#Inspiration: Η Judith αλλάζει τον κόσμο για τα κορίτσια της Αφρικής και μάχεται για το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση
Σύρμα Κιουπελόγλου
9 Αυγούστου 2021
Η Judith Msindo ήταν ένα φτωχό κορίτσι από μία επαρχία της Ζιμπάμπουε, δεν είχε παπούτσια αλλά είχε το πείσμα, την αποφασιστικότητα και την ελπίδα ότι μπορεί να αλλάξει τη ζωή της και μαζί και τον κόσμο. Λένε πως όταν μία γυναίκα προχωράει μπροστά, ο κόσμος την ακολουθεί και αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωση της Judith.
Η ίδια δεν μεγάλωσε με τους γονείς της, αλλά με μακρινούς συγγενείς, οι οποίοι ήταν εξαιρετικά φτωχοί. Κάθε μέρα ήταν ένας αγώνας για την εύρεση χρημάτων για φαγητό και στέγη. Τα αξιοπρεπή ρούχα ήταν μία πολυτέλεια που δεν είχε. Μερικές φορές ήταν οι γείτονες που της έδιναν φαγητό ή καταφύγιο. Άλλες φορές, ο αρχηγός του χωριού της συγκέντρωνε τους πόρους των πολλών για να βοηθήσει και να ταΐσει εκείνους που δεν είχαν τίποτα. Η ίδια λέει ότι χρειάστηκε ένα ολόκληρο χωριό για να την μεγαλώσει και δεν υπερβάλει.
Για εκείνη, το σχολείο ήταν μια υπόσχεση, ένα συμβόλαιο για μια καλύτερη ζωή. Αλλά αυτή η σύμβαση είχε ένα κόστος. Τα χρήματα που χρειάζονταν για να εφοδιαστεί με όλα τα απαραίτητα και να παρακολουθήσει το δημοτικό σχολείο, ήταν αρκετά και δεν τα είχε. Εκείνη όμως σε πείσμα όλων τελείωσε τις πέντε πρώτες τάξεις, δημιουργώντας βέβαια ένα οικονομικό χρέος προς το σχολείο που κάλυπτε εντωμεταξύ τις σχολικές της δαπάνες. Ωστόσο, οι πρεσβύτεροι του χωριού της μπήκαν μπροστά, έγραψαν στο σχολείο και ζήτησαν την διαγραφή του χρέους σε αντάλλαγμα για τη δουλειά τους. Αντιμέτωπη με αυτήν την προσφορά, η Επιτροπή Ανάπτυξης του Σχολείου συμφώνησε να ακυρώσει το χρέος.
Η Judith ένιωθε το σχολείο σαν το σπίτι που δεν είχε ποτέ. Οι δάσκαλοί έγιναν η οικογένειά της. Ένιωθε ότι την καταλάβαιναν. Μερικοί είχαν παρόμοιες εμπειρίες, οπότε ήξεραν ακριβώς πώς είναι για εκείνη. Την είδαν, την πίστεψαν και αυτό τη βοήθησε με τον καιρό να δει και εκείνη τον εαυτό της μέσα από τα μάτια τους και να πιστέψω σε αυτόν.
Ο καιρός πέρασε αλλά η δύναμη μέσα της δεν καταλάγιαζε. Ήθελε να πάει στο γυμνάσιο, δεν είχε φυσικά τα χρήματα αλλά είχε τη θέληση και την εξυπνάδα να το διεκδικήσει. Έγραψε στον διευθυντή του δημοτικού της σχολείου και ρώτησε αν μπορεί να τη βοηθήσει. Εκείνος με τη σειρά του, οργάνωσε τους δασκάλους, οι οποίοι κατάφεραν να συγκεντρώσουν τα χρήματα για τα δίδακτρα, τη στολή, τα σχολικά είδη και τα παπούτσια της.
Ωστόσο, τις περισσότερες ημέρες πήγαινε στο σχολείο με άδειο στομάχι. Οι δάσκαλοι κατάλαβαν ότι πεινούσε και κανόνισαν γεύματα στο σχολείο. Όταν χρειαζόταν κάτι, ήταν πάλι εκείνοι που της το έδιναν, χωρίς χρήματα, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, μόνο με την υπόσχεση να τα καταφέρει.
