Στα τέλη Φεβρουαρίου, παρακολούθησα μια ταινία με πρωταγωνίστρια μια νεαρή κοπέλα, η οποία από τότε που είχε γεννηθεί, δεν μπορούσε να έρθει σε επαφή με τον έξω κόσμο εξαιτίας μιας σπάνιας ασθένειας. Η ζωή της θα βρισκόταν σε κίνδυνο σε περίπτωση που κολλούσε κάποιο μικρόβιο οπότε η μητέρα της είχε φροντίσει ώστε το σπίτι τους να θυμίζει πολύ τη φύση, τη θάλασσα και όσα εμείς θεωρούμε δεδομένα. Κάθε μέρα το κορίτσι ονειρευόταν πώς μπορεί να είναι η ζωή εκεί έξω, χαζεύοντας τους περαστικούς και την έντονη καθημερινότητά τους από τις τζαμαρίες του "γυάλινου σπιτιού".
Το βράδυ που είδα την ταινία, η ζωή μου κυλούσε σε fast forward. Την ημέρα που έλαβα mail από τη δουλειά ώστε να ξεκινήσω να εργάζομαι από το σπίτι, η καθημερινότητα μπήκε σε rewind. Ο κορωνοϊός συνδέθηκε στο μυαλό μου με το "γυάλινο σπίτι" της ταινίας κι εγώ αυτομάτως γέννησα στο μυαλό μου πολλά σημεία ταύτισης με το κορίτσι που ήθελε να δραπετεύσει από το σπίτι. Αυτές ήταν μερικές μόνο αυθόρμητες, πρώτες σκέψεις μετά τη νέα πραγματικότητα που καλούμουν να αντιμετωπίσω.
Τις δύο πρώτες ημέρες της οικειοθελούς καραντίνας, το μόνο που πίστευα, ήταν ότι είχα γίνει πρωταγωνίστρια σε ένα δεύτερο σενάριο επιστημονική φαντασίας χωρίς καν να έχω προετοιμαστεί γι΄ αυτό. Από την τρίτη ημέρα άρχισα να αντιμετωπίζω τα πράγματα γύρω μου αλλιώς, γιατί ουσιαστικά πλέον συναναστρέφομαι περισσότερο με αντικείμενα και ασχολίες που τα ίδια γεννούν.
Ο χρόνος που μου δινόταν τώρα, ήταν αυτό που μου έλειπε περισσότερο αυτούς τους έξι μήνες. Η καθημερινότητα είχε γίνει τόσο πλούσια που δεν είχα προλάβει να συνειδητοποιήσω καν όσες αλλαγές είχαν έρθει στη ζωή μου τον τελευταίο μισό χρόνο. Τώρα καταλαβαίνω πως πριν τα νέα δεδομένα που με περιόρισαν στο σπίτι, κατά κάποιο τρόπο είχα μπει στον αυτόματο. Είχα μια γεμάτη καθημερινότητα, την οποία εκτελούσα, χωρίς ουσιαστικά να τη ζω και να την απολαμβάνω.
Οι υπερπληροφορίες της ημέρας με έκαναν να μην ακούω πολλές φορές, τις συζητήσεις των γύρω μου, δημιουργώντας ανάμεσά μας ένα χάσμα. Ο υπερβολικός χρόνος μέσα στο σπίτι μπορεί να φαντάζει τρομακτικός, αλλά ζώντας σε εξίσου τρομακτικά γρήγορους ρυθμούς, αρχίζεις να σκέφτεσαι πως επιτέλους μπορείς να εκμεταλλευτείς την ευκαιρία που σου δίνεται όπως πρέπει. Αρχίζεις να αξιοποιείς όσα εκείνος έχει ξαφνικά να σου προσφέρει από εκεί που νόμιζες πως έχανες πράγματα εξαιτίας της ταχύτητάς του.
Από εκεί που γύριζα σπίτι χωρίς να έχω δυνάμεις για τίποτε άλλο πέρα από το αναπαυτικό μου μαξιλάρι, άρχισα να ακούω περισσότερο, να γεύομαι με άλλη όρεξη, να βλέπω όσα πολύτιμα είχα ξεχάσει και μου είχαν λείψει. Ο χρόνος που έχεις με την οικογένειά σου δεν αναπληρώνεται με τίποτα. Οι συζητήσεις που μπορείς να μοιραστείς μαζί τους χωρίς να χρειάζεται να κοιτάς με βιασύνη το ρολόι είναι κάτι ανεκτίμητο στις ημέρες μας και τώρα μας χαρίζεται απλόχερα γι΄αυτό πρέπει να βρούμε τη δύναμη να το αντιληφθούμε.
Η ευκαιρία που μας δίνεται τώρα είναι μοναδική και ίσως, χρειαστεί να περάσει πολύς καιρός μέχρι να ξαναέρθει μπροστά μας. Τώρα έχουμε την ευκαιρία να τελειώσουμε εκείνο το υπέροχο βιβλίο που δεν βρίσκαμε ποτέ τον χρόνο για να ολοκληρώσουμε, αυτή τη στιγμή κιόλας, μπορούμε να αφιερώσουμε ώρες στην κουζίνα, φτιάχνοντας με όλη μας τη φαντασία εκείνη την τέλεια συνταγή που κρατούσαμε τόσο καιρό αποθηκευμένη στο κινητό μας.
Ο καθένας από εμάς γνωρίζει πως έχει τόσα πολλά πράγματα να κάνει για να καλύψει τον χρόνο που σε άλλη στιγμή και συνθήκη,θα λαχταρούσε τόσο πολύ να έχει. Κάθε μέρα που περνάει, προσωπικά φροντίζω να έρχομαι όλο και πιο κοντά σε μυρωδιές, εικόνες και γεύσεις που είχα εδώ και καιρό ξεχάσει. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και αυτή είναι η καλύτερη στιγμή για να το αντιληφθούμε, προφυλάσσοντας παράλληλα, το αύριο όλων μας.
Και μιας και μίλησα για μυρωδιές και γεύσεις, χθες το βράδυ ζήτησα ένα λεμόνι από τη λεμονιά της γειτόνισσας και νιώσαμε και οι δύο τόσο όμορφα, για όλα εκείνα που καιρό είχαμε ξεχάσει...
#stayhome
#staypositive
#jennygrstayshome
