#ItsAmaliaK: Όλα όσα ήθελα να σας εξομολογηθώ αλλά μου ήταν δύσκολο μέχρι τώρα

So here it goes. Όσοι από εσάς με παρακολουθείτε πιστά, και εδώ και στο instagram, σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει ότι τους τελευταίους μήνες δεν ποστάρω σχεδόν ποτέ, ή ποστάρω απρόσωπα πράγματα, τελείως διαφορετικά από' ότι παλιότερα. Αυτό έγινε γιατί τους τελευταίους μήνες συνέβησαν διάφορα στην ζωή μου που με "βάρυναν".

Το συναίσθημα αυτό προήλθε από διάφορους παράγοντες. Πρώτα κάποιους ξεκάθαρα δυσάρεστους, όπως μια ανακάλυψη πως φίλες που θεωρούσα κοντινές μου αποδείχτηκαν να μου έχουν το μαχαίρι στην πλάτη εδώ και πολλούς μήνες χωρίς εγώ να το καταλάβω.

Έζησα επίσης κάποια περιστατικά δύο-τριών κοντινών μου φίλων που πονούσαν πραγματικά από το σοβαρά προβλήματα και αναζητούσαν την βοήθειά μου και τον χρόνο μου. Θα μου πεις αυτό είναι καλό. Δείχνει πως τα άτομα γύρω σου σε εμπιστεύονται με τα μεγαλύτερα σου προβλήματα. Όμως, όποιος με ξέρει, ξέρει πως είμαι ολόκαρδα εκεί για όλους τους κοντινούς μου. Οπότε παίρνω και τα προβλήματα των φίλων μου προσωπικά, τα εσωτερικεύω, προσπαθώ να τους βοηθήσω μπαίνοντας στην θέση τους, νιώθοντας τα συναισθήματά τους, και αφιερώνοντας ατελείωτη ενέργεια για να σιγουρευτώ ότι είναι καλά, ό,τι και αν έχω να κάνω, όσες υποχρεώσεις κι αν με κυνηγάνε. Αυτό μου κόστισε αρκετά καθώς σπαταλούσα όλο τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που είχα μόνο σε εκείνους και καθόλου στον εαυτό μου. Ταυτόχρονα κρατούσα ό,τι συνέβαινε στη δική μου ζωή μέσα μου καθώς ένιωθα αχάριστη να τους επιβαρύνω επιπλέον με τα δικά μου θέματα, με αποτέλεσμα κανείς ποτέ να μην αναρωτιέται εάν εγώ τελικά είμαι καλά.

Αυτά τα περιστατικά, συνδυασμένα με το γεγονός ότι προσπαθούσα να φέρω εις πέρας έναν στόχο που έχω θέσει εδώ και 5 χρόνια, να τελειώσω δηλαδή νωρίτερα το πανεπιστήμιο, όχι για να το παίξω έξυπνη αλλά για να μπορέσω να δουλέψω πιο γρήγορα και να είμαι αυτόνομη, μου έφεραν απίστευτο στρες. Οι σκέψεις πως θα είμαι απογοήτευση και βάρος στους ανθρώπους μου εάν δεν το καταφέρω, έκαναν ένα απλό μάθημα να μοιάζει κυκεώνα. Και φυσικά, όπως όλα τα παιδιά στην ηλικία μου νιώθω τη δυσκολία να βρεις δουλειά στις μέρες μας, ο ανταγωνισμός είναι απίστευτος και προκαλεί επιπλέον άγχος. Μια πραγματικότητα που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο αληθινή καθώς από τον Μάιο θα βγω κι εγώ στην αγορά εργασίας.

