Θανάσης Αδαμόπουλος
Όταν σκοτώθηκε η κόρη του σε τροχαίο, το 2004, ο κοινοτάρχης Πικερμίου και σύζυγος της Χριστίνας Λαμπίρη, αποφάσισε ότι σκοπός της ζωής του είναι να προσφέρει με ανιδιοτέλεια στους ανθρώπους.
Από τον Γιάννη Χατζηγεωργίου Φωτογραφίες: Ολυμπία Κρασαγάκη, Grooming: Άκης Χρήστου. 
Η ζωή του 60χρονου Θανάση Αδαμόπουλου χωρίζεται σε δύο περιόδους: Πριν και μετά την 3η Μαρτίου του 2004, τότε που η μικρότερη κόρη του, η Χριστίνα, 22 ετών, έχασε τη ζωή της σε τροχαίο δυστύχημα στη Ραφήνα με το αυτοκίνητό της βυθίζοντάς τον στη θλίψη. Μέχρι τότε, ο Θανάσης, μόνος μετά το διαζύγιό του με την πρώην γυναίκα του και μητέρα των παιδιών του, με την οποία χώρισαν πριν από 15 χρόνια, συνήθιζε να βγαίνει, να απολαμβάνει την καθημερινότητά του, τους φίλους του και να ονειρεύεται «μια ζωή στρωμένη με ροδοπέταλα» για τις δύο του κόρες, την Άντα (η οποία σήμερα, στα 28 της χρόνια, διευθύνει τις επιχειρήσεις καταστημάτων ένδυσης με τις οποίες ασχολιόταν μέχρι τότε ο πατέρας της) και τη Χριστίνα, με την οποία ζούσαν μαζί σ’ ένα σπίτι στο κέντρο του Πικερμίου, το οποίο επέχει 21 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, στο δρόμο που οδηγεί στη Ραφήνα, και 4 χιλιόμετρα από την Παλλήνη. «Ο θάνατος της κόρης μου με έκανε να αναθεωρήσω τον τρόπο που έβλεπα τον κόσμο» λεει στο People ο Θανάσης Αδαμόπουλος καθισμένος στο γραφείο του στην Κοινότητα του Πικερμίου, πίσω από την εκκλησία του Αγίου Χριστοφόρου, ένα χώρο γεμάτο με φωτογραφίες της αδικοχαμένης του κόρης, ενός πανεμόρφου κοριτσιού με μακριά ξανθά μαλλιά και μπλε μάτια, ανοιχτόχρωμα και φωτεινά σαν τα δικά του. «Η βασική αιτία που με οδήγησε να ασχοληθώ με τα κοινά ήταν ο θάνατος της κόρης μου, αλλά και το ότι ένιωθα την ανάγκη να προσφέρω στους ανθρώπους γύρω μου. Ήταν η εργασιοθεραπεία μου, ήταν αυτό που με έκανε να ξεχνάω, ήθελα να δουλεύω -αν ήταν δυνατόν 20 ώρες το 24ωρο- για να είναι το μυαλό μου αλλού, να ξεπεράσω τις στενοχώριες, να τις απαλύνω. Δεν είχα και δεν έχω καμία φιλοδοξία, σε σχέση με την πολιτική. Εμένα η ζωή μου ήταν προδιαγεγραμμένη με ένα συγκεκριμένο τρόπο και γύρισε τούμπα. Το μόνο που με ένοιαζε πια ήταν το καλό του συνόλου» λέει εξηγώντας έτσι την απόφασή του να δωρίσει το 2006 το ισόγειο της μεζονέτας που έχτιζε για τις κόρες του στην οδό Πικερμίου 42 για να γίνει νηπιαγωγείο - τα έξοδα του οποίου (από τα λειτουργικά, ρεύμα, νερό, τηλεφωνική γραμμή, μέχρι και τα έκτακτα) πληρώνει ο ίδιος. Στον επάνω όροφο της