Λες πως "ο καθένας σκέφτεται μόνο τον εαυτό του…".
Το λες για τους γονείς, τους φίλους, τον σύντροφό σου, για τους συγγενείς σου, για τους συνεργάτες σου, το λες και με αφορμή αυτόν που σου παίρνει την θέση ή σε σπρώχνει στο λεωφορείο, για τον υπάλληλο που είναι αγενής μαζί σου… Το λες και νιώθεις αδικημένος, πληγωμένος, μόνος, θυμωμένος…
Και το θέμα είναι ότι δεν το λες αλλά το ακούς κιόλας. "Έχουμε γίνει όλοι εγωιστές.", "Έχει χαθεί η ανθρωπιά.", "Δεν πρόκειται να σε βοηθήσει κανείς, μόνος σου ότι κάνεις"....
Εκτός του ότι το λες και το ακούς, το βλέπεις κιόλας. "Βλέπεις τους ανθρώπους, με δυσπιστία", "Απάνθρωπα, αδιάφορα." κι αν τύχει και πέσεις πάνω σε κανέναν "άνθρωπο", με την παλιά σημασία της λέξης τότε κι αυτόν τον βλέπεις ως "εξωγήινο" πάλι.
Γιατί έχουν αλλάξει έτσι οι αισθήσεις μας;
Γιατί δεν ανοίγουμε πια την καρδιά μας στο απόθεμα αγάπης που έχουμε, το απόθεμα που θα μας ωθήσει να προσφέρουμε ως "ΕΜΕΙΣ" πρώτοι αυτό που λέμε, ακούμε, βλέπουμε, κι άλλοι αρνούνται να μας το δώσουν. Αλλά κι εμείς το έχουμε ανάγκη...
Γκρινιάζουμε για την έλλειψη ανθρωπιάς αλλά δεν θέλουμε να δούμε πως αυτό που ζητάμε τόσο επίμονα απ' τους άλλους είναι τελικά αυτό που κρύβουμε μέσα μας και φοβόμαστε να δώσουμε.
Την αγάπη. Σ΄ένα κόσμο που ειδικά σήμερα την έχει ανάγκη πιο πολύ από ποτέ. Η αγάπη χτυπά την πόρτα μας με τόσους διαφορετικούς τρόπους. Το μόνο πρέπει να κάνουμε είναι να ανοίξουμε τα αυτιά μας και να ακούσουμε. Αν ακούσουμε το χτύπημα, θα μας είναι πιο εύκολο να ανοίξουμε και την πόρτα μας.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.