Το ξέρω ότι αυτά μπορεί να ακούγονται περίεργα σε κάποιον που σπουδάζει στην Αθήνα και όχι στην Αμερική, όμως η πραγματικότητα είναι πως ενώ στο εξωτερικό οι ευκαιρίες ίσως να είναι περισσότερες, η πίεση είναι η ίδια, μπορεί και μεγαλύτερη. Ακριβώς επειδή ο ανταγωνισμός είναι τόσο υψηλός σχεδόν κανείς δεν βγαίνει, δεν υπάρχει νυχτερινή ζωή, οι βιβλιοθήκες είναι γεμάτες μέχρι τις 3 το πρωί κάθε μέρα, και κανείς ποτέ δεν δείχνει τις αδυναμίες του. Προσωπικά ξεκινάω την ημέρα μου από τις 6 το πρωί, έχω μαθήματα μέχρι το απόγευμα, και ύστερα βρίσκομαι μεταξύ interviews και συναντήσεις με καθηγητές, και αφού τελειώσει όλο αυτό διαβάζω μέχρι αργά το βράδυ. Γι’αυτό αν σκέφτεσαι Αμερική και λες “ουάου” έχω να σου πω πως ναι είναι ωραία αλλά δεν είναι μόνο έτσι. Στο τέλος της ημέρας όπου κι αν βρίσκεσαι, όποιος και να είσαι, πάντα υπάρχουν μαζί με τα καλά και τα αντίστοιχα κακά.

Έτσι, στην καθημερινότητα μου, τον περισσότερο καιρό, δεν ερχόμουν αντιμέτωπη με κάποια δικά μου προβλήματα. Έλεγα πως δεν είναι αρκετά σημαντικά ούτε μεγάλα και πως είμαι πολύ πιο τυχερή από τους περισσότερους και έτσι συνέχιζα τις ημέρες μου σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Έτσι και αλλιώς είχα τόσες υποχρεώσεις που συνεχώς τις κυνηγούσα και δεν είχα χρόνο να σκεφτώ εμένα. Το αποτέλεσμα; Έχασα κάθε αίσθηση του εαυτού μου. Δεν ένιωθα ούτε χαρά ούτε λύπη, απλώς ακολουθούσα τυφλά και παθητικά τις άπειρες υποχρεώσεις μου χωρίς πολλές σκέψεις. Αμέλησα την Αμαλία τελείως, και τα βράδια που κοιμόμουν χωρίς να ξυπνήσω τουλάχιστον μια φορά από ταχυκαρδία και στρες ήταν μετρημένα. Σταμάτησα να πηγαίνω γυμναστήριο, άρχισα να τρώω χάλια, πήρα κάποια κιλά, δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου.

Για να μην τα πολυλογώ κάπου κράσαρα. Δεν άντεξα άλλο. Έγινα υπερευαίσθητη, άρχισαν οι κρίσεις πανικού και κάπου εκεί συνειδητοποίησα τι μου γίνεται. Κάποιος κάποτε μου είχε πει πως οι κρίσεις πανικού είναι ο τρόπος του σώματός μας  να σωματοποιήσει ψυχολογικές καταπιέσεις, να ανάψει ένα κόκκινο προειδοποιητικό φωτάκι και να μας πει πως κάτι πάει λάθος, πως κάτι πρέπει να αλλάξει. Ακόμα και αν τα πήγα καλά στο σχολείο, ακόμα και αν βοήθησα τους φίλους μου, αυτά ήταν τελικά στο κόστος της δικής μου συναισθηματικής υγείας.

Γι αυτό και εγώ αποφάσισα να αλλάξω και να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Το πρώτο βήμα ήταν να κάνω έναν απολογισμό όσων με πίεζαν και να δω τι μπορώ να κάνω για αυτά. Πρώτα εκφράστηκα και έδιωξα από την ζωή μου επιφανειακές σχέσεις και τα άτομα που ήθελαν το κακό μου. Ύστερα φρόντισα να βρίσκω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου. Πρώτα να ξεκουράζομαι και να κάνω πράγματα που αγαπώ όπως γυμναστική, βόλτες, ένα ζεστό μπάνιο, και μετά να συνεχίζω τις υποχρεώσεις μου με ενέργεια. Έτσι κατάφερα να ξαναπάρω μια ανάσα, να νιώσω και πάλι ο εαυτός μου, να βγάλω την εξεταστική μου με επιτυχία, αλλά και να είμαι εκεί και πιο ουσιαστικά για τους φίλους που είχαν ανάγκη την παρουσία μου, έτσι μάλιστα σταμάτησα να εσωτερικεύω τα δικά τους προβλήματα. Βάζοντας τον εαυτό μου σε προτεραιότητα, έμαθα πως τέτοιου είδους, ολοκληρωτικές αφοσιώσεις δεν βοηθάνε κανέναν καθώς ούτε αλλάζουν την πραγματικότητα των κοντινών σου που δεν νιώθουν καλά, αλλά σε παίρνει και εσένα η μπάλα. Κάνοντας όλα αυτά, ξαναβρήκα σιγά σιγά τον παλιό καλό μου εαυτό. Άρχισα να περνάω και πάλι καλά, να νιώθω και πάλι δυναμική και να βρίσκομαι τώρα σε θέση να σου πω όλα όσα συνέβησαν χωρίς να ντρέπομαι.

