας, έστω και μέσω facetime.
Το σύστημα υγείας θα ανταπεξέλθει όσο το δυνατόν καλύτερα στη μάχη ενάντια του κορωνοϊού χάρη στις μέγιστες προσπάθειες των ιατρών, των νοσηλευτών και όλων όσων εργάζονται με αυταπάρνηση για να μένουμε εμείς σπίτι ασφαλείς και αργά ή γρήγορα οι επιστήμονες θα βρουν το εμβόλιο και το φάρμακο. Όταν, όμως, η μπόρα κοπάσει και επιστρέψουμε στην πολυπόθητη κανονικότητα, δεν πρέπει να διαπιστώσουμε ότι οι μήνες της καραντίνας πέρασαν και είναι μια κενή σελίδα στη ζωή μας, που θέλουμε να σκίσουμε, να πετάξουμε, να διαγράψουμε. Ο Ουίνστων Τσώρτσιλ έλεγε ότι «Ένας αισιόδοξος βλέπει μια ευκαιρία σε κάθε καταστροφή. Ένας απαισιόδοξος βλέπει μια καταστροφή σε κάθε ευκαιρία» και εμείς επιβάλλεται να είμαστε αισιόδοξοι. Τότε μόνο, η δοκιμασία του «κορωνοϊτικου εγκλεισμού» δεν θα πάει χαμένη. Από εμάς εξαρτάται! Πιστέψτε με όμως, δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, αλλά θετική και αισιόδοξη διάθεση!
Αυτές ήταν μερικές σκέψεις από εμένα, μια φοιτήτρια του Α’ έτους της Νομικής Σχολής Αθηνών, στην εποχή της κρίσης του κορωνοϊού.
