Ο Ιάσονας Χρόνης στο JennyGr: «Η τελειότητα δεν μπορεί να ξεπεράσει τη γνησιότητα ενός ανθρώπου»
Δήμητρα Πραντάλου
9 Οκτωβρίου 2025
Με τον Ιάσονα Χρόνη είχαμε δώσει ραντεβού, μία ηλιόλουστη Τετάρτη, στο Πεδίον του Άρεως. Στο θέατρο Άλσος συγκεκριμένα, που εκείνες τις ημέρες συμμετείχε στην επιτυχημένη παράσταση “Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα”. Την πρώτη φορά που τον είχα γνωρίσει, ήταν το 2023, στην παράσταση Σεβάς Χανούμ. Έπαιζε στο πλευρό της Κωνσταντίνας Μιχαήλ, της οποίας η ερμηνεία ήταν συγκλονιστική. Θυμάμαι μέχρι σήμερα την πρώτη μου αντίδραση όταν τον άκουσα να ερμηνεύει το πρώτο τραγούδι, έχοντας απλά την κιθάρα του. Η φωνή του σε ταξίδευε, γέμιζε τη σκηνή. Κάπως έτσι ανακάλυψα και το τραγούδι του με τίτλο "Τι να Πω".
Ίσως πολλοί να τον έχουν συνδέσει τελευταία και με τον Έκτορα, τον τηλεοπτικό του ρόλο στη σειρά “Ταμπού” του Ανδρέα Γεωργίου, αλλά δεν τον ενοχλεί καθόλου αν τον φωνάξουν έτσι έξω. Που, δηλαδή, τον φωνάζουν όντως. Τώρα, ετοιμάζεται για την παράσταση «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» που θα σηκώσει αυλαία στις 5 Δεκεμβρίου. Μία παράσταση που όπως θα διαβάσεις παρακάτω, είναι μια επίκαιρη θεατρική πράξη μνήμης και συνείδησης. Θα τον δεις όμως και στον Σταυρό του Νότου, όπου, μεταξύ άλλων, θα κάνει ντεμπούτο με τα καινούρια του κομμάτια.
Αν είχε την επιλογή να ζήσει σε μια άλλη εποχή, αυτή θα ήταν μια εποχή στο μέλλον που να θυμίζει πολύ το παρελθόν. Και αν είχε μια μαγική ικανότητα, αυτή θα ήταν η σύνδεση με τη θάλασσα, που τη λατρεύει. Ο Ιάσονας Χρόνης είναι από αυτούς τους ανθρώπους που μπορείς να μιλάς για ώρα μαζί του. Και για όλα. Προς το παρόν μείναμε στα πιο σημαντικά.
Σε τι φάση σε πετυχαίνω τώρα;
Είμαι σε μια δημιουργική φάση, γιατί ναι μεν είμαι στα απόνερα μιας καλοκαιρινής παράστασης που σημείωσε τεράστια επιτυχία, αλλά έχω να κάνω πολλά πρότζεκτ, οπότε κοιτάω μπροστά. Είμαι σε μια πραγματικά παραγωγική και ωραία φάση, που τώρα που έχω κλείσει και τα 27, είμαι και σε μία συνθήκη που οι κινήσεις που κάνω επαγγελματικά και για τη ζωή μου γενικότερα, είναι πιο σοβαρές. Δεν νιώθω την ίδια ανεμελιά που μπορεί να είχα τρία χρόνια πριν. Πλέον προσέχω περισσότερο στο να ξέρω ότι θα έχω δουλειά μέχρι όσο το δυνατόν περισσότερο. Δηλαδή όταν έκανα την καλοκαιρινή παράσταση, ήξερα ότι θα έχω σίγουρη δουλειά τον χειμώνα. Και γι’ αυτό ένιωθα ευλογημένος.
Ξέρεις, είναι ο χώρος τέτοιος που μπορεί σε ένα χρόνο να είσαι άνεργος και μετά ξαφνικά να σου σκάσουν όλες οι δουλειές μαζί και να πρέπει να αρνηθείς κάποιες. Αυτό είναι το ρίσκο που παίρνεις, ουσιαστικά, στο να έχεις αυτό το πάθος και να το ακολουθείς. Αντιλαμβάνομαι εν ολίγοις το πού βρίσκομαι και την έχω βρει με τον εαυτό μου πολύ ωραία.
