Μαθαίνεις ότι είσαι έγκυος. Χαίρεσαι. Βλέπεις την κοιλιά σου να μεγαλώνει, βλέπεις το είναι σου να παίρνει ζωή. Εξετάσεις, ευχές να πάνε όλα καλά. Περιμένεις. Μετράς ανάποδα τους μήνες, τις μέρες. Ετοιμάζεις το δωμάτιο. Του παίρνεις την προίκα του.
Γεννάς. Οι πρώτες αγκαλιές, οι πρώτες μυρωδιές. Θα θηλάσει; Θα τα καταφέρω; Θα κοιμηθεί; Γιατί κλαίει; Κάνω κάτι λάθος, κάνω κάτι σωστό. Έλα να πάμε βόλτα. Το πρώτο χαμόγελο. Το πρώτο φαγητό. Και άλλες αγκαλιές. Τα πρώτο γέλιο. Κάθεται σιγά σιγα. Ωπ, σηκώθηκε και στα ποδαράκια του. Περπατάει. Του ψωνίζεις, το καμαρώνεις είναι το κοριτσάκι σου. Μιλάει, συνεννοείται, παίζει, ζωγραφίζει. Τα πρώτα πάρτι, οι πρώτες βόλτες. Παιχνίδι στην άμμο, παιχνίδι στο σπίτι, διάβασμα παραμυθιών και τραγουδάκια. Διακοπές και γέλια, και Σαββατοκύριακο με παιδική χαρά, φιλιά για καληνύχτα, ξενύχτια στην αρρώστια, ξενύχτια στον εφιάλτη ξανά αγκαλιές, μερικά μαλώματα, πείσματα και φιλιώματα. "Έλα να χτενίσουμε τα μαλλάκια". Ίσως παιδικός σταθμός. Ίσως εσύ στο σπίτι μαζί του. Ίσως μια γιαγιά ή ένας παππούς. Kαι η ζωή κυλά. Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με τον χρόνο.
Και ξαφνικά, του κόβεις το νήμα της ζωής. Την ίδια στιγμή που άνθρωποι δίνουν τη ζωή τους και το είναι τους να σώσουν τα παιδιά τους, εσύ, η μάνα του, του κόβεις το νήμα της ζωής. Δε θα μπορέσω ποτέ να συμφιλιωθώ με το τι μπορεί να κρύβει το μυαλό ενός ανθρώπου.
Χθες μπροστά στην οθόνη μου ο χρόνος πάγωσε. Μητέρα έπεσε μαζί με την τετράχρονη κόρη της από τον 5ο οροφό. Αυτοκτονία.
Χθες θρήνησα ένα κοριτσάκι, ένα παιδάκι τόσο δα, 4 χρονών που δεν ξέρω ούτε το όνομά του. Φώναζε τον μπαμπά του λένε οι μάρτυρες. Άλλο δεν άντεξα να διαβάσω. Και μόνο οι τίτλοι έφτασαν. Μητέρα έπεσε μαζί με την τετράχρονη κόρη της από τον 5ο. Αυτοκτονία. Όλο το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Έχε το νου σου στο παιδί. Πάντα στο παιδί
