6η Μαρτίου: Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού

Όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει σχολικός εκφοβισμός αλλά και τις διαστάσεις που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια. 

Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που το σχολείο, η οικογένεια, τα παιδιά, η κοινωνία καλούνται να το αντιμετωπίσουν. Ξέρετε πως σε πολλές περιοχές έχουν ληφθεί αυστηρά μέτρα αντιμετώπισης επειδή δεν μπορούν πλέον να ελέγξουν το φαινόμενο. Η κατάργηση του διαλείμματος είναι ένα απ΄αυτά, όσο ακραίο κι αν μας φαίνεται. Ο σχολικός εκφοβισμός δεν είναι ένα φαινόμενο του σήμερα. Σαφώς και υπήρχε. Απλά στις μέρες μας εκφράζεται σε μεγαλύτερο βαθμό και με μεγαλύτερη ένταση. Τα social media επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση κάνοντας το cyberbulling και το sexting να μοιάζουν ανεξέλεγκτα.  Έρευνες λένε το 10% του συνόλου των μαθητών πέφτουν θύματα ενδοσχολικής βίας από συνομηλίκους τους ή παιδιά διαφορετικών ηλικιών. Το ποσοστό των θυτών ανέρχεται στο 5% του μαθητικού πληθυσμού και η αναλογία των εμπλεκομένων σε περιστατικά βίας, αγοριών-κοριτσιών, είναι 3 προς 1, με τα αγόρια να υπερτερούν σε περιστατικά σωματικής βίας και τα κορίτσια σε περιστατικά λεκτικής.

Γιατί όμως παιδιά επιλέγουν να συμπεριφερθούν ως "νταήδες";

Μερικά παιδιά εκφοβίζουν για να προσελκύσουν προσοχή. Θα μπορούσαν να σκεφτούν ότι ο εκφοβισμός είναι ένας τρόπος για να γίνουν δημοφιλή ή για να πάρουν αυτό που θέλoυν. Τα περισσότερα παιδιά το κάνουν για να νιώσουν πιο σημαντικά. Όταν εκφοβίζουν κάποιον άλλον, μπορεί να τους κάνει να αισθάνονται μεγάλοι και ισχυροί.

Απ' την άλλη υπάρχουν παιδιά που προέρχονται από οικογένειες όπου το κάθε μέλος θυμώνει και φωνάζει όλη την ώρα. Κατά συνέπεια, μπορεί να πιστεύουν ότι το να είσαι θυμωμένος, να κοροϊδεύεις και να σπρώχνεις τους ανθρώπους γύρω σου είναι ένας συνήθης τρόπος για να συμπεριφέρεσαι και να διεκδικείς αυτά που θες.

Τα παιδιά που εκφοβίζουν μπορεί να ξέρουν ότι βλάπτουν και πληγώνουν τους άλλους ανθρώπους. Αλλά, μπορεί και να μην ξέρουν πραγματικά πόσο επώδυνο είναι. Μπορεί δηλαδή να μην ενδιαφέρονται για το πώς νιώθουν τα παιδιά που δέχονται το bulling ή να μην καταλαβαίνουν το κακό που δημιουργούν. 

Συχνά οι νταήδες τα βάζουν με κάποιον που νομίζουν ότι μπορούν να έχουν εξουσία επάνω του. Μπορεί να τα βάλουν με τα παιδιά που εκνευρίζονται εύκολα ή που έχουν δυσκολία να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Αν εισπράξουν μια μεγάλη αντίδραση από κάποιον την ώρα που τον φοβερίζουν, αισθάνονται σαν να παίρνουν την εξουσία που θέλουν. Μερικές φορές τα βάζουν με κάποιον που είναι πιο έξυπνος ή διαφορετικός από αυτούς με κάποιο τρόπο, και άλλες φορές φοβερίζουν επιλέγοντας ένα παιδί τυχαία χωρίς κανέναν λόγο.

Η αντιμετώπιση τώρα σαφώς και δεν είναι η βία. Πολλές φορές γινόμαστε μάρτυρες να ακούμε γονείς να λένε στα παιδιά τους προσχολικής ηλικίας κυρίως "Καλά γιατί το άφησες και σε χτύπησε την επόμενη φορά να τον χτυπήσεις και εσύ". Ένα τρίχρονο καταλαβαίνει πως έτσι λύνονται οι διαφορές του. Η βία φέρνει βία. Και στο σημείο αυτό, προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν εννοούμε να κάτσει το μικρό και να φάει ξύλο αλλά να αντιδράσει με διαφορετικό τρόπο. Αν του φωνάξει "σταμάτα, πονάω" ή "δεν μου αρέσει να με χτυπάμε, σταμάτα".

Είναι σημαντικό οι γονείς να αναπτύξουν μια σχέση εμπιστοσύνης με το παιδί τους ώστε το παιδί να νιώθει ασφάλεια να μιλήσει μαζί τους. Ακόμα, θα πρέπει οι γονείς να αναλάβουν ευθύνες. Όταν βλέπουν το παιδί τους να εκφράζει το θυμό του με επιθετικό τρόπο θα πρέπει να αναζητήσει το γιατί.

Η καλή επικοινωνία και η ελευθερία να εκφράζει ο καθένας τα συναισθήματά του μέσα σε μια οικογένεια παίζουν βασικό ρόλο καθώς βοηθούν το παιδί να μιλήσει στην περίπτωση του bulling. Πάντως, ο κάθε γονιός θα πρέπει να παρατηρεί και να αναγνωρίζει τα σημάδια αλλαγής στη συμπεριφορά του παιδιού όταν εκείνο έχει πέσει θύμα εκφοβισμού και δυσκολεύεται να μιλήσει.

Είναι ένα πολύ πρόβλημα που θέτει τους γονείς, το σχολείο και την κοινωνία να είσαι σε "επιφυλακή". 

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.