Κάπως έτσι ξεκίνησε όμορφα η Κυριακή μου και "άντε σε καλό σου παιδάκι μου πρωϊνιάτικα".
- Ξέρεις κάτι Ορφέα, και δε μου το λες; Γιατί τέτοια διαπίστωση πρωί πρωί;
- Όχι τίποτε μαμά. Απλά σου το είπα.
Την ίδια στιγμή από την άλλη άκρη του σαλονιού η Λήδα της οποίας η κουβέντα της έχει τραβήξει την προσοχή, έρχεται τρέχοντας προς το μέρος, γαντζώνεται επάνω μου και... «μαμααά δε θέλω να πεθάνεις».
- Δε θα πεθάνω παιδάκι μου, τρελαθήκατε όλοι σας πρωί πρωί!
Αυτόματη αλλαγή ύφους, επαναπροσδιορισμός κατεύθυνσης προς τον μπαμπά της και «μπαμπααααά, δε θέλω να πεθάνεις».
-Δεν σκοπεύω Λήδα μου σύντομα. Αλλά όλοι όσοι ζουν κάποτε πεθαίνουν, συμπληρώνει το – βαλτό μου –ταίρι που δώσαμε λόγο να είμαστε μαζί στη ζωή και στον θάνατο και ο γιός μου, προέκταση του μπαμπά του, λέει με τη σειρά του:
- Είναι ο κύκλος της ζωής Λήδα. Δε μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Μετά από μία περίπου ώρα, σουρέαλ συζήτησης, τα πνεύματα ηρέμησαν, τσεκάραμε ότι όλοι όσοι έβαλε ο Ορφέας στη λίστα του, είμαστε ζωντανοί για την ώρα και πέραν της πλάκας και του χαβαλέ θέλει πολύ δουλειά και σωστή διαχείριση για να εξοικειωθεί – όσο γίνεται ένα παιδί με την έννοια του θανάτου.
Στην οικογένειά μας όταν ήταν ο Ορφέας 4.5 χρονών, αποχωριστήκαμε κάποια πολύ αγαπημένα συγγενικά μας πρόσωπα και μάλιστα σε πολύ κοντινό χρονικό διάστημα.
Την πρώτη φορά, επειδή ήμασταν προετοιμασμένοι, είχαμε προετοιμάσει και το παιδί – η μικρή ήταν μόλις 2.5 ετών οπότε και το βάρος έπεσε στον μεγάλο.
Του εξηγήσαμε ότι ο νονός του ήταν άρρωστος, κουράστηκε και έπρεπε να φύγει από κοντά μας.
«Δηλαδή πέθανε;» «Πέθανε αγάπη μου, αλλά η ψυχή του είναι μαζί μας και μας αγαπάει όπως συνεχίζουμε να τον αγαπάμε και εμείς».
«Κρίμα, τώρα που έχω αρχίσει να μαθαίνω και αγγλικά» (ο νονός του μιλούσε μόνο αγγλικά)
Μετά από λίγο διάστημα είχαμε την δεύτερη απώλεια, τη γιαγιά του και επειδή η χρονική απόσταση ήταν κοντινή και είχε επίσης μεσολαβήσει ασθένεια, η αντιμετώπιση ήταν πάνω κάτω η ίδια.
Το θέμα που μας ζόρισε ήταν η τρίτη ξαφνική απώλεια, του παππού του και τότε όσο λογικά και αν σκέφτομασταν αποφασίσαμε να ρωτήσουμε έναν ειδικό- μία παιδοψυχολόγο δηλαδή, για το αν και πώς έπρεπε να του το πούμε.
Η απάντηση ήταν αυτή που υποψιαζόμασταν. «Κυρία Κεχαγιά, πρέπει να του πείτε την αλήθεια. Με γλυκό και ήρεμο τρόπο, δυστυχώς πρέπει να του πείτε τα πραγματικά δεδομένα. Στα παιδιά πρέπει να λέμε την αλήθεια».
Και κάπως έτσι έγινε.
«Αγάπη μου, μη φοβηθείς να κλάψεις. Είναι καλό να κλαίμε αν είμαστε στεναχωρημένοι. Θέλουμε να μας πεις ό,τι σκέφτεσαι»…
Μιλήσαμε, κλάψαμε, θυμηθήκαμε όμορφες στιγμές και στο τέλος φυτέψαμε ένα λουλουδάκι στη μνήμη τους.
Και έτσι πια οικογενειακώς, σχεδόν συνειδητά, τον θάνατο τον διασκεδάζουμε, τον λέμε με το όνομά του, τον ξορκίζουμε με χιούμορ και με… λίστες και τελικά τον βάλαμε στο κουτάκι που του πρέπει.
