Η συνειδητοποίηση, πως πέρασαν δέκα χρόνια, ήρθε να με κoλλήσει σα χαλκομανία στον τοίχο, ως άλλος ένας ήρωας κινουμένων σχεδίων.
Οι σκέψεις στο κεφάλι άρχισαν να "χορεύουν" με τρελούς ρυθμούς. Μπαίνεις στην προεφηβεία. Θα αρχίσεις το γυμνάσιο. Πώς θα ανταπεξέλθεις με τα διαβάσματα; Θα τα καταφέρεις άραγε να μπεις στο πανεπιστήμιο; Ο πρώτος έρωτας θα είναι τρυφερός; Θα έχεις αυτοπεποίθηση; Θα είσαι δυνατή; Θα φύγεις σε οχτώ χρόνια από το σπίτι και μετά;
Ερωτήματα αναπάντητα, αλλά διαχειρίσιμα, διότι είχαμε οχτώ χρόνια ακόμα μέχρι να αρχίσεις να "ψαλιδίζεις" τον ομφάλιο λώρο, και ήξερα πως όλα τα παραπάνω θα τα περάσουμε μαζί.
"Μωρό μου πέρασες κι εσύ τώρα στο διπλό αριθμό". Έσκυψα και σου ψιθύρισα την ώρα, που έσβηνες τα κεράκια πάνω από την ηλιοτρόπιο-τoύρτα σου
Κι εσύ ήδη ένιωθες μεγάλη! "Είμαι δέκα χρονών" έλεγες με μία σοβαρότητα και ένα αστείρευτο "κύρος" στη φωνή σου, χαμογελώντας συνέχεια με τα πράσινα σιδεράκια σου.
Και σήμερα είσαι είκοσι...
Και εγώ ως άτομο της "νεωτερικής εποχής", που είμαι υποχρεωμένη να αξιολογήσω τον εαυτό μου, ξεκινάω πάλι τον εσωτερικό απολογισμό. Αν σε όλα αυτά που χρειαζόταν και δεν χρειαζόταν να σου δώσω, μπόρεσα να είμαι συνεπής.
Και τώρα που ο ρόλος μου ως μάνα θα είναι σε "επικουρικό" πλαίσιο, αναρωτιέμαι τι άλλο μπορώ να σου πω, γιατί δεν έχω άλλο χρόνο.. Δεν σε βλέπω να ξυπνάς και να κοιμάσαι, δεν σε βλέπω για να ξέρω τι σε χάλασε και τι σε έκανε χαρούμενη, δεν σε βλέπω για να ξέρω τι φοβάσαι και τι σε κάνει δυνατή.
Οπότε μόνο να σου πω, μπορώ...
Πως μπήκες στη δεκαετία που μπορείς να μεταβάλλεις την ευφορία σου σε ενέργεια, που η λογική και η διάκριση είναι απαραίτητες, για να διαμορφώσουν στόχους, πως κάθε βελτίωση έχει περισσότερες απαιτήσεις, και πως η συνειδητοποίηση του εαυτού μας έρχεται πάντα μέσα από πράγματα που μας ξεπερνάνε.
Πως σε οποιοδήποτε πλαίσιο εργασίας κι αν βρεθείς θα κινείσαι πάντα μέσα σε αμφιβολία και ανησυχία, αλλά να μην ξεχνάς, πως όσο κι αν αυτό είναι εξαντλητικό, είναι μία ορθή διανοητική στάση.
Πως το χειρότερο συναίσθημα του ανθρώπου είναι ο φόβος και ο φόβος αντιμετωπίζεται με την αλήθεια.
Πως η ελευθερία θέλει επιλογές και υπέρβαση των φόβων μας, ώστε να μην περάσεις τη ζωή σου εγκλωβισμένη στον κομφορμισμό.
Πως χρειάζεται να έχουμε συνέπεια με την συνείδησή μας, γιατί η συνέπεια είναι λυτρωτική και διάφανη.
Πως δεν υπάρχουν δαίμονες που κρύβονται μέσα στο σκοτάδι, παρά ο εγωισμός του ανθρώπου.
Πως ο κόσμος φαίνεται τρελός, μόνο αν δεν έχεις καταφέρει να βρεις τη ισορροπία μέσα σου.
Πως όσο τυχερές ή άτυχες είναι οι συνθήκες της ζωής σου, όλοι μας κουβαλάμε ένα βάρος στους ώμους, ένα σταυρό αν θες. Γεννιόμαστε με αυτό και οι πράξεις μας αντανακλούν την παρουσία του, αλλά να μην ξεχάσεις ποτέ, πως δεν μας πλάθει το περιβάλλον, αλλά εμείς.
Πως ο προορισμός μας είναι η άνοιξη και όχι η στενότητα μας.
Πως δεν χρειάζεται να μπερδεύεις ποτέ την πραγματικότητα με την αλήθεια, την πρώτη την υφιστάμεθα, ενώ την δεύτερη την επιδιώκουμε.
Πως οι ποιότητες ζωής μας ξεκινάνε πάντα από τον αυτοσεβασμό.
Πως ο έρωτας είναι μία κοσμική δύναμη όπως η βαρύτητα, μία έλξη που μας ωθεί προς τον άλλον. Πως οι άνθρωποι έλκονται και αγαπιούνται κι όπως μαθαίνουμε να ζούμε, έτσι χρειάζεται να μάθουμε να αγαπάμε, να αγαπιόμαστε, να ερωτευόμαστε.
Πως δεν χρειάζεται να γοητεύεσαι άνευ όρων από τα "φώτα" του άλλου. Να γοητεύεσαι μέσα από το δικό σου φως και να ενώνεσαι με τον άλλον, ώστε να είσαι ενεργητική και αυτόφωτη.
Πως το φως μας είναι πάντα αντιστρόφως ανάλογο με την σπουδαιοφάνεια μας.
Πως δεν χρειάζεται να "απολογείσαι" για την επιτυχία σου ως γυναίκα.
Πως οι γυναίκες βρίσκουν τη σημαντικότητα τους μέσα από την προσφορά.
Πως χρειάζεται να είσαι υπομονετική γιατί δεν υπάρχει λόγος να βιάζεσαι, στοργική γιατί δεν έχεις γνωρίσει το μίσος, σε εγρήγορση γιατί έτσι είναι ο νόμος της ζούγκλας, και ταπεινή γιατί σε περιβάλλει το μεγαλείο.
Πως έχω τόσα ακόμα να σου πω...
Πως σε αγαπώ από εδώ μέχρι το φεγγάρι και πάλι πίσω...
Χρόνια πολλά μωρό μου.
