Αννέτα Παπαθανασίου: Η ηθοποιός που διηγείται αληθινές ιστορίες μέσα από τα ντοκιμαντέρ της

Αυτό το πρωινό του Σεπτεμβρίου βρήκε εμένα και τη φωτογράφο, Τζίνα Σκανδάμη, να ανηφορίζουμε σε μια γειτονιά της Αθήνας, για να συναντήσουμε την Αννέτα Παπαθανασίου. Μας υποδέχτηκε στο σπίτι της με χαμόγελο και από την πρώτη στιγμή νιώσαμε άνετα με τη ζεστασιά και τη φιλοξενία της. Η αγάπη της για το θέατρο, την υποκριτική γενικότερα, και τα ντοκιμαντέρ της ήταν αποτυπωμένη σε κάθε γωνιά του σπιτιού της. Από το σαλόνι και την τραπεζαρία μέχρι την κουζίνα και το γραφείο, όπου κι αν κοιτούσες, έβλεπες κάτι πολύ δικό της. Θεατρικές και κινηματογραφικές αφίσες, βραβεία, διακρίσεις, βιβλία - κάθε πλευρά του σπιτιού της και μια μικρή ή μεγάλη ιστορία. Αυτό, όμως, είναι που αγαπά η Αννέτα Παπαθανασίου: να λέει, να ακούει, να διαβάζει και να μεταφέρει, είτε στην οθόνη είτε στη σκηνή, ιστορίες.

Η Αννέτα Παπαθανασίου δεν χάνει ποτέ την όρεξή της για δουλειά, για ζωή, για δημιουργία. Τα όνειρα, η φαντασία και η σκέψη της δεν έχουν όρια. Εμπνέεται από τους ανθρώπους γύρω της, «πλάθει» σενάρια, οραματίζεται εικόνες, ζει την κάθε στιγμή ξεχωριστά. Η διαδρομή της μέχρι σήμερα τα είχε όλα: θέατρο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, διδασκαλία, συγγραφή βιβλίων, σκηνοθεσία. Τα τελευταία χρόνια, έχει επικεντρωθεί στη δημιουργία ντοκιμαντέρ - μέσα από τα οποία μοιράζεται αληθινές ανθρώπινες ιστορίες, οι οποίες έχουν κάνει τον γύρο του κόσμου, κερδίζοντας εγκωμιαστικές κριτικές και πολλά βραβεία.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Πώς δύο Ελληνίδες άλλαξαν τη ζωή εκατοντάδων παιδιών στη Ρουάντα - Η ιστορία πίσω από την Tulip Tree

Φωτογραφίες Τζίνα Σκανδάμη

Τη συνάντησα με αφορμή την παράσταση «Σκυλίσια Ζωή», που σκηνοθετεί στο θέατρο Eliart, και όσα συζητήσαμε για το JennyGr θα τα διαβάσεις στις παρακάτω σειρές.

