Τι γίνεται με τα παιδιά που μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο;
Κάποιες φορές το κοινό δωμάτιο είναι επιλογή των γονιών και άλλες φορές είναι αναγκαιότητα. Παρόλα αυτά μπορεί να προκύψουν διάφορα ζητήματα σε σχέση με την «συγκατοίκηση» αυτή. Για παράδειγμα, μπορεί να γίνει ζήτημα ο προσωπικός χρόνος του κάθε παιδιού, η ώρα του ύπνου ή το μοίρασμα των παιχνιδιών και του χώρου. «Γιατί πήρες τα πράγματα μου» ή «Φύγε από το δωμάτιο θέλω να διαβάσω», «Κλείσε τη μουσική δεν μπορώ την φασαρία» και πόσες ακόμα παρόμοιες φράσεις ακούγονται καθημερινά από το δωμάτιο των μικρών σας.
Πώς μπορούν οι γονείς να χειριστούν το θέμα αυτό και να το κάνουν μια ευχάριστη εμπειρία για όλους;
Αρχικά, η συγκατοίκηση στο ίδιο δωμάτιο έχει και τα θετικά του. Πρώτον, βοηθά τα παιδιά να αντιληφθούν τη σημασία του να μοιράζεται κανείς με άλλους. Φυσικά, μεγαλώνοντας μπορεί να προκύψει το θέμα του περισσότερου χώρου ή οι ανάγκες του κάθε παιδιού να έρχονται σε σύγκρουση. Η σύγκρουση είναι εξίσου σημαντική, καθώς τα μικρά σας θα πρέπει να μάθουν να επιλύουν τις διαφορές τους. Πολλές από τις συγκρούσεις συμβαίνουν για την παραβίαση του προσωπικού χώρου ή όταν τα παιδιά δανείζονται κάτι που ανήκει στο αδερφάκι τους. Ένας άλλος πολύ συχνός καυγάς είναι όταν το ένα παιδί κατηγορεί το άλλο για το ακατάστατο δωμάτιο. Το ένα παιδί μπορεί να είναι της τάξης και της οργάνωσης, και το άλλο να είναι τρομερά ακατάστατο.
Πώς μπορούν να το χειριστούν οι γονείς;
Αυτό που θα πρέπει να κάνουν οι γονείς, είναι να θέσουν ξεκάθαρους κανόνες από την αρχή, καθώς και τις συνέπειες που θα επακολουθούν όταν αυτοί παραβιάζονται. Για παράδειγμα, ένας κανόνας μπορεί να είναι “Ποτέ δεν πειράζουμε τα πράγματα του άλλου αν δεν ζητήσουμε πρώτα την άδειά του” ή “Ο καθένας είναι υπεύθυνος να διατηρεί τα πράγματά του και το χώρο του ταχτοποιημένο”. Οι συνέπειες καλό είναι να διαμορφωθούν ανάλογα με τον κανόνα και με κάτι που θα έχει σημασία για τα παιδιά. Τα παιδιά θα πρέπει συμβάλλουν στη θέσπιση κανόνων και να συμφωνήσουν από κοινού για την τήρηση τους.
Ακόμα, για το θέμα του προσωπικού χώρου, οι γονείς οφείλουν να εξασφαλίσουν έστω ένα μικρό κομμάτι χώρου μέσα στο δωμάτιο. Αυτός ο χώρος μπορεί να είναι μικρός όπως ένα ράφι, ή μεγαλύτερος όπως το γραφείο του. Ο μεγαλύτερος προσωπικός χώρος όμως κάθε παιδιού είναι το κρεβάτι του. Καλό θα ήταν τα παιδιά να ρωτάνε και να παίρνουν την άδεια για να καθίσουν στο κρεβάτι του άλλου, έτσι ώστε να αισθάνονται ότι έχουν τον έλεγχο του δικού τους χώρου.
Αν το ένα παιδί από τα δύο είναι πολύ μικρό για να καταλάβει και να σεβαστεί τα όρια, τότε οι γονείς μπορούν να ορίσουν και να προσφέρουν στο μεγαλύτερο παιδί ένα άλλο μέρος μέσα στο σπίτι όπου θα φυλάει τα πολύτιμα πράγματά του, μέχρι το μικρότερο παιδί να μεγαλώσει.
Να θυμάστε πώς πρέπει να μην μπαίνετε στο ρόλο του "διαιτητή" διότι δημιουργείται αρνητικό κλίμα τόσο στη μεταξύ σας σχέση, όσο και στη σχέση μεταξύ τους.
