Ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που ξέσπασα στα μαλλιά μου, επειδή δεν ήμουν καλά. Είχα χωρίσει από μία καθόλου τοξική, καθόλου σοβαρή σχέση, όμως το ζούσα μόνη μου και ένιωσα να διαλύομαι. Πήγα, λοιπόν, στο κομμωτήριο, και έκανα καρέ την υπερβολικά μακριά χαίτη μου. Έκλαψα σχεδόν με λυγμούς όταν είδα την πρώτη τούφα να πέφτει κάτω, όμως στο τέλος ήμουν πανάλαφρη – κι όχι επειδή το κεφάλι μου ζύγιζε λιγότερο. Λες ο κομμωτής ήρθε σαν αγγελάκι, πήρε το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλούσα και το άφησε στο πλάι.
Τα χρόνια πέρασαν, το μοτίβο συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Τις κακές μέρες – ξέρεις, όταν το βάρος γίνεται σχεδόν αβάσταχτο και νιώθεις αυτό που δεν αντέχεις άλλο, το μόνο που θέλεις είναι κάπως να κάνεις τη θλίψη να φύγει – παίρνω ψαλίδι και κόβω τις αφέλειές μου λίγο πιο κοντές. Το καλό είναι πως αυτό δεν συμβαίνει συχνά και η φράντζα μου είναι σε αρκετά αξιοπρεπή κατάσταση.
Δεν είμαι η μόνη, δεν είμαι μόνη.
Το 2007, όταν η Μπρίτνεϊ Σπίαρς έπαθε το γνωστό σε όλους breakdown, μπήκε σε ένα κομμωτήριο, πήρε τη μηχανή και ξύρισε το κεφάλι της. Ενώ τώρα έχει γίνει meme και όλοι συμφωνούμε πως, κάποτε στη ζωή μας, περάσαμε μία αντίστοιχη «Μπρίτνεϊ 2007 στιγμή», τότε, εκείνη ήταν ευάλωτη. Χώριζε με τον σύζυγο και πατέρα των παιδιών της, έκανε χρήση ουσιών, αντιμετώπιζε προβλήματα με την ψυχική της υγεία – το ότι ξύρισε τα μαλλιά της, ήταν απελευθερωτικό. Ήταν, ίσως, ο τρόπος της να αισθανθεί ότι έχει τον έλεγχο, ότι δεν είναι εντελώς ανίσχυρη, ότι ζει τη ζωή και δεν τη βλέπει να περνά μπροστά της.
Το έχουμε δει και σε ταινίες. Το έκανε η Τζόντι Φόστερ το 1988, στην ταινία The Accused. Η ηρωίδα της, Σάρα Τομπάιας, έκοψε κοντά τα μακριά μαλλιά της, όταν τη βίασαν ομαδικά, και οι βιαστές της κρίθηκαν αθώοι. Το 1005, η Ντεμπ του Empire Records ξύρισε τα μαλλιά της μετά από μία αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, για να πάρει προσοχή. Για να τη δουν, επιτέλους. Γενικά, η ποπ κουλτούρα μας έχει διδάξει από νωρίς ότι, όντως, υπάρχει ένας άρρηκτος δεσμός μεταξύ της συναισθηματικής μας κατάστασης και των μαλλιών μας.
Η ψυχοθεραπεύτρια Ρεμπέκα Νιούμαν, μίλησε στο Dazed και εξήγησε πως «όταν βρισκόμαστε σε μία μεταβατική, ιδιαίτερα επώδυνη περίοδο, τείνουμε να παίρνουμε αποφάσεις που προσφέρουν άμεση ανακούφιση. Άλλοι κάνουν παρορμητικές αγορές, άλλοι κλείνουν ραντεβού για τατουάζ, άλλοι κάνουν major αλλαγές στα μαλλιά τους. Μία αλλαγή στην εμφάνισή μας, μας κάνει να νιώθουμε ολοκαίνουργιοι – λες και το ζόρι που περνούσαμε κρύβεται πίσω από τον νέο, πιο λαμπερό/edgy/κομψό/οποιονδήποτε εαυτό μας.
Το θέμα είναι ότι, τις περισσότερες φορές, μία δραστική αλλαγή δεν είναι πάντα καλή. Θυμήσου την Κλαιρ, την αδελφή της Fleabag, η οποία έκανε κοντό καρέ που, τελικά, της θύμιζε μολύβι. Ή τον εαυτό σου όταν, στο νηπιαγωγείο ακόμη, πήγε κομμωτήριο επειδή ντε και καλά ήθελε να κουρευτεί σαν τη Μουλάν. Πού κατέληξαν αυτά; Σε δάκρυα.
Claire, it's French. Retweet if you ever had a haircut that made you look like a pencil. ✏️ #Fleabag https://t.co/8ORfKIrbjN
— Fleabag (@fleabag) October 16, 2019
Πριν κλείσεις ραντεβού στο κομμωτήριο, λοιπόν, ή, ακόμα χειρότερα, πριν πάρεις το ψαλίδι για να κάνεις μόνη το wolf cut που τρένταρε πρόπερσι στο TikTok, αναρωτήσου αν όντως αυτό θέλεις. Είσαι σίγουρη ότι το buzzcut αντικατοπτρίζει τον νέο σου εαυτό, ή θα ήταν προτιμότερο να κάνεις ένα μακρύ καρέ που, στην τελική, μπορεί να κοντύνει, αν θέλεις. Σκέψου το καλά – συμβουλή από τη μεγαλύτερη αδελφή σου (εμένα) που έκοψε μόνη της τις αφέλειές της, επειδή το αγόρι της έφυγε για περιοδεία με την μπάντα του και θα περνούσαν 10 μέρες μέχρι να βρεθούν. Σκέψου το πάρα πολύ καλά.
Αν, πάλι, κλαις για τα μαλλιά σου, ίσως ξεχνάς το αρχικό πρόβλημα; Ίσως ένα κακό κούρεμα είναι η λύση να ξεφύγεις από τα συναισθήματά σου;