Η συνέντευξη της Αννέτας Παπαθανασίου στο JennyGr

Αφετηρία της συζήτησής μας με την Αννέτα Παπαθανασίου δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την παράσταση που σκηνοθετεί και έχει ήδη ανέβει στο θέατρο Eliart: «Η “Σκυλίσια ζωή” είναι μια μαύρη κωμωδία - αυτό σημαίνει πως είναι έργο γρήγορο, έχει ανατροπές και κάποια απρόσμενα στοιχεία. Το έργο είναι της Μάρτα Μπουτσάκα - μιας Καταλανής, πολύ καλής συγγραφέας, και το έχει μεταφράσει εξαιρετικά η Μαρία Χατζηεμμανουήλ. Όταν το διάβασα για πρώτη φορά, με εντυπωσίασε, γιατί περιλαμβάνει θέματα που με απασχολούν πολύ - και μαζί με εμένα κι ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων. Η παράσταση πραγματεύεται τις οικογενειακές σχέσεις, τις ερωτικές σχέσεις, τον γάμο, τα παιδιά, τις ανθρώπινες φοβίες για τις αρρώστιες και τις καθημερινές αγωνίες. Ωστόσο, όλα παρουσιάζονται με τόσο έξυπνο χιούμορ που σε κερδίζει. Ακόμα, καταπιάνεται με το θέμα του θανάτου, είτε αφορά στον άνθρωπο είτε σε ένα ζώο. Βέβαια, ακόμα και σε αυτό το σημείο γελάς κι ας είναι το θέμα τόσο σοβαρό. Η παράσταση καταπιάνεται με δύσκολα θέματα, ωστόσο τα περνάει με έναν τρόπο που δεν τα “παίρνεις είδηση” και στέλνει το δικό της μήνυμα για σοβαρά ζητήματα. Παράλληλα, πολλά κομμάτια είναι γραμμένα με συγκίνηση και τρυφερότητα. Είναι ένα έργο που αξίζει να το δει το κοινό γιατί πραγματεύεται ότι μας απασχολεί με ωραίο τρόπο, με χιούμορ και δίνει και κάποιες λύσεις. “Σκυλίσια Ζωή» παίζεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στο θέατρο Eliart».

«Εγώ δεν μπορώ να σταματήσω να δημιουργώ, να φαντάζομαι, να σκέφτομαι. Αγαπάω πάρα πολύ το θέατρο και μου αρέσει πολύ να παίζω. Ωστόσο, έχει πολλές δυσκολίες, γιατί πρέπει να σε επιλέξουν, να βρεθεί ένας καλός ρόλος και άλλα πολλά».

Φωτογραφίες Τζίνα Σκανδάμη

Όταν ήταν ακόμα μαθήτρια Δημοτικού, ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός και, τελικά, τα κατάφερε - παρά την απόφασή της να σπουδάσει κάτι που, όπως αποδείχθηκε, δεν θα την κέρδιζε ποτέ. Ρωτώντας τη σήμερα για την επαγγελματική επιλογή της, η ίδια είναι ξεκάθαρη: όσες φορές κι αν γύριζε ο χρόνος πίσω, θα γινόταν πάλι ηθοποιός. «Ένας άνθρωπος που δημιουργεί στην τέχνη, τα κάνει όλα. Εγώ δεν μπορώ να σταματήσω να δημιουργώ, να φαντάζομαι, να σκέφτομαι. Αγαπάω πάρα πολύ το θέατρο και μου αρέσει πολύ να παίζω. Στην τετάρτη Δημοτικού, μας ρώτησε η δασκάλα τι δουλειά θέλουμε να κάνουμε, όταν μεγαλώσουμε, και τι καλό θα κάνει στην κοινωνία. Εγώ έγραψα, πως θέλω να γίνω ηθοποιός ή χορεύτρια, σημειώνοντας πως “δεν ξέρω αν θα είναι καλό για την κοινωνία, αλλά ξέρω ότι θα διασκεδάζω τον εαυτό μου και τους άλλους”. Από τότε, ήταν κάτι που το ήθελα πολύ. Μετά από χρόνια, στο Γυμνάσιο, όταν έπαιξα σε μια παράσταση με τις συμμαθήτριές μου, ανέφερα ξανά ότι θέλω να γίνω ηθοποιός και το έκανα πραγματικότητα. Ταυτόχρονα με το Πανεπιστήμιο - φοίτησα στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής - πήγα στη Δραματική Σχολή. Μου αρέσει η σκηνή, το αγαπώ πολύ αυτό το επάγγελμα. Ωστόσο, έχει πολλές δυσκολίες, γιατί πρέπει να σε επιλέξουν, να βρεθεί ένας καλός ρόλος και άλλα πολλά. Έλυσα το πρόβλημα του να έχω το άγχος, αν θα έχω δουλειά ή αν θα είναι καλός ο ρόλος, με το να έχω ένα αντίβαρο. Για εμένα, είναι πολύ σημαντικά τα ντοκιμαντέρ που έκανα, γιατί κατά κάποιον τρόπο μπορώ να τα ελέγξω. Και τα αγαπώ πολύ. Αυτό που πραγματικά ονειρεύομαι είναι ρόλους, αυτό είναι που μου αρέσει. Είναι μαγική η σχέση με τη σκηνή και τους θεατές. Από την άλλη πλευρά, όμως, και όταν σκηνοθετώ έχω το ίδιο πάθος, μου αρέσει πολύ και αυτό».

