Αρκετοί γονείς παραπονιούνται ότι τα παιδιά τους κάθε βράδυ έρχονται στο δωμάτιό τους και κοιμούνται μαζί τους. Κάποιες φορές που είναι ξεκούραστοι τα πηγαίνουν ξανά στο κρεβάτι τους, όμως τα παιδιά επιμένουν κι επανέρχονται, με αποτέλεσμα οι μεγάλοι συνήθως να παραιτούνται από την προσπάθεια. Επίσης, συναντάμε γονείς που στην αρχή κοιμούνται ευχάριστα με το παιδί, αλλά όταν συνειδητοποιούν ότι το κοινό δωμάτιο ή η νυχτερινή επίσκεψη έγιναν καθεστώς, ενοχλούνται με το μικρό εισβολέα, γιατί έτσι χάνουν την ησυχία τους και τον προσωπικό τους χώρο. Άλλωστε, τα παιδιά κάνουν ανήσυχο ύπνο, γυρίζουν, κλωτσάνε και πιάνουν πολύ χώρο. Aν προσπαθήσουν να τα στείλουν πίσω στο κρεβάτι τους, συναντούν τη δικαιολογημένη αντίδρασή τους. Έτσι, κάνουν διάφορες κινήσεις, χωρίς να πετυχαίνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα και ταλαιπωρούνται περισσότερο. Δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος με αρκετά επιμέρους προβλήματα στην κάθε οικογένεια, η οποία συχνά αναζητά βοήθεια από τον ψυχολόγο.
Συζητώντας μαζί τους σε βάθος, ο ψυχολόγος ανακαλύπτει ότι η «κακή αρχή» έγινε από πολύ νωρίς, ακόμη και από τη στιγμή της γέννησης. Άλλοι είχαν ξεκινήσει από την πρώτη μέρα της επιστροφής από το μαιευτήριο να κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο με το παιδί, άλλοι το κοίμιζαν στο κρεβάτι τους και μετά το έβαζαν στο δικό του, άλλοι με το παραμικρό το έπαιρναν κοντά τους. Oι συνήθεις λόγοι που προτάσσουν είναι ότι «μου άρεσε πολύ να είναι δίπλα μου», «να το παρατηρώ όταν κοιμάται» ή «η κατάσταση αυτή με διευκόλυνε στο θηλασμό», «το επέβλεπα», «δεν υπήρχε χώρος στο σπίτι», «ήταν μια ευκαιρία για επαφή επειδή δεν το έβλεπα πολύ» κι άλλες δικαιολογίες. Φαίνεται, λοιπόν, ότι συχνά οι ίδιοι οι γονείς επιδιώκουν να κοιμούνται με το παιδί τους. Για τα ίδια τα παιδιά είναι μια απόλαυση να κοιμούνται με τους γονείς τους.
Διαβάστε τη συνέχεια στο infokids.gr
