Τα γενναία μωρά βρίσκονται γύρω μας. Ίσως όλοι έχουμε γνωρίσει κάποια στη ζωή μας.
Είναι αυτά τα μωρά που η ζωή τους τα έφερε ετσι και από τις πρώτες μέρες της ζωής τους πρέπει να παλέψουν, πρέπει να σταθούν. Ίσως το καθένα για διαφορετικό λόγο, όμως όλα έχουν μπροστά τους κάτι να ξεπεράσουν, κάτι που πρέπει να παλέψουν για αυτό.
Τα γενναία μωρά, έχουν άλλο κλάμα. Τα γενναία μωρά, θα σε κοιτάξουν διαπεραστικά και αν τύχει και σε αγγίξουν θα προσπαθήσουν να σε κρατήσουν σφιχτά.
Έχω δει στη ζωή μου γενναία μωρά. Στο Έλενας όπου γέννησα τα παιδιά μου. Ήταν εκεί, μόνα τους με συντροφιά τις νοσοκόμες και τους γιατρούς. Είναι ακόμα εκεί και περιμένουν μία οικογένεια, μια φυσιολογική ζωή.
Είναι στο Παίδων σε ένα δωμάτιο ή σε μια εντατική και παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή. Και για κάποιο λόγο- ποιος ξέρει γιατί- θα πρέπει να παλέψουν για τη ζωή τους από την πρώτη τους ανάσα.
Τα γενναία μωρά, φοράνε πάνα, άλλαξαν τόπο, προσφυγάκια με έκπληκτα μάτια που πρέπει να προσπαρμοστούν, να παλέψουν, να μη γκρινιάξουν, να μη λυγίσουν και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων (!)
Τα γενναία μωρά, με λυγίζουν. Γιατί δεν ξέρω πώς μπορώ πραγματικά να τα βοηθήσω. Γιατί νιώθω ανύμπορη μπροστά τους. Τα γενναία μωρά, αξίζουν μία ζωή γλυκιά – ανέμελη και ανέφελη όπως όλα τα μωρά, όπως όλα τα παιδιά.
