Δεν υπάρχουν κάποιες μέρες που νιώθετε πως άλλα λέτε κι άλλα καταλαβαίνουν οι γύρω σας;
Κεφάλαιο πρώτο: επικοινωνία. Η ανταλλαγή απόψεων με σκοπό την εύρεση της χρυσής τομής ή της ρήξης.
Κεφάλαιο δεύτερο: εγωισμός. Το καλοταϊσμένο "εγώ" που θολώνει το τοπίο και μας βάζει στη ακλόνητη θέση του δίκαιου, του παντογνώστη και του ορθού.
Κεφάλαιο τρίτο: ασυνεννοησία. Πολλές φορές δεν αισθάνεστε το σπίτι ή το γραφείο σας σαν μετάλλαξη του Πύργος της Βαβέλ;
Όταν όλα αυτά τα "συστατικά" μπουν στο ίδιο τσουβάλι, το ορθό και αγαστό αποτέλεσμα γίνεται πολύ πιο σύνθετο από ότι νομίζουμε ή ευελπιστούμε. Υπάρχουν πράγματι μέρες που συναντάμε τοίχους και δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Αδυνατούμε να βρούμε λύσεις σε απλά ζητήματα και να γεφυρώσουμε τα πραγματικά ή πλασματικά χάσματα που μας χωρίζουν.
Αυτό που κάνω πάντα είναι να εξετάζω τα δικά μου λάθη όταν αδυνατώ να συνεννοηθώ με τους άλλους. Προσπαθώ με ηρεμία να εντοπίσω εάν ήμουν ξεκάθαρη, εάν έδωσα στον συνομιλητή μου να καταλάβει με ευκρίνεια αυτό που θέλω και δεν αφήνω να με επηρεάσουν αυτές οι "μπερδεμένες" μέρες.
Ας προσπαθούμε να παραγκωνίσουμε τον εγωισμό και να αφουγκραστούμε και τη ρήση του Νίτσε "Η μόνη γόνιμη περιφρόνηση είναι εκείνη που αφορά τον εαυτό μας, γιατί έτσι μπορούμε να τον υπερβούμε και να τον ξαναπλάσουμε". Δεν φταίει πάντα ο ανάδρομος...
