Καρκίνος του μαστού: Τι γίνεται όταν δεν νοσείς εσύ αλλά η γυναίκα της ζωής σου;

Το καλοκαίρι του 2020, κατά την διάρκεια ενός διαγνωστικού ελέγχου ρουτίνας (και των δυο μας), βρέθηκε ένα ύποπτο εύρημα στο στήθος της γυναίκας μου, συγκεκριμένα στον δεξιό μαστό. Αυτό μας οδήγησε στο να προχωρήσουμε σε πιο εξειδικευμένες εξετάσεις, οι οποίες έδειξαν ίχνη κακοήθειας όχι στο αρχικό εύρημα, αλλά σε άλλο, το οποίο η απλή ψηφιακή μαστογραφία δεν είχε εντοπίσει. Η κακοήθεια, σύμφωνα με την εξειδικευμένη μαγνητική μαστογραφία, ήταν σε πολύ πρώιμο στάδιο. Ακολούθησε εξειδικευμένος υπέρηχος για να εντοπίσει τις εστίες και κατόπιν παρακέντηση, που επιβεβαίωσε της μαγνητικής και του υπερήχου.

Την ίδια μέρα με την παρακέντηση, αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε άμεσο χειρουργείο, προκειμένου να αφαιρεθούν οι εστίες (ογκεκτομή μαστού). Η απόφαση πάρθηκε Παρασκευή και το χειρουργείο την επόμενη Τετάρτη. Η όλη διαδικασία έγινε σε ιδιωτικό θεραπευτήριο, όπου το προσωπικό κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια, προκειμένου να μας υποστηρίξει και ιατρικά και ψυχολογικά. Λόγω του ότι η περίοδος της νόσησης και της θεραπείας συνέπεσε με την περίοδο της δεύτερης καραντίνας λόγω του COVID-19, δεν νιώσαμε ότι ο περιορισμός προερχόταν από την ασθένεια, αλλά από κάτι άλλο. Στην περίπτωσή μας, η καραντίνα και η αναγκαστική τηλε-εργασία, τηλε-εκπαίδευση και παραμονή στο σπίτι, έδρασε βοηθητικά στην καθημερινότητά μας.

REAL LIFE

Η Κατερίνα διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, απολύθηκε, χώρισε αλλά δεν παραιτήθηκε ποτέ. Αυτή είναι η ιστορία της

Έχοντας ήδη αντίστοιχη εμπειρία από την μητέρα μου, που νόσησε από καρκίνο του μαστού το μακρινό 1991 και 1995, στην αρχή συγκλονίστηκα. Προσπάθησα (και νομίζω τα κατάφερα) να μην το δείξω, να παραμείνω ψύχραιμος και να τονώνω την ψυχολογία της γυναίκας μου, κάνοντάς της σαφές ότι είναι καλά, όλα θα πάνε καλά, τονίζοντας ότι το προλάβαμε και θα συνεχίσουμε την ζωή μας όπως πριν. Της έλεγα ότι κάποια στιγμή θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε.

Εκείνη στην αρχή πανικοβλήθηκε, όπως είναι φυσικό, όταν ακούει κανείς τέτοια διάγνωση. Προσπάθησε, όμως, όλη της την αγωνία να μην την δείξει στα παιδιά μας παρά μόνο σε εμένα και απευθύνθηκε άμεσα για ψυχολογική υποστήριξη σε ψυχολόγους, στο Άλμα Ζωής αλλά και στην θρησκεία, προκειμένου να βρει ένα στήριγμα και κάτι να της δώσει κουράγιο και δύναμη για την συνέχεια.

Όσο και αν ακούγεται περίεργο, το δυσκολότερο πράγμα ήταν ίσως να την πείσω ότι όλα θα πάνε καλά και, όπως είπα “κάποτε θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε”. Έπρεπε να παραμένω ψύχραιμος και να δείχνω ότι έχω τον έλεγχο της κατάστασης.

Η ασθένεια μας έφερε πιο κοντά. Πιο κοντά από ποτέ. Μας έκανε ένα, μια γροθιά. Μια γροθιά απέναντι στην ασθένεια. Μια γροθιά με τη δύναμη της αγάπης.

Η πίστη μου στον Θεό, η πίστη μου ότι θα γίνει καλά, το φιλικό μας περιβάλλον, η οικογένειά μας, όλοι όσοι έμαθαν για την ασθένεια (γιατί δεν το κρατήσαμε κρυφό ούτε μία στιγμή), αποτέλεσαν στηρίγματα και για εμένα. Στην εργασία μου, μου έκαναν ξεκάθαρο ότι πρώτα η υγεία της οικογένειας και μετά η δουλειά, οπότε αν χρειαζόμουν κάτι -άδεια, ψυχολογική υποστήριξη- μπορούσα να το ζητήσω και θα έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μας βοηθήσουν.

Δεν ήταν εύκολη απόφαση αλλά δεν κρατήσαμε μυστικό από τα παιδιά μας την κατάσταση της μητέρας τους. Τα παιδιά, έδρασαν θεραπευτικά στην όλη διαδικασία. Λόγω της εξέλιξης της επιστήμης, η χημειοθεραπεία, οι ακτινοβολίες και η ανοσοθεραπεία έχουν εξελιχθεί πολύ και η κλινική αλλά και η κοινωνική εικόνα του ασθενούς, δεν μεταβάλλεται δραματικά, εννοώντας ότι ο ασθενής μπορεί να είναι λειτουργικός καθ' όλη την διάρκεια της θεραπείας. Η σύζυγός μου φρόντισε την εικόνα της (τα μαλλιά πέφτουν στα αρχικά στάδια της θεραπείας αλλά με τη χρήση περούκας η εξωτερική της εμφάνιση δεν άλλαξε καθόλου), φρόντισε τη διατροφή της, δεν αλλάξαμε τις συνήθειές μας λόγω της ασθένειας και προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε την κανονικότητα, όπως ήταν πριν.

Αν κάποιος βρεθεί στη θέση να διαγνωστεί η σύντροφός του με καρκίνο του μαστού, κατ' αρχάς να με πάρει τηλέφωνο! Βασικά, είναι δύσκολο αλλά πρέπει να προσπαθήσει να μην πανικοβληθεί, μιας και η ασθένεια αυτή, ειδικά αν διαγνωστεί στα πρώτα στάδια, είναι 100% ιάσιμη. Νομίζω θα πρέπει να την αντιμετωπίσει ως μια οποιαδήποτε ασθένεια που μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε. Να είναι υποστηρικτικός και να διατηρήσει την ψυχραιμία του. Να είναι ενθαρρυντικός και αισιόδοξος και να σκεφτεί πώς θα ήθελε να του φερθεί η οικογένειά του αν ο ίδιος περνούσε μία αντίστοιχα δύσκολη κατάσταση.

Είναι μια δοκιμασία που θα φέρει και το ζευγάρι και την οικογένεια πιο κοντά από ποτέ. Η Πίστη και η Αγάπη τα νικάνε όλα.