Αργά το απόγευμα, με την ψυχή στο στόμα μπαίνω σε μεγάλο σούπερ μάρκετ, όπου και άλλοι άνθρωποι με την ψυχή στο στόμα προσπαθούν να ολοκληρώσουν τα ψώνια τους ώστε να γυρίσουν κάποια στιγμή στο σπίτι τους. Την προσοχή μου τραβάει ένα χαριτωμένο αγοράκι που ψωνίζει με τη μαμά του. Πρέπει να είναι γύρω στα 5. Η μαμά μιλάει έντονα στο κινητό της, φαίνεται ότι κάποιο πρόβλημα έχει με τη δουλειά της. Το παιδάκι από την άλλη, νιώθει τη διαδικασία του να ψωνίζεις στο σουπερ μάρκετ παιχνίδι και βάζει στο καρότσι διάφορα πράγματα. Η μαμά τα βγάζει και του λέει κάθε τρεις και λίγο όχι «αυτό αγάπη μου», και «άστο αυτό σε παρακαλώ, δεν το χρειαζόμαστε».
Μετά από λίγο το κινητό κλείνει και το παιδάκι βάζει μία συσκευασία ψωμί του τοστ στο καρότσι. Και τότε η μαμά, σε έξαλλη κατάσταση του φωνάζει: «Σου είπα όχι! Τι δεν καταλαβαίνεις επιτέλους»!
Το παιδάκι παγώνει, μένει να την κοιτά και σχεδόν έντρομο της απαντά «Μα, μαμά τι σου έκανα;». Αυτό το αθώο, αληθινό, σχεδόν αθόρυβο «μα, μαμά τι σου έκανα» ήταν σαν χαστούκι για εκείνη. Την βλέπω να γονατίζει στο ύψος του παιδιού, να βάζει τα κλάματα και το αγκαλιάζει και να του ζητάει συγνώμη. «Συγνώμη αγάπη μου, που σου φώναξα, συγνώμη δεν θα ξαναγίνει».
Εχω βρεθεί αρκετές φορές στην ψυχολογία της μαμάς αυτής. Έχω βρεθεί και άλλες τόσες στην άντιπερα όχθη, μακριά από το «πρόβλημα» όταν άλλες μαμάδες συζητάνε αντίστοιχα γεγονότα για «τρέλες» ή «ανυπακοή » των παιδιών τους και λέω έλα μωρέ υπερβολές. Παιδιά είναι.
Και ξέρω πραγματικά πόσο δύσκολο είναι, στην τρέλα της καθημερινότητας, σε κάποιες μέρες δύσκολες, να γίνεσαι ο πολλαπλός σου εαυτός για να μπορείς να διαχειριστείς ταυτόχρονες – αντίθετες καταστάσεις- την κάθεμία με τον τρόπο που πρέπει. Πόσο μάλλον όταν έχεις να κάνεις με παιδιά. Για την ακρίβεια με τα παιδιά σου.
Αυτό το περιστατικό έκρυβε για μένα μέσα του την αλήθεια της πραγματικότητάς μας, την αλήθεια του άγχους ή των προβλημάτων που μπορεί να είχε εκείνη τη στιγμή αυτή η γυναίκα και την συνειδητοποίηση του πόσο έντονα συμπεριφέρθηκε στο παιδί της, χωρίς πραγματικά ουσιαστικό λόγο. Και αυτό ήταν που την έκανε να καταρρεύσει μέσα σε ένα διάδρομο σούπερ μάρκετ.
Όμως αυτό που κρατάω από αυτό το περιστατικό, είναι αρχικά πως η γυναίκα κατάλαβε το λάθος της και το πόσο πλήγωσε άθελά της το παιδί της και το γεγονός ότι είχε το θάρρος να κατέβει στο ύψος του και να το κοιτάξει στα μάτια και να του ζητήσει συγνώμη.
Και κάθε φορά που νιώθω ότι κοντεύω να ξεφύγω, ή να φωνάξω χωρίς πραγματικό ρόλο, έχω πάντα στο μυαλό μου αυτή την απλή μα τόσο δυνατή φράση «μα, μαμά τι σου έκανα».