Τώρα που είσαι 27, επιλέγεις και τις δουλειές που θα κάνεις πιο συγκεκριμένα;
Για μένα, μέχρι μια ηλικία, μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα. Για παράδειγμα, όταν ήμουν 23 ετών, μου είχαν προτείνει από ένα model agency να πάω στην Κίνα για έξι μήνες. Θα μπορούσα τότε να πω ότι “αν δεν το κάνω τώρα, πότε;”. Είναι κάποια πράγματα δηλαδή που πρέπει να είσαι σε μια συγκεκριμένη ηλικία για να τα κάνεις, κυρίως επειδή δεν έχεις τις υποχρεώσεις που πιθανόν να έχεις σε μεγαλύτερη ηλικία. Στα 27 ακόμα είμαι σε φάση που μπορώ να πω ότι “πάω Αμερική για ένα χρόνο και μετά επιστρέφω”. Έτσι κι αλλιώς η Αμερική πάντα υπάρχει στο τραπέζι, αλλά την Ελλάδα δεν την αλλάζω με καμία χώρα. Το κέντρο του κόσμου μου είναι η Ελλάδα. Οπότε σίγουρα επαγγελματικά όσο μεγαλώνεις γίνεσαι πιο επιλεκτικός, αλλά όταν είσαι νέος σε αυτή τη δουλειά, έχεις πολλά να μάθεις για να έχεις την "πολυτέλεια" να επιλέγεις. Οπότε είμαι περισσότερο ανοικτός και όχι τόσο επιλεκτικός. Αλλά είμαι πάρα πολύ τυχερός γιατί νιώθω περήφανος για όλες τις δουλειές που έχω συμμετάσχει.
Και όλες επιτυχημένες.
Ναι, είμαι πραγματικά πολύ τυχερός. Βέβαια, σε μεγάλο βαθμό φτιάχνεις εσύ την τύχη σου, αλλά στην πραγματικότητα θέλει και τύχη που δεν ορίζεις εσύ. Δηλαδή θα κάνεις ένα call, ένα κάστινγκ, ένα βίντεο και θα τα δώσεις όλα -εκεί φτιάχνεις την τύχη σου. Αλλά η τύχη είναι να έχεις και τα πράγματα με το μέρος σου γιατί ένα κακό κάστινγκ δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν τους κάνεις σαν ηθοποιός, αλλά γιατί ψάχνουν κάτι διαφορετικό.
Πριν λίγες ημέρες ρίξατε αυλαία στην καλοκαιρινή παράσταση “Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα”. Πες μου λίγο τα συναισθήματα της τελευταίας μέρας.
Κοίτα, το κλίμα που επικρατεί σε ένα πρότζεκτ είναι σημαντικό. Με τα παιδιά ήμασταν μαζί για πέντε μήνες, γίναμε οικογένεια. Είναι τέτοια η δουλειά που δένεσαι με τους ανθρώπους. Κάποιοι μένουν, κάποιοι φεύγουν. Όπως και με το Ταμπού που έχω κρατήσει πολλές επαφές και είναι πολύ αγαπημένοι μου άνθρωποι, έτσι είμαι σίγουρος ότι τέτοιες σχέσεις έχω κρατήσει και από την παράσταση. Μου λείπει ήδη, μου κακοφαίνεται που σήμερα είναι Πέμπτη και δεν έχουμε παράσταση και δεν θα τα πούμε με όλους στο θέατρο. Το φινάλε είχε αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα που ουσιαστικά έκλεισε το καλοκαίρι για εμάς. Θα μου λείψουν πολύ αυτοί οι άνθρωποι, ευτυχώς όμως θα έχω τον ίδιο σκηνοθέτη τον χειμώνα, οπότε υπάρχει μια σταθερά.
