«Πώς να αγαπήσεις μια γυναίκα» - Ένας άνδρας που έχασε τη δική του αγάπη, γράφει
The Jennettes
2 Αυγούστου 2021
Ο Serge Bielanko είναι blogger. Γράφει για τις σχέσεις, την αγάπη, την πατρότητα. Κι όταν έχασε την αγαπημένη του, δημοσίευσε το παρακάτω κείμενο με τίτλο «Πώς να αγαπήσεις μια γυναίκα».
«Οδηγείς γρηγορότερα απ’ όσο θα έπρεπε, η καρδιά σου κοντεύει να φύγει από το στήθος σου, ο θυμός σπάει τα αγγεία και ο πόθος τα κόκκαλά σου.
Ω, φτωχέ μου. Αυτό σημαίνει να την αγαπάς πραγματικά. Έτσι πάει. Αυτή η κούρσα στο δρόμο, γεμάτη οργή επειδή εκείνη σε τρελαίνει, ξεπερνά το πρόσωπο, ξεπερνά το στήθος σου. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Ξέχνα ό, τι άλλο έχεις διαβάσει, ό, τι άλλο νομίζεις ότι είδες κάποια στιγμή με τα μάτια σου.
Δεν υπάρχει παραμύθι.
Τα τρισευτυχισμένα ζευγάρια που συναντάς στον κόσμο, ζουν τη στιγμή. Απλώς περνούν μία τέλεια ώρα ή κάτι τέτοιο. Μη νομίζεις πως θα ‘ναι για πάντα.
Τίποτα δεν είναι για πάντα. Η αγάπη έρχεται και φεύγει.
Σε κάνει ό, τι θέλει. Στα χέρια της, κρατά την ψυχή σου. Νομίζεις πως είσαι πάνω απ’ όλα, όμως ζεις κάτω από τα συντρίμμια τρισεκατομμυρίων σχέσεων που ήρθαν πριν από εσάς. Και έτσι την αγαπάς.
Με το να αναρωτιέσαι πάντα αν το κάνεις σωστά. Mε το να διασχίζεις αυτήν την ατέλειωτη θύελλα αβεβαιότητας.
Καταλήγεις να την αγαπάς προσπαθώντας να πείσεις τον εαυτό σου πως μερικές φορές δεν την αγαπάς. Είσαι τόσο ηλίθιος. Αλλά είμαι κι εγώ. Αυτό μας κάνει τόσο ωραίους με μία έννοια. Δεν έχουμε ιδέα πώς να την αγαπήσουμε.
Κι όμως το κάνουμε.
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσες παραπάνω νύχτες θα σε αγαπήσει κι αυτή;
Εγώ ναι. Αναρωτιόμουν, τέλος πάντων.
Ο κόσμος χάνει χρόνο. Γίνεται απρόσεκτος και τεμπέλης και βαριέται. Οι εραστές μπερδεύουν την παραίτηση με τη σταθερότητα, ή με την άνεση.
Έτσι την αγαπάς. Έτσι την αγαπούσα εγώ.
Και μετά, έτσι την έχασες.
Δεν υπάρχουν αρκετές μέρες στην ιστορία του κόσμου για σένα ή εμένα, ώστε να μάθουμε τι στ’ αλήθεια πρέπει να κάνουμε, και είναι κρίμα.
Για να είμαι ειλικρινής, τα περισσότερα βράδια που περάσαμε μαζί – κάθε φορά μπαίνεις στην κουζίνα και βάζεις μία μπίρα ή παίρνεις μία χούφτα αμύγδαλα από το βαζάκι πάνω στο φούρνο μικροκυμάτων – είναι μία ακόμη ευκαιρία να γυρίσει αργά και να σε δει για πρώτη φορά μετά από καιρό και να αποφασίσει, εκείνη την ώρα, πως δεν είσαι αυτός με τον οποίο θέλει να είναι.
Οπότε πρέπει να είσαι πάντα σε εγρήγορση. Πρέπει να κάνεις κάθε βραδιά να μετράει. Θυμάσαι πότε προσπάθησες ώστε να μετράει;
Θυμάμαι όταν το έκανα. Μετά θυμάμαι να το χάνω. Ή, βασικά, δεν το θυμάμαι καν. Απλώς συμβαίνει, συμβαίνουν αυτά. Έτσι την αγαπάς. Σε ένα διαρκή λήθαργο. Ή μια διαρκή κατάσταση φόβου.
