Με αφορμή την ημέρα της μητέρας, δέχτηκα την πρόκληση της L'Oreal για να καταγράψω αυτά που νιώθω πως αξίζουμε όλες οι γυναίκες και ιδίως οι μητέρες, με τους πολλαπλούς και σύνθετους ρόλους μας και με όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή και στην καθημερινότητά μας.
Κλισέ ατάκα που ακούμε από γενιά σε γενιά ως παιδιά είναι πως "όταν θα γίνεις γονιός, τότε θα καταλάβεις". Κι ήρθε μάλλον η ώρα να το παραδεχτώ, όταν έγινα κι εγώ μητέρα κατάλαβα τη δική μου μαμά. Τότε κατάλαβα πως μαζί με το παιδί που έρχεται στον κόσμο, έρχονται και μοναδικά συναισθήματα μαζί με πρωτόγνωρες αγωνίες. Και ασταμάτητη κίνηση, για όλες του τις ανάγκες. Χαμογελάω πάντα όταν σκέφτομαι την ατάκα του Berle που έλεγε "Αν η θεωρία της Εξέλιξης ισχύει, πώς γίνεται και οι μητέρες έχουν μόνο δυο χέρια;".
Η αγάπη των παιδιών μου είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου δόθηκε ποτέ.
Η σχέση μου με τη μητέρα μου ήταν μια σχέση τεράστιας αγάπης μα και υπερπροστατευτικότητας. Είμαι μοναχοπαίδι κι όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, όλη η προσοχή και η έγνοια ήταν στραμμένη πάνω μου. Μεγαλώνοντας άρχισα από νωρίς να παίρνω τις δικές μου αποφάσεις, να μετριέμαι, να συγκρούομαι, να πέφτω και να σηκώνομαι. Μα πάντα να επιστρέφω για το γνώριμο βλέμμα και την αγκαλιά. Και πάλι μετά εκεί έξω για να ξαναπαίξω, να ξανατρέξω και να ξαναμετρηθώ.
Η μητέρα μου κι εγώ 5 χρονών... καλοκαίρι στην Κέρκυρα!
Ε, ναι είναι μεγάλη αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη σχέση σαν αυτή... Όταν έγινα μητέρα, έβαλα κι εγώ τους δικούς μου στόχους. Θέλησα να μεγαλώσω ελεύθερα παιδιά που θα αποφασίζουν για τη ζωή τους, θα τολμούν να προχωράνε και δεν θα φοβούνται, άλλωστε θα είμαι πάντα εκεί κι άνευ όρων για να μοιράσω αγκαλιές, να στηρίξω και να ακούσω τα πάντα.
Ό,τι #mouaksizei λοιπόν νομίζω είναι αυτό για το οποίο προσπάθησα και προσπαθώ. Να αποστασιοποιηθώ από τα στερεότυπα και να αφήσω την αγάπη και την κατανόηση να μιλάει για εμένα...όπως έκανε κι η δική μου μαμά!