Αυτή η συλλογικότητα, η προσπάθεια τόσων ανθρώπων για να μπορέσει εκείνη να πραγματοποιήσει το όνειρο της, την καθόρισε. Έτσι, όταν τελείωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αποφάσισε και εκείνη με τη σειρά της να βοηθήσει άλλα κορίτσια που έχουν ανάγκη στην κοινότητά της. Ψάχνοντας έμαθε για έναν οργανισμό που προωθούσε τη γυναικεία εκπαίδευση. Ο CAMFED πίστευε, όπως και εκείνη, ότι οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν μια ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Στην καρδιά του είναι μια αδελφότητα νέων γυναικών, που όπως και αυτή, είχαν τελειώσει το σχολείο πηγαίνοντας κόντρα στις πιθανότητες.
Μαζί κατάφεραν να ενώσουν την κοινωνική στήριξη της κοινότητάς με την υλική υποστήριξη και να καταφέρουν κάτι σπουδαίο. «Συνεργαζόμαστε με εκείνους σε θέσεις εξουσίας για να βεβαιωθούμε ότι τα πιο ευάλωτα κορίτσια έχουν ό, τι χρειάζονται για να μάθουν και να πετύχουν. Και καθώς αποφοιτούν αυτά τα κορίτσια, εντάσσονται στις επιτροπές που επιλέγουν άλλα κορίτσια στις κοινότητές τους για υποστήριξη από τον CAMFED. Γιατί ξέρουν πού να ψάξουν για τα πιο αόρατα - κορίτσια σαν εμένα, χωρίς παπούτσια, κρυμμένα σε ένα δέντρο», λέει η Judith για το έργο τους.
Αυτό που κατάφερε να κάνει το χωριό της για εκείνη ως μονάδα, ο CAMFED το καθιστά ικανό για 6.787 σχολικές κοινότητες, με περισσότερες από 177.000 νέες γυναίκες να ηγούνται προγραμμάτων που στοχεύουν στην παροχή οικονομικής και κοινωνικής υποστήριξης ώστε άλλα 5 εκατομμύρια κορίτσια να πάνε στο σχολείο και να πετύχουν.
«Τώρα, είμαι μέντορας κοριτσιών στο τοπικό σχολείο, κάνω εράνους στην κοινότητά μου, γι’αυτούς που παλεύουν με την πείνα. Η αλλαγή του status quo για όσους βρίσκονται στο περιθώριο είναι σαν να σπέρνεις σε ξηρό χωράφι. Είναι σκληρή δουλειά. Εάν ένα κορίτσι χάσει μια μέρα στο σχολείο, θα είμαι εκεί και θα φροντίσω να επιστρέψει. Εάν δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα για ένα κορίτσι να πληρώσει για το σχολείο, θα μιλήσω σε οποιονδήποτε, θα πάω οπουδήποτε για να βρω τα χρήματα. Εάν ένα κορίτσι έρθει αντιμέτωπο με πρόωρο γάμο ή κακοποίηση, μπαίνω μπροστά. Αν δεν έχει πίστη στον εαυτό της, της ζητώ να με κοιτάξει, για να δει με τα μάτια τι είναι δυνατό», συμπληρώνει.
Η φτώχεια είναι μια αδικία που επιβαρύνει περισσότερο τα κορίτσια. Αυτό είναι γεγονός. Ο καλύτερος τρόπος λοιπόν, για την αντιμετώπιση αυτής της αδικίας είναι η επένδυση σε οργανισμούς που υποστηρίζουν την εκπαίδευση των νέων γυναικών.
Πηγή φωτογραφίας Instagram project7
Δείτε ακόμη: Οι ειλικρινείς αντιδράσεις γυναικών στο άκουσμα της έκφρασης «είσαι πολύ όμορφη»
Γίνε κι εσύ μέλος μόνο με 6€/ έτος στο συνδρομητικό Jenny.gr Exclusive Benefits