Ή… γίνεσαι αυτός ο σκληρός Υπερήρωας, πάντα να ελέγχεις τον εαυτό σου και να σου θυμίζεις πως πάντα μπορείς να γίνεις καλύτερος.
Λουλούδια από το mini market; Τα παίρνεις. Δείπνο – έκπληξη; Το κάνεις. Ακούς, ακούς, ακούς, πραγματικά ακούς τι λέει;
Είσαι νέος και χαζός. Περνάς από ένα εκατομμύριο ρομαντικές περιπέτειες. Αλλά μαζεύεσαι και μαθαίνεις να προσγειώνεσαι.
Σε τρελαίνει, επιτίθεται από κάθε γωνία, με όπλα και μαύρη μαγεία, και σε περιτριγυρίζουν τοίχοι και παράθυρα επειδή είναι γυναίκα και ξέρει πως είσαι πανάλαφρος, σαν φύλλο.
Μπορεί να σε πετάξει από ουρανοξύστη με ένα βλέμμα. Και το κάνει.
Έρχεσαι από το πλάι διαλυμένος, λυπημένος. Είσαι τόσο μπερδεμένος και πρέπει να της πεις πράγματα. Τι σημαίνει για σένα. Τι ελπίζεις για εκείνη. Τι ελπίζεις για τους δυο σας, σαν ένα.
…
Ο πόνος είναι εθιστικός. Σου χτίζει χαρακτήρα, Ο πόνος από τη βαθιά αγάπη, τη σωστή, όχι από τη λάθος, την ατέλειωτη. Αυτός σε ωριμάζει.
Δεν τελειώνει ποτέ, οπότε μην αρχίσεις να φαντάζεσαι κανένα φως στην άκρη του τούνελ ή οτιδήποτε λες στον εαυτό σου.
Αν πραγματικά θες να αγαπήσεις κάποιον, να αγαπήσεις ΕΚΕΙΝΗ για πάντα και να δεις πώς είναι, να την κοιτάξεις στα μάτια την ώρα που παίρνεις την τελευταία σου πνοή, την ώρα που οι νεαρές νοσοκόμες στέλνουν στους συντρόφους τους για τα σχέδια της παρασκευής την ώρα που σβήνεις κι εσύ την κοιτάς να σου κρατάει το χέρι, νιώθεις τα δάκρυά της να τρέχουν πάνω σου στις τελευταίες σου στιγμές, στο γερασμένο, ξερό δέρμα σου, τότε είσαι φίλος μου.
Θέλεις να την αγαπήσεις και να την κρατήσεις και να συμφωνήσεις πως ποτέ δε θα την καταλάβεις, αλλά ποιος νοιάζεται, επειδή έφτασες στο τέλος όταν κανείς δεν το κάνει πια, αλλά εσείς το κάνατε.
Θέλεις να γνωρίσεις το μεγαλείο τους να πεθαίνεις και να ζεις την ίδια στιγμή; Θέλεις να δεις πώς είναι να την αγαπάς πραγματικά; Όπως ξέρεις ότι την αγαπάς, αλλά λες ψέματα στον εαυτό σου;
Τότε ξεκίνα τώρα – το βράδυ, το αργότερο. Όλα για όλα. Τα λουλούδια και το δείπνο, αυτό είναι η αρχή. Αύριο, για ένα ολόκληρο λεπτό, θα σκεφτεί να σε αφήσει για πάντα.
Έτσι είναι. Πάρε τον ήλιο από τον ουρανό. Άλλαξε την πορεία της ιστορίας. Κάνε κάτι με τον εαυτό σου, μια και καλή. Μίλησέ της γρήγορα, ευγενικά. Και ποτέ μη σταματήσεις, πριν όλοι πάψουν να κοιτάζουν τα κινητά τους, από σεβασμό σε εσένα. Και εκείνη. Και θαυμάσουν τι έκανες, τι κατάφερες.
Έτσι την αγάπησες. Γι’ αυτό και έκλαψε τόσο όταν η αδύναμη λαβή σου, την άφησε.
Ή και τίποτα από τα παραπάνω, ανόητε. Ζήσε και μάθε».
Δείτε ακόμη: Η ανιδιοτελής αγάπη ενός πατέρα για την κόρη του μέσα από 13 τρυφερές εικονογραφήσεις