«Με τα ντοκιμαντέρ ασχολούμαι πια 25 χρόνια. Μπορώ να πω ότι έχω κάνει μεγαλύτερη καριέρα μέσα από τα ντοκιμαντέρ μου - στο εξωτερικό με ξέρουν. Σε αυτό το εγχείρημα, νομίζω ότι με βοήθησε πολύ ότι είμαι ηθοποιός - ειδικά στην επικοινωνία μου με τους ανθρώπους».

Παρά την αγάπη της για την υποκριτική, γνώριζε από πολύ νωρίς πως πρόκειται για ένα επισφαλές και απαιτητικό επάγγελμα, με μεγάλο ανταγωνισμό και πρακτικές δυσκολίες. Παρ’ όλα αυτά, «βούτηξε» στα βαθιά και κάθε φορά ήξερε ενστικτωδώς σε ποια «στεριά» να βγει». «Με τα ντοκιμαντέρ ασχολούμαι πια 25 χρόνια. Μπορώ να πω ότι έχω κάνει μεγαλύτερη καριέρα μέσα από τα ντοκιμαντέρ μου - στο εξωτερικό με ξέρουν. Σε αυτό το εγχείρημα, νομίζω ότι με βοήθησε πολύ ότι είμαι ηθοποιός - ειδικά στην επικοινωνία μου με τους ανθρώπους. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ασχοληθώ με τα οικονομικά. Σε όλη μου τη ζωή δούλεψα δύο μήνες σε ένα γραφείο και είπα ότι δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να βλέπω τους ίδιους ανθρώπους κάθε ημέρα. Μου είναι αδύνατον. Το έκανα δύο μήνες στο γραφείο του πατέρα μου. Ούτε αυτό δεν μπόρεσα. Είχα αποφασίσει από πολύ νωρίς ότι θα γίνω ηθοποιός - αν και είναι ένα πολύ δύσκολο επάγγελμα. Έχεις μεγάλο οικονομικό άγχος, αλλά μαθαίνεις έτσι, δηλαδή να μην έχεις τίποτα σταθερό. Όταν ξεκίνησα εγώ, το άγχος ήταν να έχεις δουλειά ως ηθοποιός χειμώνα ή καλοκαίρι. Τώρα δεν υπάρχει αυτό. Ανά δύο ημέρες πρέπει να είσαι σε κάποιο θέατρο για να μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα. Τότε, είχαμε οκτώ παραστάσεις την εβδομάδα. Είχαμε κενό μόνο τη Δευτέρα. Έπαιρνες έναν κανονικό μισθό και μπορούσες να ζήσεις με αυτόν. Τότε, εγώ έκανα και πολλές μεταγλωττίσεις, όπως τα “Στρουμφάκια” και “Το μικρό σπίτι στο Λιβάδι”. Μετά έκανα τηλεόραση και ραδιόφωνο για παιδιά, για πολλά χρόνια. Έγραψα και δύο βιβλία για το θεατρικό παιχνίδι. Δεν υπήρχε πιθανότητα να ασχοληθώ με κάτι άλλο εκτός από την υποκριτική. Βέβαια, έχει ανταγωνισμό και στενοχώρια. Οπότε, ασχολήθηκα με πολλά πράγματα γύρω από την τέχνη».

