Εάν είστε γονείς ενός τουλάχιστον μικρού παιδιού, θα έχετε σίγουρα αντιληφθεί ότι λέει πάντοτε αυτό που σκέφτεται χωρίς να χρειάζεται να απολογηθεί για τίποτα. Ως άνθρωπος που έρχομαι πολύ εύκολα σε αμηχανία, οφείλω να παραδεχτώ ότι αυτή η συνήθεια μερικές φορές με βγάζει εκτός εαυτού. Κι από εκείνο το σημείο κι έπειτα, είναι που αρχίζω να απολογούμαι στους γύρω μου, λέγοντας ότι τα παιδιά μου συνήθως δεν συμπεριφέρονται κατά αυτό τον τρόπο.
Τα μικρά παιδιά έχουν επίσης την έμφυτη ικανότητα να γνωρίζουν ποια είναι η πιο ακατάλληλη στιγμή για να κάνουν θόρυβο. Όταν γεννήθηκε ο γιος μου «καλωσόρισα» κάθε ορόσημο με ενθουσιασμό. Η καρδιά μου γέμισε με χαρά στο πρώτο γέλιο και τις πρώτες λέξεις του. Ωστόσο, τώρα που έχει αρχίσει να μιλάει κανονικά, αναπολώ τις ημέρες εκείνες που το βρέφος μου κοιμόταν ήσυχα και μπορούσα να τον χαζεύω με τις ώρες. Τώρα ό,τι λέει πρέπει να ενισχύεται από πολλά ντεσιμπέλ για κάποιο άγνωστο λόγο. Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι πόσο πιο πολλή ησυχία θα επικρατούσε, αν μπορούσα με κάποιο μαγικό τρόπο να «χαμηλώσω» τις φωνές τους.
- Στο αυτοκίνητο: Λατρεύω να ακούω τον γιο μου να τραγουδάει τα αγαπημένα του τραγούδια…εκτός αν βρίσκομαι κολλημένη στην κίνηση με το αυτοκίνητο σε ώρα αιχμής, προσπαθώντας να αποφύγω αυτοκίνητα, ποδήλατα και άλλους μανιακούς οδηγούς στο δρόμο.
- Στο τηλέφωνο: Μάλλον τα παιδιά έχουν κάποιου είδους ραντάρ που τα ειδοποιεί μόλις αρχίσουμε να μιλάμε στο τηλέφωνο. Δεν έχει σημασία αν παίζουν με τα Lego τους ή παρακολουθούν τα αγαπημένα τους κινούμενα σχέδια, μόλις μας ακούσουν να μιλάτε στο τηλέφωνο θα μας χρειαστούν οπωσδήποτε την ίδια στιγμή. Αν δεν τους δώσουμε την αμέριστη προσοχή μας, ακολουθούν συνήθως φωνές και κλάματα.
- Στην εκκλησία: Κάθε φορά που πηγαίνουμε στην εκκλησία, το παιδιά μου είναι σαν να πιάνουν ένα αόρατο μικρόφωνο και αρχίζουν να εξωτερικεύουν τις εσωτερικές σκέψεις τους. Στοιχηματίζω ότι έχει συμβεί σε όλους μας.
- Όταν συζητάμε με κάποιον ενήλικα: Κάθε φορά που προσπαθούμε να έχουμε μια συνομιλία με κάποιο φίλο ή συγγενή, είναι σίγουρο ότι δεν θα προλάβουμε να ολοκληρώσουμε τη συζήτηση επειδή θα μας διακόψουν τα παιδιά. Τουλάχιστον, ο γιος μου συχνά λέει: «Με συγχωρείτε» αλλά μετά εξακολουθεί να το κάνει ξανά και ξανά.
- Κάθε Σάββατο πρωί: Ενώ τις καθημερινές κάνουμε αγώνα για να σηκώσουμε τα παιδιά από το κρεβάτι για να πάνε στο σχολείο, τα Σαββατοκύριακα ξυπνούν ως διά μαγείας από τα χαράματα φωνάζοντας και χοροπηδώντας από κρεβάτι σε κρεβάτι. Κάτι μου λέει ότι θα είμαι ευτυχισμένη όταν περάσουν στην εφηβεία και αρχίζουν να κοιμούνται μέχρι το μεσημέρι.
Διαβάστε τη συνέχεια στο infokids.gr