μεζονέτας μένει σήμερα η κόρη του Άντα και στον κάτω όροφο 50 περίπου πιτσιρίκια γελάνε, τραγουδάνε και μαθαίνουν τα πρώτα τους γράμματα. «Το νηπιαγωγείο έγινε για να ακούγονται παιδικές φωνές μέσα σ’ αυτό το σπίτι! Ακόμα κι αν για κάποιο λόγο το νηπιαγωγείο μεταφερθεί κάπου αλλού, πάλι παιδιά θέλω να βρίσκονται σ’ αυτό το χώρο» λέει ο κοινοτάρχης, που για αρκετό καιρό μετά το 2004 επισκεπτόταν τη Νέα Σκήτη της Αγίας Άννης στο Άγιο Όρος. Από τον πατέρα Πρόδρομο, το Γέροντά του, όπως λέει, πήρε τη δύναμη που χρειαζόταν. «Έπειτα από αυτό που έγινε με το παιδί μου, κατάλαβα ότι όλοι ζούμε κατά τύχη. Όταν σου συμβαίνουν τέτοια γεγονότα, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Δύο δρόμοι υπάρχουν: Ο ένας να πεις “τελειώσαμε”, “δεν υπάρχει Θεός” και να κλειστείς στο καβούκι σου. Ο δεύτερος είναι αυτός που επέλεξα αργότερα. Είναι περίεργα τα παιχνίδια της ζωής, δεν υπάρχει νόημα αν χάσεις άνθρωπό σου. Μετά τις επισκέψεις μου στο Άγιο Όρος, κατάλαβα ότι υπάρχει Θεός και πως κάτι παραπάνω συμβαίνει, στη ζωή είμαστε περαστικοί και θα πρέπει -όλοι μας- να αφήσουμε κάποιο έργο. Ξεκίνησα να φιλοσοφώ τα πράγματα. Εγώ ήμουν ένας επιχειρηματίας. Τι ήξερα από καταστροφές και θανάτους; Ήταν όλα τέλεια, ζούσα μαζί με την κόρη μου, δεν μου έλειπε τίποτα. Ο Γέροντάς μου μου είπε κάτι που έχω πάντα μέσα στο μυαλό μου: “Αν πάρεις την Αγία Γραφή και τη στύψεις λέει Αγαπάτε Αλλήλους, τίποτε άλλο”. Αυτό ακολουθώ» λέει ενώ κατευθύνεται με τα πόδια προς το νηπιαγωγείο, την καθιερωμένη του καθημερινή διαδρομή. Ο Κώστας, 4 χρόνων, και ο Νικόλας, λίγο μεγαλύτερος, μόλις τον βλέπουν να μπαίνει στη μεγάλη κεντρική αίθουσα τρέχουν να τον αγκαλιάσουν. Δεν ξέρουν την ιστορία του, δεν ξέρουν πολλά πράγματα για εκείνον, ξέρουν όμως πως είναι φίλος τους και ότι πηγαίνει κάθε μέρα να τους δει. «Θα σας φτιάξουμε μια ζωγραφιά» λένε τα δύο αγόρια και πιάνουν τους μαρκαδόρους. Ο Κώστας ζωγραφίζει μια βάρκα και ο Νικόλας ένα σπίτι «σαν αυτό εδώ που είμαστε». Ο Θανάσης Αδαμόπουλος συγκινείται. «Μα υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από τα χαμόγελα αυτών των παιδιών; Ένας παππούς, 85 χρόνων, μου είχε πει “Παιδάκι μου, μη στενοχωριέσαι, δεν κάνεις τίποτα αν λυπάσαι. Πάρε ένα κουταλάκι και προσπάθησε να αδειάσεις τη θάλασσα. Όσο σκέφτεσαι τα παλιά, αυτό κάνεις. Δεν καταφέρνεις τίποτα”. Αυτό εδώ το νηπιαγωγείο είναι όλη η χαρά του κόσμου» λέει ο Θανάσης Αδαμόπουλος, που πριν από 4 μήνες περίπου, στις 27 Δεκεβρίου του 2009, παντρεύτηκε την παρουσιάστρια του Σούπερ Σταρ Χριστίνα Λαμπίρη ύστερα από μια σχέση ενός έτους, εξέλιξη της παλιάς τους φιλίας που κρατάει εδώ και 20 