Φωτογραφίες Τζίνα Σκανδάμη

Ήταν αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν στη ζωή της Αννέτας Παπαθανασίου μπήκαν τα ντοκιμαντέρ. Χωρίς πλάνο, χωρίς φλυαρία, αλλά με πολλή αγάπη και στοχοπροσήλωση. Ένας ρόλος στο θέατρο αποτέλεσε αφορμή για να ανοιχτεί μπροστά της αυτός ο υπέροχος και πολύ ενδιαφέρον κόσμος των ντοκιμαντέρ. Μαζί με αυτόν ήρθε και η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα, η οποία στέφθηκε από μεγάλη επιτυχία και της χάρισε το πρώτο βραβείο της. «Για το πρώτο ντοκιμαντέρ αποτέλεσε πηγή έμπνευσης ένας θεατρικός ρόλος μου. Έπαιζα σε μια παράσταση που λεγόταν «Ντουέτο για έναν», που υποδύθηκα μια γυναίκα, η οποία στο απόγειο της καριέρας της παθαίνει σκλήρυνση κατά πλάκας. Μου άρεσε πολύ αυτό το έργο. Αποφάσισα να μιλήσω με ανθρώπους που είχαν την ίδια ασθένεια, προκειμένου να καταλάβω όσα χρειαζόμουν για τον ρόλο μου. Εκεί, συνάντησα τον Γιάννη Κουφάλη, με τον οποίον γνωρίστηκα και κόλλησα. Είχε εκπληκτικό χιούμορ. Ήταν τρομερό το πώς αντιμετώπιζε όλα τα προβλήματα. Μου άλλαξε όλη την ιδέα που είχα. Μετά έκανα ντοκιμαντέρ για άτομα με κινητικά προβλήματα. Εγώ ξεκίνησα να γνωρίσω αυτούς τους ανθρώπους για να μάθω και να υποδυθώ καλύτερα τον ρόλο μου. Αλλά στην πορεία γνώρισα μια παρέα με τρομερό κέφι και αυτό ήθελα να το δείξω. Το ντοκιμαντέρ λεγόταν “Θα βγάλω φτερά” και κυκλοφόρησε το 2003. Στο μεταξύ, δεν ήθελα να το σκηνοθετήσω. Τελικά, το έκανα και πήρα το πρώτο βραβείο μου. Είναι από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες. Ακόμα τη βλέπω και γελάω».

Όταν αναρωτήθηκα πώς «γεννιούνται» οι ιδέες για τα ντοκιμαντέρ, η απάντηση της Αννέτας Παπαθανασίου ήταν ειλικρινής και ξεκάθαρη. «Οι ιδέες για τα ντοκιμαντέρ έρχονται μόνες τους. Κάτι γίνεται και αναπηδούν. Κάποια στιγμή που δεν είχα δουλειά πήγα στους Γιατρούς του Κόσμου για να με πάρουν μαζί τους. Εκείνοι φυσικά μου αρνήθηκαν, λέγοντας πως θα είμαι “βάρος”. Τότε, τους είπα πως θα ήθελα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για τους εθελοντές και με δέχτηκαν. Στο αρχικό πλάνο ήταν να πάμε στην Αφρική, αλλά έγινε το τσουνάμι και πήγα εκεί. Η ΕΡΤ χρηματοδότησε το δεύτερο ντοκιμαντέρ και έκανα, τελικά, τρία ντοκιμαντέρ. “Μετά το Τσουνάμι - Σρι Λάνκα”, “Μετά το Τσουνάμι - Σουμάτρα” και το “Τσουνάμι: Ένας χρόνος μετά”. Από αυτές τις εμπειρίες κατάλαβα πως είμαι πολύ ψύχραιμη, ότι μπορώ να λύνω τα προβλήματα, έμαθα τι εστί μουσουλμανισμός, αλλά και πώς είναι ζεις δύσκολες καταστάσεις μακριά από τον τόπο σου. Η δουλειά βγήκε μόνο με έναν cameraman».

