#wannabemarypoppins Η στιγμή που «έχασα» το παιδί μου και 40 χρόνια από την ζωή μου ταυτόχρονα

Ξέρετε, είναι από εκείνες τις στιγμές που νιώθεις ότι σου φεύγει η γη κάτω από τα πόδια. Που μουδιάζεις ολόκληρος και που δεν θέλεις να αρχίζεις να φωνάζεις σαν τρελός, δεν θέλεις να κάνεις υστερίες- δε βοηθάει είναι αλήθεια ο πανικός σε τέτοιες στιγμές αλλά η ψυχούλα σου το ξέρει.  

Το περιστατικό που θα σας διηγηθώ, ήρθε στην επιφάνεια και πάλι έπειτα από μια κουβέντα με μία φίλη που έχασε τη μισή της ζωή μέσα σε μόλις 3 λεπτά μέσα στην παιδική χαρά όταν «έχασε» το μικρό της.

Καλοκαίρι πριν από κάποια χρόνια. Ο γιος μου τριών χρονών, η κόρη μου ενός.

Βρισκόμαστε στην παραλία, με την ομπρέλα μας, με τις ξαπλώστρες μας, τα κουβαδάκια μας, τα σωσίβια μας και γενικά με όλο τον δυνατό εξοπλισμό.

Τα παιδιά παίζουν και εγώ είμαι δίπλα τους, γύρω τους, μπροστά τους, πίσω τους, γενικά all around.

Κάποια στιγμή, πρέπει να αλλάξω πάνα στη μικρή στην διπλανή ξαπλώστρα και σηκώνομαι έχοντας τον γιο μου δίπλα μου. Όταν λέμε δίπλα μου, δίπλα μου.

Αλλάζω τη μικρή- πόσο χρόνο θέλει αυτό; 30 δευτερόλεπτα; 1 λεπτό; Γυρίζω και συνειδητοποιώ ότι ο γιος μου δεν είναι πουθενά. Ψάχνω δεξιά ψάχνω αριστερά τίποτα. Φωνάζω το όνομά του, τίποτα. Παίρνω το μωρό αγκαλιά και αρχίζω και ψάχνω στις δίπλα ξαπλώστρες. Ταυτόχρονα καταλαβαίνω ότι με έχουν εντοπίσει και άλλοι γονείς και σηκώνονται όρθιοι ψάχνοντας. Το παιδί πουθενά.

Κατεβαίνω προς την θάλασσα- ευτυχώς είναι κολπίσκος και ρηχά τα νερά οπότε έχω ορατότητα.

Τίποτα.

Γυρνάω προς την στεριά.

Τίποτα. – Φυσικά όλα αυτά έχουν γίνει μέσα σε 2 το πολύ 3 λεπτά

Και κατευθύνομαι και πάλι προς την ομπρέλα να πάρω το κινητό μου, τα βουνά, να βάλω κάτι πάνω μου να αρχίσω να ψάχνω πιο μακριά, προσπαθώ να μη βάλω τα κλάματα. Και τότε ακούω ένα μικρό σχεδόν αθόρυβο ήχο. Τον ακολουθώ και που με οδηγεί λέτε; Κάτω από την ξαπλώστρα μου η οποία ήταν φυσικά καλυμμένη με πετσέτα και το παιδί μου, το καμάρι μου, να παίζει με ένα αυτοκινητάκι. Τέλος καλό όλα καλά. Με κομμένα πόδια, με μισή ψυχή αλλά καλά.

Που θέλω να καταλήξω; Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή στη ζωή μας θα «χάσουμε» το παιδί μας από το οπτικό μας πεδίο όσο προσεκτικοί και αν είμαστε. Είναι θέμα στατιστικής. Η μόνη συμβουλή που έχω να σας δώσω, είναι να είστε όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμοι, δημιουργικοί και πάνω από όλα ευφάνταστοι γιατί κατά 90% θα είναι κάπου γύρω σας.