Πρότυπα, πρότυπα, πρότυπα. Σε έναν κόσμο που τα παιδιά μεγαλώνουν υπερεκτεθειμένα σε αμφίβολη πληροφόρηση, αισθητική, influencers και παραinfuelncers, υπερέκθεση εαυτού, ναρκισσισμό, παρατηρώ σχεδόν έντρομη πια πως τα μικρά παιδιά μεγαλώνουν πιο γρήγορα από ότι τα παιδιά πριν 15 και 20 χρόνια.
Η εφηβεία μοιάζει να έχει έρθει πιο κοντά στις τάξεις του δημοτικού από ποτέ, τα πιτσιρίκια- ειδικά τα κορίτσια επηρεάζονται πολύ από τον κόσμο πλασμένο με γκλίτερ, ροζ ρούχα, στρας, φρου φρου και αρώματα! Και εδώ, δίπλα από τον όχι και τόσο μακρινό κόσμο της προσωπικής λάμψης και της μοντελοποίησης του καθένα μας για να βρίσκεται μέσα στα trends και να είναι πιο in από ποτέ, δίπλα μας, μέσα στα σπίτια μας που όλοι σχεδόν έχουμε τηλεόραση, όλα ή σχεδόν όλα τα παιδιά έχουν πρόσβαση στον μαγικό κόσμο του ίντερνετ, άρα έχουν και άμεση πληροφόρηση για το τι συμβαίνει γύρω μας, έρχεται μια μέρα που το παιδί σου σου λέει "μαμά, θα μου βάψεις τα νύχια μου κόκκινα και να πάω αύριο σχολείο;". Και η απάντηση όσο και αν θέλω να της κάνω το χατήρι είναι όχι. Σταθερό, αδιαπραγμάτευτο όχι.
Και να εξηγηθώ. Δεν μου αρέσουν τα μικρομέγαλα παιδιά. Ποτέ δε μου άρεσαν. Ούτε καν όταν εγώ ήμουν παιδί. Δεν βρίσκω χαριτωμένο ένα παιδί να έχει βαμμένα νύχια και να πηγαίνει στο σχολείο.
Όπως δεν βρίσκω χαριτωμένο στα μεγαλύτερα κορίτσια- αυτά του γυμνασίου, που είναι φρέσκα και δροσερά να έχουν βαμμένα φρύδια, περίγραμμα στα χείλη, να αλλοιώνουν το πρόσωπό τους και το πρώτο τους μέλημα το πρωί που θα ξυπνήσουν είναι να έχουν το τέλειο μαλλί από πιστολάκι. Ξέρω ότι οι εποχές έχουν αλλάξει και σε καμία περίπτωση δεν είμαι πουριτανή, αλλά πιστεύω πραγματικά ως άνθρωπος στο μέτρο και στο όριο.
Για παράδειγμα βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό ένα μικρό κορίτσι να θέλει να ασχοληθεί με τον καθρέφτη του, να θέλει να βάλει κραγιόν, να βάψει τα νύχια του - κακά τα ψέμματα όλες λίγο πολύ περάσαμε από αυτή τη φάση - αλλά όλα αυτά να γίνουν στα πλαίσια του παιχνιδιού. Από την άλλη δεν βρίσκω καμία λογική στο να του καλλιεργήσω εγώ υπέρμετρη ωραιοπάθεια, να του επικροτήσω τις αφύσικες πόζες για να βγει φωτογραφία, να βάλει κραγιόν όχι πια για παιχνίδι, αλλά για να φανεί προς τα έξω. Προφανώς το παιδί μου, όπως όλα τα παιδιά θέλει να είναι λίγο σαν μεγάλη. Όμως κάπου πρέπει να υπάρχει ισορροπία.
Φυσικά και της έχω βάψει τα νύχια μία Κυριακή που παίζουμε στο σπίτι- ένα απαλό ροζ ή ένα διάφανο σχεδόν λευκό. Φυσικά και έχουμε παίξει σπα, έχουμε φορέσει κοσμήματα, ρούχα μου ακόμα και αποκριάτικα μέσα στο καλοκαίρι! Φυσικά και τις έχω αγοράσει ρούχα ροζ - ποια; εγώ που δήλωνα πως το δικό μου το παιδί δε θα φορέσει ροζ- φυσικά και πήραμε μπλούζες με γκλίτερ. Όμως όλα τα παραπάνω προσαρμοσμένα στην ηλικία της.
Και φυσικά όταν τελειώσουμε το παιχνίδι μας, το ξέρει πια και αυτή καλά ότι τα νύχια ξεφάβονται.
Όλα θα έρθουν στη ζωή της. Και τα βαψίματα και τα μαλλιά και οι πόζες - ελπίζω μόνο να είναι φυσιολογικές και όχι από αυτές που κοροϊδεύω- γιατί ξέρουμε όλοι πως ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι.
Και δεν είμαι από τους ανθρώπους που απαντούν στις ερωτήσεις του παιδιού σου με φράσεις τύπου "αυτό θα το κάνεις όταν γίνεις 18", ή "όταν πας σε δικό σου σπίτι" . Σε καμία περίπτωση.
Προσπαθώ να απαντώ στα γιατί κανονικά, επεξηγηματικά και φυσιολογικά. Όσο και αν μερικές φορές ο άλλος μου εαυτός εσωτερικά στο κεφάλι μου θέλει να απαντήσει το αβίαστο, αβάδηστο "γιατί έτσι".
Ούτε είμαι από τους ανθρώπους που αν δω ότι το παιδί μου έχει πρόβλημα με την τριχοφυία - ένα κοριτσάκι αν έχει "μουστάκι" πρέπει να το βοηθήσεις και όχι να του δημιουργείς ανασφάλεια και ανυπομονησία να περιμένει να έρθει η σωστή ηλικία της αποτρίχωσης (αλήθεια ποια είναι αυτή;).
Όμως όχι. Όσο περνά από το χέρι μου, δεν θα την αφήσω να συμπεριφέρεται σαν μικρομέγαλο ούτε στην όψη ούτε στην... κόψη! Θα προσπαθώ όσο μπορώ να μεγαλώσει σαν ένα παιδί της ηλικίας της.