Ο Ζαμπέτας ήταν απλός και αυθεντικός. Εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει ακόμα αυτή η αυθεντικότητα;
Πιστεύω ότι κάπου θα υπάρχει, αλλά εγώ ακόμα δεν την έχω δει. Ο Ζαμπέτας ήταν ο πιο αυθεντικός Έλληνας -όχι στερεοτυπικά όμως- που μέχρι στιγμής στην μικρή καλλιτεχνική μου πορεία, έχω δει. Από το πώς έζησε τη ζωή του μέχρι το πόσα έκανε, ήταν άκρως ελληνικό. Δούλευε για την οικογένειά του, δεν τον ένοιαζαν τα χρήματα, ήθελε απλά το μπουζούκι. Είχε καταπληκτικό μουσικό ταλέντο. Έχει μια φοβερή ιστορία, από έναν άνθρωπο που δεν το περιμένεις. Έζησε μια ζωή με τα πάνω και τα κάτω, και δυστυχώς όπως οι περισσότεροι που έχουν αγαπηθεί από τον κόσμο, ο χώρος τους αφήνει πίσω στο τέλος τους. Είναι δύσκολο να σκεφτώ κάποιον άνθρωπο που να έχει αυτά τα αυθεντικά χαρακτηριστικά, μουσικά. Αλλά φυσικά έχουμε αξιόλογες φωνές και αξιόλογους μουσικούς.
Είχες επαφή μικρός με τον Ζαμπέτα στα μουσικά σου ακούσματα;
Χωρίς να το ξέρω, ναι. Ήξερα το «Που’ σαι Θανάση» και δύο τρία ακόμα τραγούδια, αλλά τα υπόλοιπα τα έμαθα από την παράσταση. Φαντάζομαι οι παλαιότερες γενιές τον ήξεραν πολύ περισσότερο, εγώ τον ήξερα ακουστά. Αλλά υπήρχαν και μικρότερα παιδιά στον θίασο που δεν τον είχαν ακούσει. Τον ήξερα σαν όνομα, αλλά δεν είχα ιδέα για κάποια τραγούδια ότι ήταν δικά του.
Βλέποντας την ιστορία του μέσα από την παράσταση, κέρδισες κάτι για την δική σου μουσική;
Ναι. Εγώ έτσι κι αλλιώς τρελαίνομαι για biopics καλλιτεχνών, πόσο μάλλον θεατρικά. Η αλήθεια είναι ότι μέσω των τραγουδιών και της μουσικής του, συνειδητοποίησα την απλότητα μεν αλλά την πολυπλοκότητα του στο όλο του - το πώς δέσανε ενορχηστρικά τα κομμάτια ή ο τρόπος που τραγουδούσε, αν και ελάχιστες φορές. Ήταν βασικά ένας πολύς ωραίος τύπος.
Αυτό σου είχε συμβεί και με την παράσταση Σεβάς Χανούμ;
Ναι, γιατί μπαίνεις σε ένα διαφορετικό τριπάκι μουσικά από αυτό που είσαι εσύ και πάντα παίρνεις κάτι που θα σου αρέσει. Όταν κάνεις δική σου μουσική, θεωρώ ότι στο τέλος της ημέρας, επειδή δεν υπάρχει παρθενογένεση στη μουσική, είναι να κόβεις όσο μικρότερα κομμάτια γίνεται από αυτά που σου αρέσουν και να βλέπεις μια μεγαλύτερη εικόνα, την οποία μπορείς να την ενώσεις στο γούστο σου, στον τρόπο που θα κάνεις το δικό σου κομμάτι. Εμένα μου αρέσει να ακούω πολλά είδη μουσικής, οπότε όταν κάθομαι και γράφω έχω πολλά ακούσματα από τα οποία μπορώ να χρησιμοποιήσω υλικό. Η Σεβάς και ο Ζαμπέτας με έχουν βάλει να αγαπήσω πράγματα που έβλεπα διαφορετικά ενδεχομένως. Ας πούμε θεωρούσα ότι το ρεμπέτικο ήταν παρωχημένο, αλλά δεν είναι καθόλου. Έχει πολλά πράγματα να μάθεις από αυτή τη μουσική.
Αλήθεια, θα έβαζες ρεμπέτικο στη μουσική σου;
Αυτό θα το αφήσω γι’ αυτούς που το κάνουν καλύτερα. Που είναι πιο γνώστες.