Φωτογραφίες Τζίνα Σκανδάμη

Φωτογραφίες Τζίνα Σκανδάμη

Φωτογραφίες Τζίνα Σκανδάμη

«Εμένα μου αρέσει πολύ η περιπέτεια. Θέλω να γνωρίζω καινούργιους κόσμους. Ένας άλλος κόσμος ίσον μια άλλη ιστορία. Και αυτή η ιστορία με αγγίζει, με εντυπωσιάζει. Με συγκινεί ο αγώνας που κάνει ένας άνθρωπος σε αντίξοες συνθήκες για να επιβιώσει, χωρίς να χάνει το χιούμορ του. Πρέπει να δούμε και εμείς την ιστορία τους, γιατί τίποτα δεν είναι προφανές. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν πάθος για τη ζωή, κέφι, δεν κάθονται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, λέγοντας πως “η ζωή είναι χάλια και δεν μπορώ να κάνω τίποτα”, αλλά ανταπεξέρχονται, αυτό με συγκινεί»

Μιλώντας για τις εμπειρίες που αποκόμισε από τα ταξίδια που έκανε για τα ντοκιμαντέρ της, η Αννέτα Παπαθανασίου αναφέρθηκε και στις δυσκολίες που κλήθηκε να διαχειριστεί. Καμία διαδρομή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, όμως αυτό δεν αποτέλεσε ποτέ εμπόδιο για τα δικά της όνειρα. Για κάθε σκόπελο, προσπαθούσε πάντα να βρει μια λύση - έναν τρόπο για να πετύχει τον στόχο της και να χαρίσει happy end και σε αυτή την ιστορία της. «Εμένα μου αρέσει πολύ η περιπέτεια. Θέλω να γνωρίζω καινούργιους κόσμους. Ένας άλλος κόσμος ίσον μια άλλη ιστορία. Και αυτή η ιστορία με αγγίζει. Με εντυπωσιάζει και με συγκινεί ο αγώνας που κάνει ένας άνθρωπος σε αντίξοες συνθήκες για να επιβιώσει, χωρίς να χάνει το χιούμορ του. Πρέπει να δούμε και εμείς την ιστορία τους, γιατί τίποτα δεν είναι προφανές. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν πάθος για τη ζωή, κέφι, δεν κάθονται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, λέγοντας πως “η ζωή είναι χάλια και δεν μπορώ να κάνω τίποτα”, αλλά ανταπεξέρχονται, αυτό με συγκινεί. Επίσης, είμαι και εγώ περίεργη ως άνθρωπος, θέλω να γνωρίζω νέα πράγματα, νέους ανθρώπους. Το Αφγανιστάν για εμένα ήταν ένας άλλος κόσμος, που δεν μπορεί να πάει εύκολα μια γυναίκα. Εκεί ανακάλυψα πως οι μαμάδες όλου του κόσμου είναι ίδιες. Έχουν πάντα για τα παιδιά τους αγωνία. Γνώρισα τη φιλοξενία και το πάθος που έχουν εκεί οι άνθρωποι.

