Το παρακάτω κείμενο θέλω να το αφιερώσω σε έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράστηκα το ίδιο θρανίο για πολλά χρόνια και χαθήκαμε στην πορεία του χρόνου, την Τζώρτζια Κοτά, με την ευχή να “ξαναβρεθούμε”. Αλλά και σε μια παιδική μου φίλη που μοιράστηκα μαζί της τόσο το θρανίο όσο και πολλά άλλα προσωπικά, καθημερινά, γλυκανάλατα, σοβαρά… Μοιραστήκαμε αγωνίες, κοπάνες, εξορμήσεις, ατελείωτες τηλεφωνικές συζητήσεις και η οποία με τον Α ή Β τρόπο υπάρχει ακόμη στη ζωή μου. Μαρία Μακροπούλου Πλυτά… Για όλα όσα ζήσαμε και για αυτά που θα έρθουν!
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
