Είναι εκείνη που τον έφερε στη ζωή. Είναι εκείνη που για μια ζωή είναι ο άγρυπνος φύλακας του. Είναι η μητέρα του. Η μητέρα πίσω από τον αθλητή που σε κάθε του επίτευγμα έχει και αυτή το δικό της μερίδιο επιτυχίας. Έτσι και η κυρία Σοφία, μητέρα του Λευτέρη Πετρούνια, ήταν εκεί στο Ρίο όπου το «Σπίτι της P&G» είχε αναλάβει τη δική της φροντίδα στο πλαίσιο της καμπάνιας «Σε ευχαριστώ Μαμά».
Με τη βοήθεια της P&G μπόρεσε να δει από κοντά το γιο της, το δικό της καμάρι να δοξάζεται για ακόμη μια φορά… μετά το παγκόσμιο πρωτάθλημα και κύπελλο ο Λευτέρης φόρεσε στο στήθος το χρυσό των Ολυμπιακών Αγώνων. Περηφάνια και χαρά για τους απανταχού Έλληνες. Το όνειρο του να γίνεται πραγματικότητα. Οι λέξεις φαντάζουν «μικρές» για να περιγράψουν το δικό της συναίσθημα τη στιγμή της απονομής στο Ρίο. Σάρκα από τη σάρκα της ο γιος της.
Εκείνη είναι πάντα δίπλα του, πάντα κοντά του ότι και εάν συμβεί. Μαζί κέρδισε και εκείνη το δικό της «μετάλλιο». Ανέβηκε και εκείνη στο βάθρο. Ο γιος της την ανέβασε «στα ουράνια»… χαρίζοντας της το πιο ζεστό χαμόγελο του και αυτό το βλέμμα ευγνωμοσύνης που είχε στα μάτια του όταν μίλησε για τη μητέρα του λίγα λεπτά μετά την απονομή του, λίγα λεπτά μετά τον άθλο του.
Η καλύτερη επιβράβευση για εκείνη, για όλες τις στιγμές καλές και κακές που έχουν ζήσει μαζί. Και είναι πολλές….
…Είναι οι ατελείωτες ώρες που έχεις ξοδέψει για να τον περιμένεις. Πόσες ώρες έχεις περιμένει στο κρύο, τη βροχή, τον καυσωνα για να τελειώσει αυτός τη δική του προπόνηση. Σε πόσους αγώνες ήσουν εκεί πίσω στο βάθος της εξέδρας να τρως τα νύχια σου από την αγωνία, να ανησυχείς σε κάθε χτύπημα, να ζητωκραυγάζεις σε κάθε επιτυχία;
…Είναι όλες οι μπουγάδες που έχεις βάλει… όλα τα ρούχα προπόνησης, όλα τα ρούχα αγώνα που έχεις πλύνει, που έχεις σιδερώσει για να είναι έτοιμος, να μοσχομυρίζει σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα. Είναι όλα τα γεύματα που έχεις ετοιμάσει στην ώρα τους για να ακολουθήσει αυτός το δικό του πρόγραμμα.
…Είναι οι στιγμές της απογοήτευσης.. τότε που χρειάζεται να του θυμίζεις ότι υπάρχει και επόμενη φορά. Τότε που του θυμίζεις ότι δεν τα παρατάμε!
…Είναι όλες οι φορές που έκλαψες – από τον πρώτο αγώνα, την πρώτη επίδοση, την πρώτη επίδειξη. Δάκρυα χαράς
…Είναι όλες οι φορές που είπες δεν αντέχω άλλο… και έκλαψες πάλι. Όχι με δάκρυα χαράς αλλά με δάκρυα απελπισίας.
… Είναι όλα όσα «έχασες», στιγμές που θα αφιέρωνες στον εαυτό σου… Είναι, όμως, και όλα όσα «κέρδισες» το χαμόγελο της επιτυχίας, την αγκαλιά μετά την επιτυχία, την αφιέρωση, το ευχαριστώ, το βλέμμα ευγνωμοσύνης…
…Είναι όλες οι φορές που αισθάνθηκες ανήμπορη να τον βοηθήσεις… και είναι πολλές. Μέσα στον αγώνα τότε που είσαι απλώς μια θεατής όπως χιλιάδες άλλοι. Όλες αυτές τις στιγμές που είναι μόνος εκεί έξω. Είναι και εκείνες οι φορές που τον ορμήνεψες, τον καθοδήγησες, τον βοήθησες…
…Είναι η υπόσχεση που έχεις δώσει σε εκείνον: μη σταματάς, συνέχισε να προσπαθείς και εγώ θα είμαι δίπλα σου.
“Ναι ρε φίλε”, Μπράβο Λευτέρη… μας έκανες περήφανους!
Complimenti Mama… Ευχαριστούμε Σοφία Πετρούνια γιατί μας «χάρισες» έναν χρυσό Ολυμπιονίκη. Έναν αθλητή πρότυπο για τα παιδιά μας…
Διαβάστε περισσότερα άρθρα εδώ
