Ζηλεύει το ένα αδερφάκι το άλλο; Πώς να το αντιμετωπίσετε & να ηρεμήσει το σπίτι

Η ζήλια και οι συχνοί καυγάδες ανάμεσα στα αδέρφια είναι αναπόφευκτοι και αποτελούν ένα φυσιολογικό κομμάτι της παιδικής ηλικίας. Κάθε παιδί θα ήθελε να έχει την αποκλειστική αγάπη και προσοχή των γονιών του και εφόσον αυτό δεν είναι εφικτό, θέλει τουλάχιστον να έχει περισσότερη από τα αδέρφια του. Τα παιδιά του ίδιου φύλου και τα παιδιά με μικρή διάφορα ηλικίας, έχουν συνήθως πιο έντονη αντιζηλία μεταξύ τους, σε σχέση με παιδιά του αντίθετου φύλου και με παιδιά που έχουν ηλικιακή διάφορα μεγαλύτερη από 3-4 χρόνια. Τα αδέλφια με μικρή διάφορα ηλικίας συνήθως μοιράζονται τα ίδια παιχνίδια, τους ίδιους φίλους, τις ίδιες δραστηριότητες, με αποτέλεσμα να νιώθουν πως δεν αναγνωρίζεται η διαφορετικότητα και ατομικότητα τους. Έτσι η ζήλια γίνεται το μοναδικό μέσο, για να γίνει φανερή η προσωπικότητα τους και για να τραβήξουν την προσοχή των γονιών τους. Από την άλλη, και οι διαφορετικές υποχρεώσεις και τα διαφορετικά δικαιώματα που έχουν τα αδέρφια με μεγαλύτερη διαφορά ηλικίας, δημιουργούν συχνά συγκρούσεις μεταξύ τους.

Ως γονείς, είναι σημαντικό να επιτρέπετε στο παιδί να νιώθει ζήλια και να μην το ενοχοποιείτε. Όσο περισσότερο αναγνωρίζετε και αποδέχεστε τη ζήλια ως κάτι το φυσικό, τόσο καλύτερα αυτή θα διοχετεύεται. ‘’Αυτό που αισθάνεσαι είναι ζήλια, δεν είναι κάτι κακό, καταλαβαίνω πως δεν σου αρέσει να μοιράζεσαι με κανέναν τα αγαπημένα σου πρόσωπα ‘’. Τονίστε ότι είναι σημαντικό για εσάς, να νιώθει άνετα να μοιράζεται μαζί σας ,οτιδήποτε αισθάνεται. Τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν, πως όλα τα συναισθήματα επιτρέπονται, αλλά οι τρόποι έκφρασης τους δεν είναι όλοι αποδεκτοί. Οφείλετε να οριοθετήσετε τις εκδηλώσεις ζήλιας και να μην επιτρέπετε, για παράδειγμα, την χρήση σωματικής βίας. ‘’Δεν με ενοχλεί που ζηλεύεις, καταλαβαίνω πως έχεις θυμώσει αυτή τη στιγμή και νιώθεις πως μισείς τον αδερφό σου για αυτό που έκανε. Οφείλεις όμως να τον σέβεσαι, όπως και εκείνος να σέβεται εσένα. Δεν επιτρέπεται να τον βάζεις σε κίνδυνο και να τον πονάς’’. Είναι επίσης πολύ βοηθητικό, να χρησιμοποιείτε τους εαυτούς σας ως παράδειγμα και να συζητάτε με τα παιδιά ανάλογες δικές σας εμπειρίες, τονίζοντας τους κατάλληλους τρόπους που εσείς βρήκατε, για να εκτονώσετε το συναίσθημα της ζήλιας. ‘’Καταλαβαίνω πολύ καλά πως νιώθεις, κι εγώ ζήλευα την αδελφή μου όταν ήμουν μικρή γιατί πίστευα πως η μαμά μου της έδινε περισσότερο σημασία, αντί να θυμώνω όμως μαζί της, το έλεγα στη μαμά μου και μαζί βρίσκαμε τη λύση’’.

Τι μπορεί να κατευνάσει τη ζήλια:

• Προσπαθήστε να διαθέτετε ξεχωριστό χρόνο και προσοχή, σε όλα τα παιδιά της οικογένειας. Έτσι το ένα παιδί, δεν θα ζηλεύει τις στιγμές εκείνες που ασχολείστε περισσότερο με το άλλο, αφού θα ξέρει πως κάποια άλλη στιγμή, θα έχει και εκείνο την αποκλειστική προσοχή των γονιών του.
• Αποφύγετε να κάνετε διακρίσεις και να συγκρίνετε τα παιδιά μεταξύ τους. Ξεκαθαρίστε πως ο καθένας μέσα στην οικογένεια είναι μοναδικός και σημαντικός ,με τις δικές του ατομικές ιδιότητες και τα δικά του αδύνατα και δυνατά σημεία.
• Δώστε τους την ευκαιρία, να αναπτύξουν ανεξάρτητους, προσωπικούς χώρους έκφρασης . Αφήστε το κάθε παιδί να έχει και τα δικά του παιχνίδια, διαφορετικά ενδιαφέροντα ,τον δικό του χώρο (όχι απαραίτητα το δικό του δωμάτιο αλλά έστω μια δική του γωνία), διαφορετικούς κύκλους φίλων. Δεν είναι απαραίτητο τα αδέρφια να τα μοιράζονται όλα.
• Ανακαλύψτε μαζί, ευχάριστες δραστηριότητες (αθλητικές , εικαστικές κλπ,) μέσα από τις οποίες τα παιδιά θα μπορούν να διοχετεύουν την ενέργεια τους και να αποφορτίζουν τις εντάσεις.
• Είναι πολύ σημαντικό, να υπενθυμίζετε συχνά στα παιδιά, πως ο χρόνος σας μπορεί να είναι µοιρασµένος, αλλά δεν συµβαίνει το ίδιο και µε την αγάπη σας, και πως μπορούν πάντοτε να ζητούν χρόνο από τη µαµά ή τον μπαμπά, όταν νοιώσουν ότι τους λείπει, χωρίς να νοιώθουν ένοχα γι’ αυτό.

Και με τους καβγάδες τι γίνεται;

Ο καβγάς ανάμεσα στα αδέρφια, είναι ένας τρόπος να χτίσει το κάθε παιδί, τις σχέσεις του με το άλλο. Μια προσπάθεια, να βρουν μεταξύ τους τα όρια και την ισορροπία, ανάμεσα στην αλληλεξάρτηση και την αυτονομία τους. Όταν αφήνετε τα παιδιά να καβγαδίζουν με μέτρο, τους επιτρέπετε να κοινωνικοποιούν και να διοχετεύουν την επιθετικότητα τους. Μαθαίνουν να αναμετρούν την δύναμη τους και την δύναμη των άλλων. Η δική σας συστηματική εμπλοκή, στερεί από τα παιδιά, την δυνατότητα να μάθουν να βρίσκουν μόνα τους τον τρόπο να λύνουν τις διαφορές τους. Καλό είναι, να αναμιχθείτε μόνο όταν κρίνετε ότι η κατάσταση έχει γίνει επικίνδυνη για τα παιδιά ή μόνο όταν σας προσκαλέσουν τα ίδια. Ακόμη και τότε όμως, μοναδικός σκοπός σας θα πρέπει να είναι, να τα βοηθήσετε να αναπτύξουν ένα αποτελεσματικότερο τρόπο διευθέτησης των καυγάδων τους.

Είναι σημαντικό να καταβάλετε προσπάθειες κατανόησης και των δυο πλευρών και να τηρείτε μια ξεκάθαρη στάση. Μην δίνετε συστηματικά δίκιο στο ένα παιδί, ενάντια στο άλλο και αποφύγετε τη σκέψη πως το ένα παιδί (συνήθως το πιο μικρο,) είναι αναγκαστικά και πάντα το θύμα του άλλου. Ακούστε τα παράπονα τους, φροντίστε να υπάρχει ισορροπία δυνάμεων, αναζητήστε μια λύση που να εξυπηρετεί και τα δυο παιδιά. Τονίστε την αξία της αλληλεγγύης και της συνεργασίας. Είναι επίσης πολύ βοηθητικό, να έχετε ορίσει από την αρχή κάποιους συγκεκριμένους κανόνες συμπεριφοράς : ‘’Δεν πονάμε τον άλλο, ό,τι δανειζόμαστε το επιστρέφουμε, δεν μιλάμε άσχημα κλπ’’ . Να θυμάστε πως εσείς οι ίδιοι αποτελείτε παράδειγμα για το παιδί σας. Διδάξτε τους με την συμπεριφορά σας, πως δεν χρειάζεται κάποιος να φωνάζει για να επιβληθεί και ότι μπορούμε να διαπραγματευόμαστε τις διαφωνίες μας με ήρεμο τρόπο.

Εμπιστευτείτε τα παιδιά σας και δείξτε υπομονή. Καθώς θα ψάχνουν να βρουν τρόπους να διαχειριστούν και να μετριάσουν το συναίσθημα της ζήλιας, προοδευτικά θα μάθουν, να μπαίνουν στη θέση του άλλου και να δείχνουν αμοιβαίο σεβασμό, θα μάθουν την αξία της διαπραγμάτευσης και την αξία του να συνυπάρχεις με τους άλλους αρμονικά.

Διαβάστε περισσότερα άρθρα εδώ.