Πριν δύο χρόνια, μου είχες πει ότι για σένα «δημιουργική φάση είναι όταν ένας άνθρωπος είναι ερωτευμένος με κάτι ή κάποιον». Τότε είχες ερωτευτεί το θέατρο γιατί είχες ανακαλύψει ένα καινούριο πάθος. Παραμένει το τελευταίο σου πάθος ή η τηλεόραση σου ξύπνησε κάτι;
Θα σου πω, η τηλεόραση μου έδωσε ένα έναυσμα ως προς την υποκριτική, γιατί το προηγούμενο θέατρο ήταν πιο πολύ μουσικός ο ρόλος μου. Με μικρές εκφάνσεις υποκριτικής. Η τηλεόραση ήταν υποκριτική. Μπήκα σε μία συνθήκη και σε έναν χαρακτήρα. Ουσιαστικά άρχισα να εκτιμώ πάρα πολύ τα χαρακτηριστικά μου και τα χαρακτηριστικά ενός χαρακτήρα του οποίου θα παίξω, δηλαδή άρχισα να μπαίνω πολύ πιο εσωτερικά. Με διαφορετικό τρόπο απ΄ότι μπαίνω στη μουσική. Η μουσική θέλει απομόνωση. Η τηλεόραση είναι ενέργεια, ροή, ρυθμός, πολλά. Αυτό το βρήκα πολύ ωραίο. Μου άνοιξε μια πόρτα που θέλω πολύ να ανακαλύψω τι υπάρχει μέσα. Δεν ξέρω τώρα αν έχω παθιαστεί με κάτι τελευταία.
Έχοντας έρθει πιο κοντά με την υποκριτική στην τηλεόραση και την αυξημένη δημοτικότητα, είναι εύκολο να καβαλήσει ένας ηθοποιός το καλάμι τελικά;
Σίγουρα, είναι πολύ εύκολο. Σε κάνει να εκτιμάς και τους ανθρώπους που είναι χρόνια στον χώρο και δεν τους έχει συμβεί. Στο τέλος της ημέρας είναι οι αρχές σου, ο τρόπος που βλέπεις τη ζωή. Αλλά τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει να καβαλήσεις το καλάμι; Η αναγνωρισιμότητα στον δρόμο; Κι αυτό τι σημαίνει; Πώς αλλάζει αυτό το ποιος είσαι; Η εικόνα που έχουν οι άνθρωποι επειδή είσαι αναγνωρίσιμος δε σημαίνει ότι ξέρουν ποιος είσαι. Δεν σε ξέρουν, βασικά. Εμένα όταν με φωνάζουν Έκτορα, αντιλαμβάνομαι ότι δεν φωνάζουν εμένα αλλά έναν χαρακτήρα που έχουν δει στην τηλεόραση και για κάποιο λόγο έχουν συνδεθεί μαζί του. Αν πάντως καβαλήσει κάποιος το καλάμι, μάλλον αυτό έψαχνε.
Αν υποθέσουμε όμως ότι η αλήθεια είναι πιο ενδιαφέρουσα από την τελειότητα, πόσο εύκολο είναι να είσαι ειλικρινής σε έναν χώρο που είναι του φαίνεσθαι;
Δεν είναι. Τις περισσότερες φορές δεν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου ή σε αυτούς που απευθύνεσαι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είσαι γνήσιος. Ξέρεις τι, δεν είναι απαραίτητο ότι η αλήθεια είναι πιο ενδιαφέρουσα από την τελειότητα. Σαν άνθρωποι, την τελειότητα κάποιοι την αναζητούν και τους αρέσει, άλλους τους απωθεί. Έχει το ενδιαφέρον της η τελειότητα όταν πραγματικά μπορεί κάποιος να πετύχει κάτι που εσύ το βλέπεις ως τέλειο - αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, ναι. Αλλά, δεν μπορεί να ξεπεράσει τη γνησιότητα ενός ανθρώπου σε ενδιαφέρον.
