Η Ζήνα Κουτσελίνη έχει μια καριέρα που πολλοί θα ήθελαν. Είναι δημοσιογράφος, με μεγάλη πορεία στο χώρο της τηλεόρασης, τόσο στην ενημέρωση όσο και στην ψυχαγωγία. Ξεκίνησε ως ρεπόρτερ και στη συνέχεια διατέλεσε αρχισυντάκτρια πολλών εκπομπών, διευθύντρια σε ψυχαγωγικά προγράμματα, δημιουργώντας παρουσιαστές και καινούριες τηλεοπτικές ζώνες, πάντα στο κοντρόλ εκπομπών αλλά και πίσω από τις κάμερες. Έχει διανύσει μια εικοσαετία τηλεοπτικής πορείας στο χώρο των media και έχει συνεργαστεί με τους πιο λαμπερούς πρωταγωνιστές της τηλεόρασης. Ξεκίνησε την πορεία της στο Μega, για να συνεχίσει σε Αnt1, Αlpha και Αlter. Είναι ιδρυτικό μέλος του συλλόγου «Το χαμόγελο του παιδιού», για τον οποίο έχει διοργανώσει πολλά τηλεοπτικά φιλανθρωπικά events με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων. Σήμερα, ως νόμιμη εκπρόσωπος και διαχειρίστρια της εταιρείας MONITOR GROUP ΕΠΕ, ασχολείται με marketing, επικοινωνία, δημόσιες σχέσεις, διαφήμιση, διαδίκτυο και άλλες συναφείς υπηρεσίες. Είναι ιδιοκτήτρια του site entertv.gr, το οποίο βρίσκεται και το προσωπικό της blog. Πρόσφατα, παρουσίασε το βιβλίο της "Ο πιο δύσκολος δρόμος" που αποτελεί το πρώτο της συγγραφικό εγχείρημα.
Η καριέρα της ζηλευτή, ωστόσο η επιθυμία της για οικογένεια ήταν μια σκέψη που πότε δεν έλειπε από το μυαλό της, άλλα όπως δηλώνει και η ίδια δεν είχε αγγίξει τη ψυχή της. Η Ζήνα Κουτσελίνη στο κείμενο που ακολουθεί μιλά για την κόρη της, η οποία ήρθε στη ζωή της τη σωστή στιγμή.
Εγώ πότε θα γίνω μάνα; Πότε θα κρατήσω στην αγκαλιά μου ένα τόσο δα πλασματάκι να με φωνάζει μαμά; Συνέχεια μου στριφογύριζε στο μυαλό, αλλά δεν είχε αγγίξει ψυχή. Εκείνη, -η ψυχή μου- ενδιαφερόταν μόνο για την καριέρα. Να την αγαπούν οι γύρω της και να παίρνει ασφάλεια από τις ζωές των άλλων. Ποτέ μου δεν τόλμησα να το πω στον εαυτό μου. Συνήθως το βλέπουμε στα μάτια των άλλων και μέσα από το βλέμμα τους μπορεί κάποια στιγμή να δούμε τη δική μας αλήθεια. Έτσι συνέβη και σε μένα. Παρατηρούσα τη ζωή μιας άλλης και την κατέκρινα για επιλογές που έκανε, αλλά δεν έβλεπα πως ακολουθούσα τη ζωή της βήμα βήμα. Μέχρι που είδα καθαρά. Δεν ήθελα να γίνω μάνα. Είχα άλλες προτεραιότητες. Όταν όμως εσύ τρέχεις για να προφτάσεις το χρόνο που φεύγει μπορεί και να χάσεις το τρένο. Δεν σε περιμένει πάντα ενώ σφυρίζει στα τύμπανά σου συνεχώς πως έρχεται…
Τότε είναι που μπαίνουν στη ζωή σου επιτήδειοι γιατροί και σου λένε για εξωσωματικές, ορμόνες και ενέσεις, ενώ δεν έχουν κάνει εξετάσεις να δουν καθαρά γιατί μέχρι τώρα δεν τα κατάφερες χωρίς τη βοήθεια της επιστήμης. Δεν σου δίνουν μια ξεκάθαρη απάντηση. Δεν σου εξηγούν το γιατί. Σε πήραν τα χρόνια σου λένε, κι εσύ πρέπει να τρέξεις να προλάβεις έστω το επόμενο τρένο. Να μην πέσεις στις γραμμές του…
Αναρωτιέμαι τόσο χαζές είμαστε και δεν ρωτάμε το γιατί ή τόσο ηλίθιες να μην υπολογίζουμε στις συνέπειες της κάθε πράξης μας;
Ξέρω πως προσπάθησα πολύ να φέρω στη ζωή το δικό μου λουλούδι. Ξέρω πως ήρθε όταν πραγματικά το ήθελα. Δεν ξέρω γιατί επέτρεψα να μπουν στη ζωή μου επιτήδειοι γιατροί που μου επέβαλλαν εξωσωματικές χωρίς να μου εξηγούν, χωρίς ένα γιατί. Κι εγώ σαν ηλίθια δεν ρωτούσα ποτέ. Σα να φοβόμουν την αλήθεια. Σα να μην ήθελα μια εξήγηση που να με κάνει τελικά μάνα!
Τώρα που έγινε 27 μηνών πια ξέρω πως ήρθε στη ζωή μου γιατί πίστεψα στον ερχομό της. Εξήγησα στον εαυτό μου το πραγματικό μου Θέλω και να την προέβαλλε στη ζωή μας! Δεν χρειάστηκε καμία εξωσωματική, καμία ορμόνη χωρίς γιατί.
Τώρα ξέρω πότε την ήθελα πραγματικά… Όταν ήρθε.
