Όλα καλά, όλα όμορφα και στολισμένα, cozy και να ξεχειλίζουν χριστουγεννιάτικη διάθεση! Πόσοι συμμερίζεστε άραγε αυτή τη σκηνοθετική προσέγγιση; Μήπως ανήκετε κι εσείς στην κατηγορία που μελαγχολεί τα Χριστούγεννα; Μήπως κάτι στην ατμόσφαιρα σας φαίνεται δυσβάστακτο και θέλετε να κάτσετε στο σπίτι με κουβέρτα, από το να ετοιμαστείτε και απαστράπτουσες να πάτε στο άψογα σχεδιασμένο ρεβεγιόν;
Νομίζω πως για πολλούς ανθρώπους η καρδιά των γιορτών κρύβει κάποιο μελαγχολικό μυστικό. Τα Χριστούγεννα είναι για πολλούς μια περίοδος αυτοκριτικής και αξιολόγησης. Έρχονται ώρες που νιώθω ότι αυτή την περίοδο ξυπνάνε συναισθηματικοί καλικάντζαροι και μας επισκέπτονται. Μας κάνουν να θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια και την ανεμελιά που μας τύλιγες στις γιορτές ή μας αναγκάζουν να αγγίξουμε όνειρα που ματαιώθηκαν ή απουσίες που παγιώθηκαν.
Όταν έχεις παιδιά όμως, η δική τους χαρά έρχεται και σε στροβιλίζει, δεν γίνεται να είσαι κατσούφης, δεν μπορείς, ούτε το θες. Αμέσως καταλαβαίνεις πως είσαι πάρα πολύ τυχερός άνθρωπος. Ο ενθουσιασμός για όλα τα στάδια των γιορτών, από τον στολισμό μέχρι την αλλαγή του χρόνου και το άνοιγμα των πρωτοχρονιάτικων δώρων, με βάζει αμέσως στη δικιά τους τροχιά και η όποια μελαγχολική διάθεση γίνεται αμέσως ευγνωμοσύνη και χαρά, κανονική χαρά –δλδ.έχει και μια δόση λύπης μέσα…