Πήγα στη Καμπούλ το 2012 και δίδαξα θέατρο στο πανεπιστήμιο. Ήταν αρκετά επικίνδυνο. Τότε υπήρχε, τώρα πια δεν υπάρχει καθόλου τέχνη. Δεν υπάρχει κανένα είδος τέχνης εκεί σήμερα. Και δεν υπάρχει και ο γυναικείος αθλητισμός. Τότε, μου είχε πει ο πρύτανης του πανεπιστημίου, πως δεν μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλειά μου και πως δεν μπορούν να με πληρώσουν. Ωστόσο, επειδή δίδασκα υποκριτική και θεατρικό παιχνίδι στο Αμερικανικό Κολλέγιο τους είπα, ότι θέλω να πάω να διδάξω στο Αφγανιστάν. Υπήρχε η δυνατότητα να πας ως καθηγήτρια και να σε πληρώσουν. Και πήγα με αυτά τα χρήματα. Όταν έφτασα στο Αφγανιστάν, υποτίθεται πως είχα πρωταγωνίστρια - μία κοπέλα που έκανε θέατρο εκεί. Ωστόσο, όταν φτάσαμε με τον cameraman - έχοντας μια κάμερα, ένα τρίποδο και ελάχιστα χρήματα, η κοπέλα είχε εξαφανιστεί. Είχα φτάσει και δεν είχα πρωταγωνίστρια. Δεν ξέραμε πού είναι - ούτε καν αν ζει. Τη βρήκα στο τέλος της ταινίας και υπάρχει μέσα σε αυτή. Εγώ, παράλληλα, δίδασκα στο Πανεπιστήμιο και μέσω των μαθημάτων εντόπισα την αδερφή της. Αυτή η κοπέλα είχε μετακομίσει στη Γερμανία, της είχαν δώσει άσυλο, και έκανε παράσταση τη ζωή της. Γενικά, οι γυναίκες ηθοποιοί δέχονταν πολλές απειλές για τη ζωή τους. Η ταινία μου λέγεται “Παίζοντας με τη φωτιά”».

Φωτογραφίες Τζίνα Σκανδάμη

Η Αννέτα Παπαθανασίου μετράει πολλές δεκαετίες στον χώρο της υποκριτικής. Έχει δοκιμαστεί και έχει δοκιμάσει τα όριά της σε πολλά και διαφορετικά πράγματα, που απαιτούσαν κάθε φορά μια διαφορετική προσέγγιση. Τηλεόραση, θέατρο, ραδιόφωνο, κινηματογράφος, διδασκαλία και συγγραφή βιβλίων είναι κάποια από αυτά. Όταν τη ρώτησα, αν έχει αλλάξει η θέση της γυναίκας στον καλλιτεχνικό χώρο από τότε που πρωτοξεκίνησε μέχρι σήμερα, η απάντησή της ήταν σύντομη και περιεκτική: «Η θέση της γυναίκας παραμένει ίδια. Θεωρητικά μπορεί κάποια πράγματα να έχουν αλλάξει, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν αλλάξει. Απλώς μπορεί να είναι λίγο κρυμμένα. Επειδή έγινε τώρα το #Metoo, μπορεί ορισμένα πράγματα να είναι κρυμμένα, αλλά δεν έχει αλλάξει η ψυχολογία τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Αν συμβεί κάτι, θα σκεφτείς πολύ για να το συζητήσεις ή να φανερώσεις ονόματα στο επαγγελματικό περιβάλλον. Το σκέφτεσαι να το πεις - ακόμα και σήμερα. Νομίζω, ότι γυναίκες που κατέχουν διευθυντικές θέσεις σκληραίνουν πάρα πολύ και σκληραίνουν για να αντιμετωπίσουν αυτό το θέμα, που, επίσης, δεν είναι καλό. Αλλάζουν χαρακτήρα και συμπεριφορά, προκειμένου να καταφέρουν να δηλώσουν την παρουσία τους, γιατί ακόμα υπάρχει διαφορά. Εγώ αυτό πιστεύω».

«Δεν ξέρω, αν έχει χρειαστεί να αποδείξω διπλά την αξία μου σε αυτή τη δουλειά, επειδή είμαι γυναίκα. Θα απαντήσω ειλικρινά: δεν δίνω σημασία. Δεν ξέρω, αν κάποιος με έχει απορρίψει επειδή ήμουν γυναίκα. Δεν το έψαξα ποτέ. Εγώ έκανα πάντα ό,τι ήταν να κάνω».