Πλέον από την εμπειρία σου πιστεύεις ότι ένα έργο μπορεί να είναι πετυχημένο από τους ανθρώπους ή το έργο αυτό κάθε αυτό;
Η εμπειρία μου είναι πολύ μικρή, σαν «ηθοποιός». Σαν θεατής δεν αντιλαμβάνεσαι απαραίτητα τις σχέσεις που υπάρχουν πίσω από το έργο που βλέπεις, αλλά μπορείς να φανταστείς. Δηλαδή στα “Φιλαράκια” δεν γίνεται να μην καταλάβεις ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν φίλοι και στην πραγματική ζωή. Το δέσιμο τους φαινόταν στην χημεία τους. Στο θέατρο σίγουρα το έργο δεν σημαίνει ότι θα είναι ωραίο από μόνο του, έχει να κάνει με τον σκηνοθέτη, με την απόδοση των ηθοποιών, αλλά περιμένεις ότι κάποια ονόματα θα ανταπεξέλθουν με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο. Ας πούμε εγώ συνήθως πάω σε παραστάσεις, επειδή μ’ αρέσουν οι ηθοποιοί που παίζουν και όχι το έργο.
Γιατί έβαλες εισαγωγικά στη λέξη ηθοποιός;
Γιατί μπορεί να δουλεύω ως ηθοποιός αλλά δεν θέλω να πάρω από τον κόπο που δίνουν άλλοι άνθρωποι για να μάθουν αυτή τη τέχνη και να την αποδώσουν με τον καλύτερο τρόπο. Έχω πολλά να μάθω ακόμα. Δεν σου λέω ότι ένα χαρτί κάνει τον ηθοποιό, γιατί υπάρχουν αρκετοί που το έχουν πάρει και δεν κάνουν, αλλά νιώθω σαν να το στερώ από κάποιους άλλους. Είμαι τυχερός που έχω υπάρξει σε παραγωγές που έχουν να κάνουν με την υποκριτική, μελετάω μόνος μου φυσικά και δεν αφήνομαι. Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να μπορώ να ανταπεξέλθω και τουλάχιστον να είναι μια αξιοπρεπέστατη προσπάθεια.
Μιας που λέμε για την υποκριτική, θα βρίσκεσαι στη νέα παράσταση "Το Μεγάλο μας Τσίρκο". Ποιος θα είναι ο ρόλος σου εκεί;
Λέγεται λοιπόν "Το Μεγάλο μας Τσίρκο" του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια και μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου. Θα παίξω τον Όθωνα και τον Μορφονιό, γιατί κάνουμε μια αναδρομή ουσιαστικά από την αρχή του ελληνικού κράτους μέχρι και μια σύγχρονη συνθήκη, το οποίο δείχνει και την επικαιρότητα του έργου. Κάτι πολύ ωραίο που ανέφερε ο Πέτρος Ζούλιας είναι ότι τώρα αυτό το έργο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, γιατί ξεκινά με την αναφορά στον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του, και πώς η Ελλάδα ουσιαστικά χαρακτηρίζεται κατά κάποιο τρόπο έτσι. Είναι μια χιουμοριστική, αλλά πολύ σοβαρή, δραματική και αντιστασιακή παράσταση. Το βιβλίο επίσης είναι καταπληκτικό και έχει καταφέρει ο Πέτρος με μικρές χειρουργικές αλλαγές, σε επικοινωνία και με την κόρη του Καμπανέλλη, να φτιάξει το έργο ώστε να στηριχτεί σε ένα θέατρο, έτσι όπως του αξίζει και του αρμόζει - που θεωρώ ότι θα είναι μια από τις μεγαλύτερες παραγωγές φέτος. Είναι μια σπουδαία δουλειά, την οποία ανυπομονώ να δω πώς θα καταφέρουμε να την ανεβάσουμε και να ακουμπήσει αυτή την πρώτη τεράστια επιτυχία που είχε σημειωθεί, σε ένα εργό-σταθμό. Είναι ένα έργο που λογοκρίθηκε πολλές φορές, απαγορεύτηκε και επανήλθε τώρα. Είναι μια πρόκληση για να ξαναδούμε την ιστορία και τον εαυτό μας, όχι μια αναβίωση δηλαδή, αλλά μια επίκαιρη θεατρική πράξη μνήμης και συνείδησης. Θα είμαι με την Ελεονώρα Ζουγανέλη, τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο και τον Γιάννη Ζουγανέλη. και θα τραγουδήσει και ο Κώστας Τριανταφυλλίδης.