Το μάθημα που πήρα από όλα αυτά είναι πως ό,τι μα ό,τι κι αν συμβαίνει στην ζωή μας πρέπει να βάζουμε τον εαυτό μας πιο ψηλά από κάθε είδους υποχρεώσεις και σχέσεις που νομίζουμε πως μας ορίζουν. Η πραγματικότητα είναι πως ακόμη κι αν δεν πήγαινα καλά στις σπουδές μου, ακόμη κι αν δεν έβρισκα αμέσως δουλειά, ακόμη κι αν δεν ξόδευα ώρες από τη ζωή μου καθημερινά για να κάνω τους άλλους χαρούμενους, ακόμη κι αν έλεγα τα προβλήματα που με απασχολούν φωναχτά, η οικογένειά μου και οι καλοί μου φίλοι θα με αγαπούσαν και θα με εκτιμούσαν το ίδιο. Κάτι που ήξερα πάντα βαθιά μέσα μου αλλά έπρεπε να υπενθυμίσω στον εαυτό μου. Οφείλουμε όλοι μας να το κάνουμε πού και πού. 

Το ξέρω ότι τέτοιου είδους προβλήματα σε κάποιους μπορεί να φαίνονται εντελώς ασήμαντα ενώ σε άλλους γιγάντια. Και είναι σίγουρο πως σε λίγα χρόνια θα γελάω με αυτά. Όπως είναι σίγουρο πως σε μια άλλη φάση της ζωής μου δεν θα με άγχωναν καν και θα τα χειριζόμουν καλύτερα. Αλλά αυτή είναι και η κατάληξη αυτής της ιστορίας. Όταν είσαι μέσα σε μια κατάσταση στην οποία νιώθεις το απόλυτο χάος, δεν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις πόσο απλό είναι να βρεις λύσεις και να απολαύσεις όλα τα υπέροχα άλλα που συμβαίνουν σε απόσταση αναπνοής γύρω σου. Όπως το ότι έχεις την υγεία σου, την οικογένειά σου, τους φίλους σου, πως γέλασες με την καρδιά σου με ένα αστείο, πως δέχτηκες ένα χαμόγελο από έναν ξένο, πως έχεις μια ολόκληρη ζωή γεμάτη ευκαιρίες έτοιμες να σε αγκαλιάσουν μπροστά σου. Μην χάνεις το δάσος κοιτώντας μόνο το μικρό δεντράκι που στέκεται εμπόδιο μπροστά σου όπως έκανα εγώ (αλλά δεν θα ξανακάνω, το υπόσχομαι) και μην αφήνεις ασήμαντα πράγματα να σου χαλάνε την διάθεση. Μάθε να παλεύεις ό,τι σε ενοχλεί και σου προκαλεί άγχος την στιγμή εκείνη που συμβαίνει και αντιμετώπισέ το με τσαμπουκά. Γιατί φίλε μου η ζωή είναι πολύ μικρή και πολύ όμορφη για να αναλώνεσαι στις πιέσεις της καθημερινότητας.

Οι μέρες αυτές είναι μια ευκαιρία να ξαναβρείς την ενέργεια σου δίπλα σε δικούς σου που πραγματικά θα σε αγαπούν ότι κι αν γίνει. Για  επαναπροσδιορίσεις τους στόχους σου για τον νέο χρόνο. Μην τις χαραμίσεις στην μιζέρια και τον άγχος γιατί θα το μετανιώσεις!

Αφιερωμένο σε σένα που έχεις νιώσει το ίδιο. Να σ’αγαπάς, το μόνο σίγουρο είναι πως εγώ σ’αγαπώ! Και σου υπόσχομαι τις υπόλοιπες διακοπές αλλά και με τον νέο χρόνο, να είμαστε μαζί εδώ παρέα, με όμορφες ιστορίες μέσα από το #ItsAmaliaK.

I believe in you babe,

Καλά Χριστούγεννα <3

Love,

Αμαλία