Ευθύς αμέσως κοιτάζω τον πεντάχρονο γιο μου… Κάνω υποθετικά σενάρια, υποθέσεις εργασίας..
Τι θα γινόταν εάν κάποια στιγμή ο γιος μου μου ζητούσε αλλαγή φύλλου…
Είναι δύσκολο για τον οποιονδήποτε γονιό, όσο προοδευτικός, φιλελεύθερος, ανοιχτόμυαλος είναι να διαχειριστεί ένα τέτοιο ερώτημα. Έξω από το χορό είναι δύσκολο να μιλάς για βήματα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να υποθέτεις…πως θα αισθανόσουν, πως θα αντιδρούσες, πως θα το διαχειριζόσουν, πως θα διαχειριζόσουν το περιβάλλον γύρω σου και γύρω του. Δύσκολες ερωτήσεις και ακόμη πιο δύσκολες απαντήσεις. Απαντήσεις που στην πλειονότητα τους δεν είναι ούτε άσπρες, ούτε μαύρες. Κίνουνται στις αποχρώσεις ανάμεσα…
Έτσι, όμως, όπως τις γυροφέρνω στο μυαλό μου ολοένα και περισσότερο με “ξενίζει” η ιδέα της οριοθέτησης στα 15 ως επιτρεπόμενου ορίου για αλλαγή φύλλου.
Η Παιδοψυχιατρική Εταιρεία έρχεται να επιβεβαιώσει τις ανησυχίες μου και, κυρίως, τη διαφωνία μου:
“Θεωρούμε καθήκον μας να εκφράσουμε την αντίθεσή μας για την επέκταση της δυνατότητας αλλαγής φύλου σε άτομα αυτής της ηλικίας (15 μέχρι την ενηλικίωση), ηλικία η οποία χαρακτηρίζεται από ρευστότητα της διαμορφούμενης ταυτότητας φύλου, καθώς και τις ανησυχίες μας ότι η εμπλοκή των εν λόγω νέων στη διαδικασία θα επιβαρύνει παρά θα βελτιώσει την ψυχική αποκατάσταση”…
Γυρίζω το χρόνο πίσω. Τότε που ήμουν 15, τότε που ήμασταν 15. Στη θολούρα της εφηβείας, στη θολούρα των υπαρξιακών αναζητήσεων, στη θολούρα των σεξουαλικών μας προτιμήσεων. Αυτή τη θολούρα την έχουμε βιώσει, λιγότερο ή περισσότερο, όλοι.
Μέσα σε αυτή τη δεδομένη θολούρα της αναζήτησης όταν ένα παιδί αναζητά την ταυτότητα του και διεκδικεί το χώρο του στην κοινωνία τα πράγματα περιπλέκονται. Οι αποφάσεις είναι κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού. Πόσο συνειδητοποιημένο μπορεί να είναι ένα 15χρονο; Πόσο σίγουρος και κατασταλλαγμένος για να πάρει μια απόφαση που θα επηρρεάσει καθοριστικά το υπόλοιπο της ζωής του. Γιατί η αλλαγή φύλλου δεν είναι αλλαγή στυλ – σήμερα φοράω το ανδρόγυνο, αύριο θα το γυρίσω και πάλι στο αθλητικό και πάει λέγοντας… Για σκεψου πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν, και εξακολουθεί να είναι σε αυτήν την ηλικία, η απόφαση του τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Πόσο σίγουρος είναι ο καθένας από εμάς όταν την λαμβάνει; Και μιλάμε για μια αποφαση που επηρρεάζει εν πολλοίς τη ζωή μας αλλά δεν ειναι μη αναστρέψιμη.
Ακομη και εμεις ως σύνολο, ως κοινωνία δεν ειμαςτε αρκετα ώριμοι, έτοιμοι για τετοιες αλλαγες Αυτο απο μονο του δυσχεραινειι την απόφαση, επηρεάζει την επομενη μέρα στη ζωή ενός εφηβου (οπως έγινε και στην περιπτωςη που παραθέτω πιο κάτω του Μπράντλεϊ που θέλησε να γινει Ρια στη Βρετανία)
Ξέρω πως οι περισσότεροι θα προτάξουν ως επιχείρημα τη συναίνεση των γονέων ως προαπαιτούμενο. Και σε αυτο, όμως, οι παιδοψυχολόγοι, οι ειδικοί εν προκειμένω, δίνουν την απάντηση:
“…η προϋπόθεση συναίνεσης των γονέων δεν φαίνεται ικανή να αποτρέψει δυσμενείς εκβάσεις, καθώς είναι γνωστό ότι η επιμένουσα στην εφηβεία δυσφορία φύλου μπορεί να έχει τροφοδοτηθεί από γονεϊκή ανοχή ή και ενθάρρυνση”.
Στο δικό μου μυαλό, μιας απλής μάνας καθόλου ειδικής επί του θέματος και πάντα μιλώντας εκ του ασφαλούς καθώς δεν αφορά το δικό μου σπίτι επί του παρόντος αυτό το δίλημμα, ένα 15χρονο δεν είναι ώριμο αρκετά για μια τόσο ζωτικής σημασίας απόφαση. Εκτιμώ ότι ούτε οι γονείς του είναι σε θέση να συνυπογράψουν. Η απόφαση είναι τόσο βαριά και τόσο δύσκολη που το λάθος “καραδοκεί”…
Η Ria Cooper στη Βρετανία γεννήθηκε αγόρι ονόματι Bradley. Στα 15 ξεκίνησε την προετοιμασία για την εγχείρηση αλλαγής φύλλου. Ορμόνες, φάρμακα και η διαδικασία για να γίνει γυναίκα είχε ξεκινήσει. Όσο, όμως προχωρούσε, η ανασφάλεια, η αμφιβολία, η πίεση άρχισαν να τις δημιουργούν δεύτερες σκέψεις. Αποφάσισε να σταματήσει τη διαδικασία λίγο πριν το χειρουργείο και να ζήσει τη ζωή της ως gay άνδρας. . Στα 23 της αισθάνεται έτοιμη πια να προχωρήσει στην αλλαγή φύλλου και να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της ως γυναίκα. Η δική της ιστορία έχει ενδιαφέρον….
ΥΓ: Κατά τα λοιπά ο καθένας έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού στην ενήλικη ζωή του. Όλοι οι υπόλοιποι οφείλουμε να το σεβόμαστε και να το αποδεχόμαστε. Η πολιτεία, επίσης, οφείλει να διευκολύνει τις διαδικασίες, να τις απλοποιεί. Σε αυτό το πλαίσιο το νομοσχέδιο, στη δική μου ηθική και θεωρητική βάση, είναι στη σωστή κατεύθυνση. Μας πηγαίνει μπροστά ως κοινωνία και ξεπερνά αγκυλώσεις του χτες.
Μάθετε όλα όσα αφορούν τα παιδιά και τους γονείς
Και κάπως έτσι...πήρα τα βούνα