Με αφορμή αυτό που είπες, ότι η Ελλάδα "τρώει" κατά κάποιο τρόπο τα παιδιά της, τι σε τρομάζει στην εποχή που ζούμε;
Τα πάντα. Είναι λίγα εκείνα που δεν με τρομάζουν και προσπαθώ να τα αποφύγω. Απλά, τα περισσότερα τρομάζουν. Τι είναι εκείνο που δεν το κάνει; Αυτό είναι ίσως το πιο ωραίο πράγμα να ψάξεις και να εστιάσεις. Τέμπη, Παλαιστίνη, Ουκρανία, φωτιές, πράγματα που συμβαίνουν σε πολλά μέρη του κόσμου και δεν τα μαθαίνουμε, πώς μπορείς να κρατήσεις την αισιόδοξη πτυχή και να πεις εγώ ναι, μπορώ να φέρω ένα παιδί σε αυτόν τον κόσμο. Σίγουρα υπάρχουν ωραία πράγματα στη ζωή, αλλά γενικά είναι δύσκολα.
Αν ήταν στο χέρι σου, σε ποια εποχή θα ζούσες;
Ξέρεις τι; Όλοι ρομαντικοποιούν πάρα πολύ αυτή την ερώτηση και πάνε κάπου στο παρελθόν, που το έχουν δει από ταινίες κτλ. Ξεχνώντας όμως ότι πολλά πράγματα που θεωρούμε τώρα δεδομένα, παλιά δεν τα είχανε. Θα ήθελα πάρα πολύ να πάω σε μια εποχή στο μέλλον που να θυμίζει πολύ το παρελθόν.
Κάθε πρόβλημα που συναντάς, είναι για σένα ένα κίνητρο; Η βαρηκοϊα σε πείσμωσε δηλαδή;
Ξέρεις τι με πεισμώνει; Όταν βλέπω πώς είναι γύρω μου οι υπόλοιποι. Όταν ας πούμε είμαι στη δουλειά και κάποιος θα μου πει κάτι τέσσερις φορές και θα νομίζει ότι εγώ τον αγνοώ, γιατί δεν ξέρει. Θα με πεισμώσει όταν θα αναγκαστώ να βάλω ωτοασπίδα επειδή έχω εμβοές, επειδή έχω τραγουδήσει δύο ώρες ασταμάτητα. Αλλά δεν θα με δυσκολέψει κάποιος περισσότερο απ' όσο δυσκολεύω εγώ τον εαυτό μου. Εμένα μ' αρέσει όταν με κοροϊδεύουν φιλικά, αλλά με ωραίο τρόπο και χιουμοριστικά. Αντιλαμβάνεσαι όταν κάποιος θέλει να σε πληγώσει και ευτυχώς δεν μου έχει συμβεί. Είναι φάρμακο το χιούμορ. Και αν κάποιος για παράδειγμα θέλει να επέμβει και να ζητήσει τον λόγο που εμένα με κοροϊδεύουν, είμαι απλά σε φάση "για ποιον προσβάλλεσαι;".
Εντάξει, ζούμε και στην κοινωνία του political correctness.