Η ηθοποιός - σκηνοθέτις δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να σκεφτεί, αν το φύλο της στάθηκε εμπόδιο για ορισμένες δουλειές/συνεργασίες της. Όπως μου είπε «δεν ξέρω, αν έχει χρειαστεί να αποδείξω διπλά την αξία μου σε αυτή τη δουλειά, επειδή είμαι γυναίκα. Θα απαντήσω ειλικρινά: δεν δίνω σημασία. Δεν ξέρω, αν κάποιος με έχει απορρίψει επειδή ήμουν γυναίκα. Δεν το έψαξα ποτέ. Δεν το αναρωτήθηκα, δεν μπαίνω καν στη διαδικασία. Δεν μπήκα στον κόπο να το κάνω. ε «δεν ξέρω, αν έχει χρειαστεί να αποδείξω διπλά την αξία μου σε αυτή τη δουλειά, επειδή είμαι γυναίκα. Θα απαντήσω ειλικρινά: δεν δίνω σημασία. Δεν ξέρω, αν κάποιος με έχει απορρίψει επειδή ήμουν γυναίκα. Δεν το έψαξα ποτέ. . Το 2007, πήγα στο Αφγανιστάν ως επικεφαλής ομάδας, είχα μεγάλο συνεργείο και αυτό έκανε εντύπωση στους Αφγανούς, ότι μια γυναίκα έχει αυτή τη θέση ηγεσίας. Στην αρχή, ήμουν φοβισμένη και έβαζα άλλον να μιλάει. Μετά, όμως, αυτό άλλαξε. Γνώριζαν όλοι, ότι επικεφαλής ήταν μια γυναίκα και σε αυτή έπρεπε να δώσουν λογαριασμό. Βέβαια, είχα βάλει κάποιον άλλον να πληρώνει. Τις επόμενες χρονιές πήγα μόνη μου με μόνο τον διευθυντή φωτογραφίας - ήμουν για όλα υπεύθυνη εγώ, κυρίως για οικονομικούς λόγους».

Φωτογραφίες Τζίνα Σκανδάμη

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα που παρατηρώ, είναι στις σχέσεις των ανθρώπων και αυτό που με σοκάρει είναι οι γυναικοκτονίες. Με τρομάζει πολύ αυτό το θέμα. Όπως φαίνεται, υπάρχουν άντρες που δεν δέχονται την ελευθερία της γυναίκας. Τη θέλουν κτήμα τους»

Ρίχνοντας μια ματιά στην κοινωνία γύρω μας, η Αννέτα Παπαθανασίου εστιάζει στα προβλήματα που υπάρχουν στις ανθρώπινες σχέσεις και αποτελούν πρόσφορο έδαφος για εγκλήματα. «Το μεγαλύτερο πρόβλημα που παρατηρώ, είναι στις σχέσεις των ανθρώπων και αυτό που με σοκάρει είναι οι γυναικοκτονίες. Με τρομάζει πολύ αυτό το θέμα. Όπως φαίνεται, υπάρχουν άντρες που δεν δέχονται την ελευθερία της γυναίκας. Τη θέλουν κτήμα τους και, μάλλον, αυτό υπάρχει σε πολλές σχέσεις, για να βλέπουμε και τόσες γυναίκες να πεθαίνουν τόσο άδικα. Οι γυναίκες πια προτιμούν να είναι μόνες τους από το να βρίσκονται σε μια σχέση, διότι καταπιέζονται. Επίσης, ένα ακόμα σοβαρό θέμα είναι το bullying που δέχονται γυναίκες, νέοι, παιδιά, για διάφορους λόγους. Θα ήθελα πολύ μέσω των σχολείων και των κοινωνικών δικτύων να καταπολεμηθεί και να εξαλειφθεί. Είναι τραγικό».