περίπου χρόνια. «Η Χριστίνα μού άλλαξε τη ζωή» λέει και χαμογελάει καθώς σκέφτεται τη σύζυγό του. «Όταν έμαθαν οι φίλοι μου ότι θα παντρευτώ δεν το πίστευαν! Μα, αν δεν ήταν η Χριστίνα, δεν θα παντρευόμουνα ποτέ. Πιστεύω ότι οι σχέσεις είναι καθαρά θέμα εμπιστοσύνης, υπάρχει ένας άνθρωπος που σου κάνει, που σε καταλαβαίνει και ξεκινάς να βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά. Είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένος με τη Χριστίνα, ο Θεός να μας έχει καλά, να έχουμε υγεία και να είμαστε ευτυχισμένοι». Οι δυο τους, μετά το γάμο τους, ζουν προσωρινά στη Ραφήνα μέχρι να μετακομίσουν μόνιμα πια στο Πικέρμι σε ένα περίπου μήνα. Μέχρι πρόσφατα μάλιστα ζούσαν μαζί με την κόρη της Χριστίνας Μαρίσα, 20 χρόνων, από τον πρώτο της γάμο (η Χριστίνα πήρε διαζύγιο το 1991, λίγο μετά τη γέννηση της Μαρίσας), η οποία ζει πια στη Μεγάλη Βρεαττανία, αφού ξεκίνησε σπουδές Κοινωνιολογίας, Ψυχολογίας και Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Μπράντφορντ, 16 χιλιόμετρα βορειοδυτικά από το κέντρο του Λιντς. «Η αποστολή της ζωής του Θανάση είναι να δίνει, γεννήθηκε για να κάνει αυτό το πράγμα στη ζωή του. Ό,τι δίνει, το δίνει χωρίς αντάλλαγμα, αυτό είναι το πιο σημαντικό γι’ αυτό τον άνθρωπο. Του έχω παραδοθεί άνευ όρων, είναι ο άντρας μου και αυτό τα λέει όλα» λέει η Χριστίνα Λαμπίρη που βρήκε στο πρόσωπο του Θανάση Αδαμόπουλου έναν άντρα που θαυμάζει όπως τον θαυμάζουν και οι περισσότεροι άνθρωποι που τον έχουν γνωρίσει ή ξέρουν το έργο του. «Να γράψετε πως ο κύριος Θανάσης είναι πρώτα άνθρωπος και μετά πρόεδρος» λέει μια γυναίκα στο δρόμο για τη στάση του λεωφορείου 314 που κάνει τη διαδρομή Πικέρμι-Αθήνα. Τη λένε Κατερίνα Τσαγγανέλη και ζητάει από τον κοινοτάρχη δουλειά για την κόρη της. «Πάντα στη ζωή μπορούμε να προσφέρουμε όπως κι αν είμαστε, πρόεδροι ή απλοί πολίτες» λέει ο Θανάσης Αδαμόπουλος που έχει συμβιβαστεί πια με τον πόνο του. «Ο πόνος δεν φεύγει ποτέ. Η πληγή επουλώνεται αλλά το σημάδι θα μένει για πάντα» λέει στο People και χτυπάει συγκαταβατικά στην πλάτη τη γυναίκα που του ζήτησε βοήθεια. «Δεν θέλω να περνάει χαμένη ούτε μια μέρα χωρίς προσφορά» λέει και παίρνει πάλι το δρόμο για το γραφείο του. Εκεί που μαζί με τις αναμνήσεις τον περιμένουν και πολλά σχέδια για το μέλλον της κοινότητάς του.