Είναι απίστευτα κουραστικό να είσαι προσεκτικός και με αυτό. Είναι τόσα άλλα πράγματα για τα οποία πρέπει να είσαι προσεκτικός. Το ότι λέμε πράγματα διαφορετικά ακριβώς επειδή ζούμε σε μια εποχή political correctness, δεν αλλάζει κάτι. Δεν σημαίνει ότι μέσα μας δεν τα εννοούμε αλλιώς. Επειδή ο ρατσιστής τώρα δεν μπορεί να πει τον άλλον έτσι όπως τον έλεγε παλιά, δεν σημαίνει ότι δεν είναι ρατσιστής. Ουσιαστικά έχουμε βγάλει έναν κώδικα που επιτρέπει σε όλον τον κόσμο να κρύβεται. Κι εγώ μιλάω έξω από τον χορό γιατί δεν ανήκω σε μια μειονότητα εξαιτίας του θέματος μου με το αυτί. Αλλά εγώ είμαι και το στερεότυπο του white male privilege as f@@k. Δηλαδή δεν έχω καμία θέση να μιλάω γι' αυτά τα πράγματα ουσιαστικά. Ο μόνος λόγος που μιλάω είναι γιατί εγώ αποδέχομαι τους πάντες, δεν έχω κανένα πρόβλημα με κανέναν. Δεν θεωρώ ότι είναι σωστό να είσαι προσβλητικός ως προς τον οποιοδήποτε.
Μια διευκρίνιση σε όσα είπες. Έχεις προνόμια σαν άντρας, σωστά;
Φουλ. Είμαι 100% προνομιούχος. Στο τέλος της ημέρας δεν μου πέφτει και λόγος να μιλάω γι’αυτά τα πράγματα. Όπως για το #MeToo για παράδειγμα. Τι να πω εγώ για το #MeToo; Εγώ; Ότι είναι απαράδεκτος όποιος πάει να κακοποιήσει μια γυναίκα στον χώρο ή έναν άντρα; Είναι δεδομένο αυτό το πράγμα. Θα έπρεπε κανονικά να μην χρειάζεται το #MeToo, να είναι όλα ανοιχτά και διάφανα το τι γίνεται πίσω στα παρασκήνια. Οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει υποστεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να υπάρχουν άλλοι φορείς οι οποίοι να τους προστατέψουν ώστε να μην το πάθουν ποτέ ή όταν είναι εκεί να βγουν και να μιλήσουν. Αλλά φυσικά, δεν μπορώ να καδικάσω κανέναν άνθρωπο ο οποίος πήρε χρόνια να νιώσει έτοιμος για να πει την ιστορία του. Είναι πολύ δύσκολο επάγγελμα αυτό στο οποίο είμαστε. Και είναι πάρα πολύ, φαντάζομαι, ψυχικά επώδυνο όλο αυτό που περνάνε αυτοί οι άνθρωποι. Εγώ που δεν έχω περάσει κάτι τέτοιο και δεν έχω κάνει κάτι σε κάποιον άλλον άνθρωπο, τι άποψη μπορώ να έχω γι’αυτό το θέμα λοιπόν;
Μουσικά θα σε δούμε κάπου άμεσα;
Ναι, στον Σταυρό του Νότου. Θα είμαστε με τον Πάνο Σουρούνη, ξανά, στα Κορίτσια του Αυγούστου. Θα παίξουμε με την Έλενα Λεόνη, που είναι μουσικός και τραγουδοποιός, και τον Χρήστο Βέργο, που επίσης είναι καταπληκτικός και φοβερό παιδί. Εγώ θα είμαι αφηγητής, τραγουδιστής και μουσικός επί σκηνής. Θα φέρουμε ουσιαστικά τον Αύγουστο στον Δεκέμβριο. Θα έχουμε μουσικές υπέροχες. Θα κάνω και το ντεμπούτο μου με κάποια καινούρια μου τραγούδια. Θα είμαστε τη Δευτέρα 10 Νοεμβρίου και Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου.
Αν και έχεις τόσα πρότζεκτ μπροστά σου, αν πραγματικά είχες ένα 24ωρο χωρίς καμία ευθύνη, τι θα έκανες;
Η επιθυμία να έχω ένα τέτοιο 24ωρο υπερβαίνει κάθε επιθυμία μου. Σε αυτή τη φάση που είμαι τώρα, θα καθόμουν στο σπίτι. Μαγειρική, ταινίες, μουσική, βόλτα το σκύλι.
Κι αν είχες μία μαγική ικανότητα, ποια θα ήθελες να είχες;
Μια μαγική ικανότητα για μένα θα ήταν να μπορώ να συνδεθώ κάπως με τα αντικείμενα. Ή με την θάλασσα που την λατρεύω. Να μπορούσα να ελέγξω με κάποιο τρόπο τα στοιχεία της φύσης.