Είτε περάσεις από τo Πορτοχέλι, είτε από Πειραιά, η αίσθηση που σε παίρνει από το χέρι με την πρώτη ματιά είναι εντελώς ίδια. Τα καπετανόσπιτα, τα ίχνη που έχει αφήσει η επαναστατική ιστορία του νησιού και η καλαισθησία, σε καλωσορίζουν. Όταν πέρασαν οι Ενετοί, βάφτισαν το μέρος: Isola di Spezzie, το «μυροβόλο νησί» κι είναι πράγματι το νησί των αρωμάτων.
Οι διακοπές στις Σπέτσες δίνουν στον επισκέπτη μια μεγάλη γκάμα επιλογών για φαγητό, διασκέδαση και μερικές όμορφες παραλίες. Το ξενοδοχείο "Ποσειδώνιον" είναι το διαμάντι του νησιού από το 1914 που χτίστηκε, σε μια περίοδο που στα νησιά δεν υπήρχε η έννοια του τουρισμού.
Το ρεύμα και το ζεστό νερό δεν υπήρχαν ως επιλογές μα ο διορατικός ιδρυτής του, ο Σωτήρης Ανάργυρου, ανίχνευσε μια ζήτηση από εύπορους πελάτες που ερχόντουσαν στον τόπο για κυνήγι κι έτσι προχώρησε. Ανοίγοντας τις πόρτες του, έγινε αμέσως το αγαπημένο θερινό στέκι της τότε κοσμικής κοινωνίας, με λαμπρές δεξιώσεις, βασιλικές επισκέψεις, εκθρονίζοντας την πρωτοκαθεδρία της Κηφισιάς και του Φαλήρου, hot spots της εποχής.
Το κεντρικό κλιμακοστάσιο είναι ουσιαστικά ένα γλυπτό. Φαρδιά μαρμάρινη σκάλα, δουλεμένη από σπουδαίους τεχνίτες της εποχής και μαντεμένια κάγκελα που προέρχονται από το εργαστήριο του Τσίλλερ.
Ένα από τα λίγα κτίρια τέτοιου τύπου που διασώζονται στη Μεσόγειο, το Ποσειδώνειο σήμερα έχει κηρυχθεί διατηρητέο. Οι ενέργειες του Μανώλη Βορδώνη, προέδρου της Πρωτοβουλίας Σπετσών και νυν ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου, οδήγησαν σε ανακαίνιση και επαναλειτουργία.
Μετά από μια πορεία εργασιών ανακαίνισης η οποία διήρκεσε 5 χρόνια, δίνοντας έμφαση όχι μόνο στις σύγχρονες υποδομές αλλά και στη διατήρηση του πρωτότυπου αρχιτεκτονικού σχεδίου του κτιρίου, το ανακαινισμένο «Ποσειδώνιον» άνοιξε ξανά τις πόρτες του, το καλοκαίρι του 2009, για να υποδεχτεί νέους επισκέπτες. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα σπάνιο αρχιτεκτόμημα, με πανέμορφη πρόσοψη γεμάτη σκαλιστά στοιχεία, μάρμαρα, λιθόγλυπτα φουρούσια ενώ τα μπαλκόνια του είναι τεράστιες μονοκόμματες πλάκες από μάρμαρο Διονύσου. Στη σκεπή, ένας μοναδικός θόλος, η λεγόμενη κουπόλα, που θυμίζει γυρισμένη γάστρα καϊκιού.
Οι εσωτερικοί χώροι και τα δωμάτια διατηρούν μια καθαρότητα στις γραμμές με πινελιές vintage. Το νέο με το παλιό εναρμονίζονται άψογα και η διαμονή αναδύει άρωμα ηρεμίας και γαλήνης. Όσο για τη θέα στη θάλασσα...δεν βρίσκω λόγια! Extra info: βγαίνοντας από το ξενοδοχείο, πάνω από την πλατεία ρολογιού, εντόπισα έναν πέτρινο παραδοσιακό φούρνο, τον Φούρνο του Καλυβά. Μην προσπεράσετε...
Το λιμάνι της Ντάπιας, με τη φημισμένη πλατεία του είναι η ιδανική αφετηρία για βόλτες στα σοκάκια και νέες ανακαλύψεις. Στο κέντρο της πλατείας Ποσειδωνίου δεσπόζει το επιβλητικό άγαλμα της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας. Η Καγκελαρία, που βρίσκεται στην άκρη του λιμανιού της Ντάπιας, έχει μεγάλη ιστορία. Πριν από το 1770 χρησίμευε ως τόπος συγκέντρωσης των προκρίτων του νησιού, ενώ αργότερα στέγασε το Δημαρχείο. Στα στενά των Σπετσών εκτός από την πολύ ενδιαφέρουσα παραδοσιακή αρχιτεκτονική, βρίσκεις και μαγαζάκια - μικρούς θησαυρούς.
To Ratih Ethnic Collection στη Ντάπια είναι ένα πολυσυλλεκτικό μαγαζί με καταπληκτικά ρούχα, αξεσουάρ, είδη διακόσμησης και με μαγνήτισε από έξω. Μπαίνοντας μέσα, βρήκα μερικά πολύ όμορφα items.
Προχωρόντας by the sea, τα σπίτια εξομολογούνται την ιστορία των Σπετσών. Πίσω από τη Ντάπια, δεξιά στην πλατεία με τα πευκάκια, το σπίτι της Μπουμπουλίνας, της καπετάνισσας, όπου στο ισόγειο κατοικούν ακόμα οι απόγονοι της, στεγάζει το ομώνυμο μουσείο.
Ο παραλιακός δρόμος προς τα ανατολικά οδηγεί στο Παλιό Λιμάνι και περνά μπροστά από τα αρχοντικά των καραβοκυραίων και τη Μονή του Αγίου Νικόλα. Τα σημάδια δείχνουν τόπο που ήταν ενεργός και προκομένος.
Στην Κοκκιναριά, υπάρχει μια παραδοσιακή ταβέρνα που εδώ και 15 χρόνια ετοιμάζει υπέροχο φαγητό. Στο Παχνί θα φάτε νοστιμότατα μαγειρευτά με ωραίες πρώτες ύλες.
Tο καλοκαίρι είναι εδώ και η Ελλάδα είναι γεμάτη με απειράριθμες ευκαιρίες για εξορμήσεις και ανακαλύψεις, μα πάνω από όλα για απόλαυση και αποφόρτιση.