«Δεν ήθελα να κάνω παιδιά, γιατί είμαι πολύ αφιερωμένη στην τέχνη, αγαπάω πολύ δουλειά. Δεν το ένιωσα ποτέ. Έλεγα πως πρέπει να είμαστε και οι δύο ερωτευμένοι και να το θέλουμε πολύ. Αυτό το σενάριο δεν πέτυχε ποτέ, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελα. Η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο θέατρο. Δεν το είχα ανάγκη και το ήξερα αυτό από την αρχή»

Εν κατακλείδι, ζήτησα από την Αννέτα Παπαθανασίου έναν τίτλο για τη ζωή της και η απάντησή της ομολογώ πως δεν με εξέπληξε. Αννέτα Παπαθανασίου: Μια γυναίκα... «Αννέτα Παπαθανασίου: Μία γυναίκα από πάνω μέχρι κάτω καλλιτέχνις. Νομίζω ότι είμαι ακριβώς αυτό. Τίποτα άλλο. Δεν ήθελα να κάνω παιδιά, γιατί είμαι πολύ αφιερωμένη στην τέχνη, αγαπάω πολύ δουλειά. Δεν το ένιωσα ποτέ. Έλεγα πως πρέπει να είμαστε και οι δύο ερωτευμένοι και να το θέλουμε πολύ. Αυτό το σενάριο δεν πέτυχε ποτέ, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελα. Η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο θέατρο. Δεν το είχα ανάγκη και το ήξερα αυτό από την αρχή. Ο σύντροφός μου είναι στην Καλαμάτα, και αυτός καλλιτέχνης τρελός. Πηγαινοερχόμαστε. Μερικές φορές, αναρωτιέμαι μέχρι πότε θα τα κάνω αυτά, αλλά τα κάνω ήδη 15 χρόνια. Και λέμε, ότι η σχέση έχει επιβιώσει, επειδή έχουμε την απόσταση.

Φωτογραφίες Τζίνα Σκανδάμη

Τα πράγματα τα κάνουμε να έρχονται, όπως έρχονται. Όταν τελειώνει μια δουλειά, έρχεται μια παύση, που στην αρχή μου αρέσει, αλλά μετά δεν μπορώ να μείνω εκεί. Οπότε, το μυαλό μου φτιάχνει την επόμενη δουλειά, την οραματίζεται. Και σε αυτό με βοήθησαν τα ντοκιμαντέρ, να έχω πάντα κάτι να σκέφτομαι. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να παίρνει σύνταξη και να κάθεται. Απογοητεύομαι όταν οι νέοι δεν έχουν όνειρα. Να έχουν έναν στόχο, κάτι που να το αγαπάνε και να το κυνηγάνε - άσχετα από τις δύσκολες συνθήκες, γιατί πάντα θα υπάρχουν δύσκολες συνθήκες».

Φωτογραφίες: Τζίνα Σκανδάμη

Info παράστασης:

«Σκυλίσια ζωή» στο θέατρο Eliart

Συγγραφέας: Μάρτα Μπουτσάκα

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

Σκηνοθεσία: Αννέτα Παπαθανασίου

Ηθοποιοί: Γιώργος Τσαπόγας, Εύη Γιαννακοπούλου

Σκηνικά – Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα

Κίνηση: Βρισηίδα Σολωμού

Μουσική επιμέλεια: Μαρία Χριστίνα Κριθαρά

Φωτισμοί: Θανάσης Ρουμελιώτης

Υπόθεση:

Μια μαύρη κωμωδία για τον έρωτα, την οικογένεια, τις σχέσεις και τον θάνατο. Δύο αδέρφια, ο Αντώνης και η Στέλλα έρχονται αντιμέτωποι με σοβαρές αποφάσεις που πρέπει να πάρουν, διαζύγια, απιστίες, φοβίες, αγάπη, μητέρα, θάνατος. Έντεκα σκηνές με γρήγορες εναλλαγές και ανατροπές περιγράφουν τη καθημερινότητα δύο αδερφών, τη σχέση τους με την οικογένεια και την αδυναμία αποδοχής του θανάτου. Η συγγραφέας Μάρτα Μπουτσάκα χειρίζεται το δύσκολο θέμα της ευθανασίας, με εξαιρετικό τρόπο, με ευαισθησία, συγκίνηση, χιούμορ και... αρκετή δόση τρέλας. Εσύ θα σκότωνες κάποιον που αγαπάς;

Εισιτήρια εδώ