“Σεισμός φωνάζουν... και τρέχουν… Ανακοπή φωνάζεις εσύ… με το μωρό στα χέρια”: Η αλήθεια μιας νοσηλεύτριας την ώρα του μεγάλου σεισμού

Αιφνιδιαστικά ανατριχιαστικό συναίσθημα. Αυτό που νιώθεις όταν η γη δονείται. Εσύ δεν το περιμένεις και το αίμα σου παγώνει. Προς στιγμήν τουλάχιστον, σίγουρα. Είναι από τις περιπτώσεις που πραγματικά νιώθεις ανήμπορη. Λίγα δευτερόλεπτα αρκούν για να σε καταρρακώσουν και να αφήσουν χώρο στον φόβο να φωλιάσει μέσα σου.

Ο πρόσφατος καταστροφικός σεισμός στη Σάμο, επανέφερε τη δική μου φοβία. Μία φοβία που παλεύω να μετριάσω για να μπορώ να λειτουργώ πιο λογικά, ναι, να προστατευτώ ουσιαστικά και πλέον και να προστατεύσω τον γιο μου.

Ο φόβος δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια. Δεν αφήνει περιθώρια στη λογική δηλαδή, αλλά τραβά σαν μαγνήτης τον πανικό, έναν κακό σύμβουλο γενικά. Γι’ αυτό, πρέπει να βρεις το αντίδοτο. Και για μένα, είναι η ζωή. Πλέον, όχι η δική μου πρωτίστως, αλλά του παιδιού μου.

Όχι δεν είμαι "μάνα-ηρωίδα", είμαι μία μαμά που φοβάται και για το τομάρι της, αλλά το παιδί είναι ένα με τη μαμά, ειδικά σε αυτή την ηλικία, μόλις 19 μηνών. Από εμένα κρατιέται, από εμένα μαθαίνει, από τη συμπεριφορά μου και τις αντιδράσεις μου έχει όλα του τα ερεθίσματα σε αυτή τη φάση.

Αυτό ακριβώς συνειδητοποίησα, σήμερα το πρωί, διαβάζοντας την ανάρτηση της κ. Σταυρούλας Δεκούλου, νοσηλεύτριας σε μονάδα νεογνών. Η Σταυρούλα περιέγραψε γλαφυρά την ώρα του σεισμού, πώς τον βίωσε σε έναν θάλαμο μέσα, με μωρά. Μωρά που κρέμονται από τα χέρια της κι αυτά των συναδέλφων της.

Ήταν η ώρα, που έπρεπε να αποφασίσει σε κλάσματα του δευτερολέπτου, αν θα τρέξει να προστατευτεί η ίδια όπως ορίζει η ενστικτώδης φύση μας ή αν θα σώσει τη ζωή του μωρού που κρατά στην αγκαλιά της και παθαίνει ανακοπή. Είναι από εκείνες τις στιγμές, που εύχεσαι να μην σου τύχουν, που η ζωή μοιάζει να σε ειρωνεύεται, να σε δοκιμάζει σαν άνθρωπο, να σου θέτει νέα όρια.

Κι εκείνη τη στιγμή, η Σταυρούλα και οι συνάδελφοί της, επέλεξαν με βάση τη λογική και το συναίσθημα μαζί. Η συνείδηση είναι μεγάλο πράγμα και πόσω μάλλον η καθαρή, αλλά ο τρόμος του άγνωστου και του αιφνιδιασμού την βάζουν σε δεύτερη μοίρα στις προτεραιότητές σου την στιγμή εκείνη.

Η Σταυρούλα τα κατάφερε να σώσει το μωρό. Ταρακουνήθηκε μαζί του εκείνη τη στιγμή, προσπέρασε όλα εκείνα που περιγράψαμε παραπάνω και έκανε τη δουλειά της ή μάλλον το λειτούργημά της. Ακόμα κι αν τα παιδιά της την έπαιρναν στο τηλέφωνο, ακόμα κι αν πόρτα στον θάλαμο χτυπούσε δυνατά για να βγουν έξω. Εκείνη συνέχισε και τα κατάφερε.

Σκέφτομαι όμως, ότι η ανάρτησή της δεν επιζητά το μπράβο. Εξάλλου όταν κάνεις το σωστό, απλά κάνεις πολύ καλά τη δουλειά σου. Ωστόσο, η δική της δουλειά είναι ιδιάζουσα. Έχει να κάνει με ζωές και μάλιστα με αυτές μικρών παιδιών. Έχει να κάνει με την ελπίδα, όσο παρωχημένο κι αν ακούγεται.

Κι αυτό που άκουσε, όταν η γη σταμάτησε να σείεται και το μωρό κέρδισε πίσω την αναπνοή του, σίγουρα δεν ήταν προς τιμή της ανθρώπινης φύσης. Προς τιμή δική της η ίδια δεν απάντησε στο μίζερο σχόλιο περί δημοσίων υπαλλήλων.

Η μιζέρια ποτέ δεν έστρωσε δάφνες για πρόοδο, ποτέ δεν άφησε παράθυρο ανοιχτό για βαθιά ανάσα.

Η μιζέρια ποτέ δεν έστρωσε δάφνες για πρόοδο, ποτέ δεν άφησε παράθυρο ανοιχτό για βαθιά ανάσα. Αντίθετα, είναι μία θηλή που σφίγγει, μία μέγγενη που μας παρασύρει σαν λαό σε μία μονότονη γκρίνια, έναν φαύλο κύκλο εναπόθεσης ευθυνών στους άλλους. Σε όλους τους άλλους, εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό. Κι εγώ σε αυτό το κοινωνικό σύνολο ανήκω. Απλά προσπαθώ να ξεφύγω από όλα εκείνα που μας καταντούν γραφικούς και μίζερους.

Λίγη σκέψη πριν ξεστομίσεις αυτό που θες. Δεν είναι πάντα εύκολο, ειδικά όταν στον θάλαμο, την ώρα του σεισμού είναι το δικό σου παιδί. Τότε ίσως, είναι και αδύνατον. Αλλά αν μία σκέψη προηγηθεί αυτού που τελικά ξεστομίζουμε, ίσως κάνει πρωτίστως, εμάς τους ίδιους να νιώσουμε καλύτερα. Γιατί αλήθεια, είμαι βέβαιη ότι η κυρία που σχολίασε τα περί δημοσίων υπαλλήλων, αν κι όταν έμαθε για το περιστατικό με το μωρό, θα άλλαξε σίγουρα γνώμη.

Εξάλλου ένα πικρόχολο σχόλιο, που απλά ακούστηκε, κανένα νόημα δεν έχει. Ειδικά, σε καιρούς δύσκολους, όπως τώρα. Ας επιλέγουμε τον διάλογο, λοιπόν, κι ας είμαστε περισσότερο ανθρώπινοι, σε μία περίοδο που η ανθρωποφαγία μοιάζει σαν μία ακόμα πανδημία. Δεν υπάρχουν στρατόπεδα στο ανθρώπινο είδος. Υπάρχουν διαφορές κι απόψεις. Κι αυτό είναι που μας νοηματοδοτεί - ως είδος.